17/7/24: 23:50 Θεατρικός μονόλογος υπέρ της προάσπισης της Ελληνικής ιδέας! (Πρώτο μέρος)

Η Ελλάδα πεθαίνει! Μοιάζει με κερί που κρατώ στα χέρια μου, και η σιγανή του φλόγα, φαίνεται πως μάταια την προστατεύω από τον αέρα. Μου καίει τα χέρια αυτή η φλόγα, αναγκάζοντας με να τα ανοίγω ολοένα περισσότερο! Μοιάζει σαν να έχει δική της βούληση, σαν να θέλει να σβήσει. Μάλλον έκανε τον κύκλο της όπως φαίνεται. 

            Μα είναι σώφρον, να αφήσω τα πράματα να πάρουν έτσι απλά το δρόμο τους; Είναι η ματαιότητα, η μόνη αίσθηση ελεύθερης βούλησης; Το να χαθεί έτσι απλά, ύστερα από το πέρασμα τόσων αιώνων, μια φλόγα που άναψε κοντά στην ανατολή, και φώτισε το μυαλό όλου του κόσμου; Όμως η φύση με την μαχητική της αίσθηση επιβίωσης, ποτέ δεν παραιτείται! Στην χειρότερη περίπτωση, δίνει την σκυτάλη σε κάτι διαφορετικό και πάντα ανώτερο, ουδέποτε εξαφανίζει εντελώς! Άρα ήρθε ίσως η κατάλληλη ώρα, η υπέροχη ώρα, για να πάρουμε εμείς οι ίδιοι στα χέρια μας αυτή την ιερή φλόγα του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, και να την συντηρήσουμε πάση θυσία!

            Ας οργανωθούμε για μια φορά έστω, έπειτα από τόσες στοχευμένες επιθέσεις κατά του Ελληνισμού, να διαφυλάξουμε τα πατρώα εδάφη από κλέφτες, παράνομους εισβολείς, νόμιμους κατόχους εδαφών με εξαγορά επί χρήμασι, που αντικαθιστούν τα δάση με ανεμογεννήτριες, τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις με φωτοβολταϊκά, δήθεν για την αντιμετώπιση των συνεχόμενων κρίσεων που οι ίδιοι δημιουργούν, όπως και την νόμιμη πάντα, αλλά επιβαλλόμενη αντικατάσταση φυσικών τροφών, με κάθε τύπου δηλητήρια, που σκοτώνουν αργά κάθε οργανισμό, την απλοποίηση της γλώσσας μας από προπαγανδιστές εκσυγχρονιστές, τα ήθη και τα έθιμα μας από εισβολείς κρατών και μεγάλων εταιρειών, ισχυρών καταστροφολόγων, και μειονεκτικά αισθανόμενων ισχυρογνώμων, πάσης φύσεως πολέμιων της λογικής και της ισορροπίας της ίδιας της φύσης!

            Ας πολεμήσουμε αξιομνημόνευτα και θαρραλέα για τις επόμενες γενεές, για τον επαναπατρισμό των παράνομα αποκτημένων δημιουργημάτων του πολιτιστικού μας πλούτου, από δυτικούς δήθεν εκλεπτυσμένους πολιτισμούς, συχνά όμως βαρβαρότερους στην πράξη, από ιθαγενείς άλλων ηπείρων!

27/12/23: 16:20

Πολλοί άνθρωποι δυστυχώς, δεν είναι να τους κάνεις καλό! Ούτε στα κρυφά από αίσθηση προσωπικής αξιοπρέπειας, αλλά ούτε και στα φανερά, αν σε χαρακτηρίζει ο παιδικός αυθορμητισμός. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δική τους προσωπική συνείδηση, σαν μαριονέτες κινούνται, και ανάλογα τις διδαχές τους, τους καθορίζει η έλλειψη λογικής, όπως και η ανάληψη ευθύνης, σε χέρια ξένα, για κάθε τους δυστυχία! Και είναι κρίμα τόσο για τους ίδιους, όσο και για εσένα, το να μην αποδέχονται οποιαδήποτε μορφή γνήσιου νοιαξίματος, και το στόμα τους να στάζει δηλητήριο, σε κάθε ευκαιρία!

                Έτσι κάποτε αποφάσισα να ανέβω έναν ανήφορο, απότομο σαν γκρεμό. Προτίμησα να πατώ πάνω στην κατεστραμμένη παλιά άσφαλτο, όπου είχαν φυτρώσει όχι μόνο συνηθισμένα αγριολούλουδα, αλλά και αγκάθια που είχαν πλέον ξεραθεί από τον ήλιο. Προτίμησα μια μοναχική,  άγνωστη κατά τα φαινόμενα πορεία, παρά το να συνοδεύομαι από άθλιους, αλλά φαινομενικά καλοπροαίρετους και χαμογελαστούς ανθρώπους, χρόνια σπουδασμένους σε μια ωφέλιμη για τους ίδιους υποκρισία! Το να επιλέγεις την παρέα οποιουδήποτε, αυτό φανερώνει την προσωπική σου αδυναμία, που αλίμονο, δεν σου προσφέρει τίποτα, παρά μόνο σε αφήνει πίσω στην αρχή οποιουδήποτε δρόμου, αλλά σε καθιστά επικίνδυνα ευάλωτο στα αρπακτικά και τα πτωματοφάγα, κάθε ανθρώπινης κοινωνίας!

                Δεν είναι μισάνθρωπος όποιος δεν επιτρέπει να τον συνοδεύουν στον δρόμο του, όσοι δεν είναι κατάλληλοι για εκείνον, δηλαδή εκείνοι που δεν έχουν ιδανικά, αξίες, ανιδιοτέλεια, ενσυναίσθηση, ακόμη και την αίσθηση ευθύνης, στις τυχόν λάθος τους πράξεις, απέναντι στους άλλους!

                Κι έτσι συνέχισα να περπατώ, όχι για να φθάσω στην κορυφή του ανηφορικού δύσβατου δρόμου, που μεταξύ είχε γίνει χωμάτινο δασικό μονοπάτι, αλλά για να καταφέρω να γίνω ένα με την υπέροχη μητέρα φύση! Οπότε δεν δίστασα καθόλου, να συνεχίσω βγάζοντας τα παπούτσια μου! Όχι όμως για την αίσθηση του αυτοθέλητου βασανισμού, όπως διδάχθηκαν οι άνθρωποι από τις σύγχρονες θρησκείες, αλλά από την αίσθηση προσωπικού καθήκοντος για την ανάπτυξη του εαυτού, έχοντας την πλήρη αίσθηση του όλον!

                Και συνέχισα με αποφασιστικό σταθερό βήμα, διότι ο σκοπός μου δεν ήταν να αισθανθώ την απεχθή οδύνη, όπως εκείνος που φεύγει τρέχοντας από τους ανθρώπους, διότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, ο διαρκής φόβος πως θα σε προφτάσει, εκείνος που στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε ποτέ του, οποιαδήποτε πεζοπορία!

           23:12 Και έφθασα! Ναι!... κάποτε έφθασα! Εκεί όπου ακόμη και οι λύκοι φεύγουν στο άκουσμα των βημάτων μου, πάνω στο υγρό χώμα, και το χλωρό γρασίδι, εκεί που ο ουρανός καθρεπτίζεται γαλήνιος πάνω σε σχηματισμένες μικρές λίμνες, και ταράζονται τα φύλλα των δέντρων από τον καθαρό άνεμο! Έφθασα όπου οφείλει κάθε άνθρωπος με καθαρή συνείδηση, προκειμένου να κερδίσει επάξια την ηρεμία που αναζητούσε, όσο βρισκόταν εκεί κάτω στις θορυβώδεις πόλεις, με την αρρώστια στον αέρα, την ανέλπιδη αίσθηση ματαιότητας για το μέλλον, και την βρομιά στους πολυσύχναστους δρόμους, όπου όλοι τρέχουν, χωρίς ποτέ τους να φτάσουν πουθενά, και τους αρκεί για επιβράβευση μια στιγμή ολιγόλεπτης ανακούφισης, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, καθισμένοι να αγκαλιάζουν αναμνήσεις μιας παρελθοντικής ζωής, διότι η μόνη παρηγοριά τους, βρίσκεται στα χρόνια εκείνα που ο εαυτός τους, υπήρξε ένα ακατέργαστο εγώ. Πάλεψε λοιπόν για να γίνεις κάτι, οτιδήποτε, ώστε να μην σε ενοχλούν πια, με το βασανιστικό διαρκές σφύριγμα τους, οι Σειρήνες!

12/8/22: 11:19

Βαρέθηκα αυτή την αρρωστημένη αίσθηση μοναξιάς! Το να μην σου χτυπάει την πόρτα κανείς, να μην νοιάζεται κανείς αν ζεις η αν πεθαίνεις, και να κοιτάζεις γύρω σου γνώριμους ανθρώπους σαν ξένους, με κανένα συναίσθημα!

        Η ζωή δεν είναι για τους εκφραστές της αγάπης, τους μόνιμα ερωτευμένους με τις σκέψεις τους, παγιδευμένους μες της φαντασίας τους, τους όμορφους κόσμους! Η ζωή είναι για τους κοινότοπους και τους συμβιβασμένους, με τους βυθισμένους στις υποχρεώσεις της δήθεν ώριμης ενήλικης ζωής τους! Ένας φαύλος κύκλος γνώριμων καταστάσεων, που απλώς σε οδηγούν συντομότερα στον τάφο!

            Έχω στα χέρια μου ένα σημάδι από χάδι, στα χείλη μου καμία γεύση, έστω και πικρή, και τα μάτια μου κοιτάζουν μόνιμα στο βάθος άλλων ματιών, μήπως και αντικρίσουν κάτι σε εκείνους τους ξένους, που μοιάζουν με αφηγήματα αλλοτινών καιρών, τότε που οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους!

                Κάθε νύχτα κοιτάζω με θλίψη τους ξένους, παρατηρώ τις κινήσεις και τις λέξεις τους, νομίζω πως θέλω σε κάποιον να γίνω μέρος της ζωής του! Στη γυναίκα με το θηλυκό περπάτημα, θέλω να γίνω ο εραστής της! Ονειρεύομαι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, εκείνη που απλώς μου δώσει λίγη από τη σημασία της, φαντάζομαι πως είμαι φίλος με εκείνον που μου δείξει λίγη εμπιστοσύνη! Είμαι βυθισμένος σε έναν δικό μου κόσμο, όπου υπάρχουν φιλίες ισότιμες, έρωτες παθιασμένοι, μοναχικές στιγμές δίχως θλίψη!

22:09

          Καμία χαρά δεν έρχεται δίχως προσπάθεια! Μάταιος ο κόπος του να δίνεις, σε εκείνους που δεν εκτιμούν! Όλοι λοιπόν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων! Το διάστημα που μοιράζεσαι με κάποιον τις σκέψεις σου δίχως ντροπή, το ονομάζεις Φιλία, όπως και την εμπιστοσύνη!  Το διάστημα που μοιράζεσαι μαζί με κάποιον, τις παιδικές και τις εφηβικές σου αναμνήσεις, το πάθος και την αίσθηση πως σε αποδέχονται, το ονομάζεις Έρωτα!

         Μην αναζητάς πλέον στα βλέμματα και τα λόγια την αλήθεια! Στις πράξεις μόνο φαίνεται κάποιος τι είναι! Σου λένε πως σε εκτιμούν, και στο πρώτο σου λάθος, πέφτεις στα μάτια τους, σε κάνουν να αισθάνεσαι πως δεν υπήρξες ποτέ για αυτούς! Σου λένε πως σε αγαπούν, και στην πρώτη σου στεναχώρια, σε εγκαταλείπουν, λες και ο Έρωτας είναι μόνο η αυθόρμητη χαρά!

21/11/21: 1:04

Είναι στιγμές που επιθυμείς να ανοίξεις κάποιο πρωινό το παράθυρο, ενώ θα υπάρχει από πάνω σου ένας ζεστός φιλικός Ήλιος, στο μέσο του φθινοπώρου, και να πετάξεις με τη σιγουριά ενός πουλιού! Όμως η απογοητευτική πραγματικότητα, σε προσγειώνει απότομα και βίαια στα δύο σου πόδια, τα οποία λυγίζουν από το βάρος της θλίψης, Και έτσι καταλήγεις να περιορίζεις τον εαυτό σου, στο ύψος του ανθρώπου, κάθε στιγμή που επιτηδευμένα αφήνεσαι, σε μια έντονη παρορμητικότητα, που εξουσιάζει κάθε σου κίνηση, ανήμπορος να πάρεις την εξουσία όλου του σώματος σου! 

21/12/20: Ο υποκριτικός πληθυντικός του "ευπρεπή"!

Βέβαια! Αρκεί για ορισμένους ανθρώπους, να φοράνε το κουστούμι, ένα απεχθές σύμβολο κύρους, ώστε να δίνουν την εντύπωση ενός αξιοπρεπή κυρίου, ο οποίος ξέρει να φερθεί στον οποιονδήποτε, έχει πάντα καλούς τρόπους, και τίμια συμπεριφορά. Αυτή η μέθοδος της εξαπάτησης όμως, πιάνει μονάχα σε ανθρώπους που είναι αφελείς ή οι ίδιοι εκπρόσωποι της μετριότητας που εκπροσωπεί ο κάθε φαντασμένος!                     Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, δεν είναι πάντα οι ψυχολογικές επιπτώσεις, ενός περίεργου πλάσματος, που χρειάζεται απαραίτητα τη βοήθεια ενός "ειδικού", σήμα κατατεθέν της άθλιας εποχής μας, νέα μόδα για τους μυημένους, αλλά οι απεγνωσμένες προσπάθειες ενός σώματος, να αποβάλλει καθετί που το μολύνει, ώστε να καταφέρει ο οργανισμός να επιβιώσει μέσα στη φύση, όπως αλλιώς την ονομάζουμε κατά την Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, τη φυσική επιλογή!        

Είναι μάταιη λοιπόν, η εγκαθίδρυση μιας αξιόλογης ηθικής φιλοσοφίας ζωής, στους καιρούς που ζούμε; Είναι κάτι σαν την ελπίδα του ετοιμοθάνατου, να απολαύσει την τελευταία του επιθυμία, ενώ γνωρίζει τη μη αναστρέψιμη κατάσταση, που θα τον οδηγήσει στην ανυπαρξία; Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο στηρίζονται στο φόβο! Εκείνος μας κυβερνά και μας καθοδηγεί, όμως επίσης βελτιώνει τη ζωή μας, και μας προσφέρει άμυνες πολύτιμες, για να αντισταθούμε στην οποιαδήποτε αδικία!                          

        Έπρεπε λοιπόν να γίνω γρανάζι κι εγώ, μιας ανθρώπινης μηχανής, που θα την συντηρούσα παρά τη θέληση μου! Μιας μηχανής που ξέρει να τσακίζει κόκαλα, επιθυμίες, όνειρα, και να τρέφει με φιλοδοξίες, μονάχα τους ικανούς χειριστές της! Έπρεπε να γίνω κομμάτι της πίτας κάθε ''πετυχημένου'' επιχειρηματία, που δίνει ψίχουλα, για να συντηρήσει το σώμα μου, και αλυσοδένει τα χέρια μου, ώστε να μην μπορώ να αγγίξω όσα επιθυμώ με τα δικά μου χέρια! Με έπεισαν λοιπόν πως έπρεπε!

Η δυσαρέσκεια μου μια οργισμένη κραυγή που βγαίνει μέσα από ένα σπήλαιο, δεν ακουγόταν πουθενά, παρά μόνο σε λίγα αυτιά ενώ είχε την ένταση ενός ψιθύρου. Ακόμη και αυτά όμως, ήταν ανίκανα να αισθανθούν το απελπιστικό βουητό της θλιμμένης φωνής, εξαιτίας της απουσίας ενσυναίσθησης, της κυριότερης ασθένειας της εποχής μας. Ένιωθα σαν πίρος μιας ατελείωτης αλυσίδας, που γυρίζει ξανά και ξανά στους ίδιους τροχούς, που την κρατά σε κίνηση. Με έπεισαν όλα τα χρόνια που ζω, από το σχολείο ώς το στρατό και τη δουλειά, πως υπάρχει αξία στην χρησιμότητα αυτής της αέναης κίνησης, της συντήρησης αυτής της ψευδαίσθησης που ονόμασαν ζωή. 

Ζούμε από συνήθεια! Αυτή η διαπίστωση με έκανε να αντιδρώ έντονα, να παρεξηγούμαι από τον κάθε τυχαίο, όταν εξέφραζα τις απόψεις μου δημόσια, επειδή δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτές. Άλλωστε ήταν και αυτό μια μέθοδος γρήγορης αποκάλυψης, τι είναι ο καθένας στην πραγματικότητα, πόση ομορφιά ή πόση ασχήμια κρύβει μέσα του! Έγινα ηθελημένα ένα πειραματόζωο! Κατέγραφα στη μνήμη μου κάθε τους κουβέντα, κάθε τους κίνηση, παρατηρούσα λεπτομερώς τη γλώσσα του σώματος, τους αυθόρμητους μορφασμούς τους, οτιδήποτε που θα μου έδινε βασικές ενδείξεις που θα μπορούσαν να αποδείξουν τους ισχυρισμούς μου.

Είχα γίνει ένας εξερευνητής της ανθρώπινης αθλιότητας, επειδή είχα ξεχάσει πως είναι να εξερευνά κανείς ευγενικές επιθυμίες. Ζούσα πλέον τρεφόμενος από τα λάθη τους, ανυπάκουος και αντιδραστικός στοχαστικά, μα υπάκουος υποκριτικά και δρώντας ανόητα, εξαιτίας αυτού του βρώμικου παιχνιδιού επιβίωσης. Έπρεπε λοιπόν κι εγώ να πω το ποίημα, λόγια που δεν πίστευα, και δεν υποστήριξα ποτέ στην προσωπική μου ζωή. Εγώ μόνος μπροστά σε τοίχους, το μόνο μου κοινό, να γράφω, να σβήνω ασταμάτητα, σε σκόρπια χαρτιά τσαλακωμένα, λέξεις που έψαχναν να βρουν έναν αποδέκτη, κάποιον που θα μπορούσε να τις αγκαλιάσει με την τρυφερότητα μιας μάνας, ή να τις δεχτεί όπως τα λουλούδια μια ερωμένη στο πρώτο της ραντεβού!

Μα δεν υπήρχα, ούτε υπήρξα ποτέ μου, επειδή γεννήθηκα με την προϋπόθεση να γίνω ένα απλό γρανάζι, μια υπόθεση που έκαναν οι πρόγονοι μου από συνήθεια και από φόβο, μήπως χάσω την αντοχή μου σε αυτή την αέναη κίνηση της αλυσίδας! Ο καλός πολίτης, ο τίμιος, ο συνετός, που δεν έχει μάθει να λέει όχι σε τίποτα και σε κανέναν. Αλλά η πιο μαγική λέξη στον κόσμο είναι το Όχι! Όταν δεν έχεις το δικαίωμα να την πεις, ή επίσης όταν στο δίνουν, αλλά έχει περιορισμένη ισχύ ή ακόμη και καθόλου, συμβαίνουν όλες οι επιπτώσεις που περιέγραψα στην αρχή αυτού του κειμένου!

Η καταπίεση στο σώμα δημιουργεί την αρρώστια, και η μόνη θεραπεία είναι η αντίδραση! Άλλωστε πρόκειται για τον φυσικό νόμο του σύμπαντος, πως σε κάθε δράση αντιστοιχεί πάντα μια αντίθετη αντίδραση. Πώς αλλιώς θα δημιουργόταν η ζωή, αν δεν υπήρχε αυτή η συνεχόμενη μάχη; Οπότε οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη Ζωή, αντιδρώντας σε κάθετι που την μειώνει, την προσβάλλει κυνικά, ή αφαιρεί το δικαίωμα της, να συνεχίζει να υπάρχει! Και δεν είναι απαραίτητο για να πάψει να υπάρχει η ζωή, να έχει προκύψει κάποιος φυσικός θάνατος! Ο νοητικός θάνατος, ο θάνατος του προσωπικού χρόνου, ο θάνατος του δικαιώματος να είσαι ο εαυτός σου, ο θάνατος της προσωπικότητας σου, είναι μορφές ολικής ανυπαρξίας, άρα κατακριτέες και άξιες της όποιας αντίδρασης! 

Εκ των υστέρων λένε οι άνθρωποι, πως έρχεται πάντα η πολύτιμη γνώση! Και βέβαια συμβαίνει αυτό, επειδή όσο είμαστε νέοι, δεν υπολογίζουμε τα γεγονότα όπως πρέπει, δεν ζυγίζουμε τις καταστάσεις, δρούμε παρορμητικά

28/2/20:

Έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος! Να επιτρέπει σε αυτό που ονομάζουμε ψυχή να γαληνεύει. Στωικός απέναντι στη φύση, να κάθεται σε ένα παγκάκι δίπλα στη θάλασσα, με έναν Ήλιο από πάνω του, που έρχεται και φεύγει πίσω από τα βουνά γύρω του, διστακτικά, σαν μια επίμονη και επίπονη παρατεταμένη ανάμνηση, μιας άλλης ζωής! Και οι σκιές γύρω του από τα δέντρα, να παίρνουν την ιδιότητα ενός καλού φίλου που ξέρει να ακούει σιωπηλά χωρίς αντίδραση, χωρίς καμία αρνητική κριτική. Ο παφλασμός της θάλασσας να σε υπνωτίζει, δίχως να χρειαστεί να κλείσεις τα μάτια, και τα σπίτια να φαίνονται πολύ μικρά μακριά σου, να μοιάζουν σαν να μην έχουν ανθρώπους μέσα τους. Λίγα σύννεφα να κάνουν το ταξίδι τους, να παίρνουν μορφές, σχήματα γνώριμα, που θυμίζουν έργα του ανθρώπου, κι εσύ από κάτω, να χαζεύεις το μεγαλείο του γαλάζιου ουρανού, ακίνητος, απορροφημένος, με μάτια αφοσιωμένα στης φαντασίας σου την απύθμενη θάλασσα, όπως εκείνη που βρίσκεται μπροστά σου, άλλοτε σκοτεινή και μυστήρια, όταν τα σύννεφα περνούν από πάνω της, και άλλοτε γνώριμη σαν παλιά παιδική ανάμνηση, τότε που συνήθιζες να διασκεδάζεις στα ρηχά νερά της.

            Να ξέρεις πότε να φεύγεις από ένα τέτοιο τοπίο! Να ξέρεις πότε θα επιστρέψεις ξανά! Αυτή είναι η μόνη ευτυχία στη Ζωή μας! Η επιστροφή στην ομορφιά της στωικότητας, της συνετής απραγίας! Αρκετά θεοποιήσαμε την υπερβολική μας κούραση, της δώσαμε ηθική υπόσταση, και μια σημασία σχεδόν ακατάληπτη από τους λίγους, που τρομάζουν στην ανύπαρκτη σπουδαιότητα της, και προσπαθούν μάταια να αφυπνίσουν την ανθρωπότητα, που προτιμά να δέχεται μονάχα ότι γνωρίζει, ως μια και μόνη πραγματικότητα αυτού του κόσμου! Η πραγματικότητα είναι αυτή που της επιτρέπουμε να υπάρχει! Ευθύνη μεγάλη η ανεμελιά και η σιωπή!

9/2/20: 28.800 Δευτερόλεπτα!

Και φθάνει ξανά η στιγμή που μετράς ασταμάτητα από μέσα σου! Σε απασχολεί μόνιμα αυτή η σκέψη: Πότε θα φύγεις, πότε θα επιστρέψεις ξανά στη Ζωή! Υπολογίζεις κάθε κίνηση σου, μελετάς κάθε σου σκέψη. Η ώρα περνά αργά, βασανιστικά, μονότονα, σε ένα αρρωστημένο στημένο περιβάλλον. Περιβάλλεσαι από καχύποπτους, αμόρφωτους, απολίτιστους. Σκέπτεσαι μήπως έχεις μεγάλη ιδέα τελικά για τον εαυτό σου, και πως τους υποβιβάζεις άδικα με την αυστηρή ηθική σου. Όμως όχι! Πείθεσαι κάθε ημέρα για αυτό! Όλοι κοιτάζουν τη ζωούλα τους εκεί μέσα. Τους απασχολούν σκέψεις που δεν μοιάζουν με σκέψεις, επειδή δεν έχουν τίποτα το ουσιώδες μέσα τους. Η καλημέρα έρχεται αβίαστα, ρομποτικά, δεν σε συνδέει τίποτα με αυτή τη λέξη εκεί μέσα συναισθηματικά. Νιώθεις το βάρος της μοναξιάς που σε απομονώνει, σε απομακρύνει, σε κουράζει κάθε φορά που περνάς την πόρτα της εισόδου, σαν μίζερη απομίμηση ενός ανθρώπου, που έχει πεθάνει ήδη μέσα του, κάθε ελπίδα για κάποια αλλαγή. Ανέχεια, υποβιβασμός, καθημερινή απόκληση από το ταξίδι που κάποτε ονειρεύτηκες όσο ήσουν νέος, και πλέον μοιάζεις με γέρο ναυτικό που κοιτάζει νοσταλγικά τα πλοία, και νιώθει ανίκανος πλέον για να μπαρκάρει, για θάλασσες ξένες, που κάποτε έζησε περιπέτειες, δυσκολίες, κακουχίες, κι όμως τις νοσταλγεί κι αυτές, επειδή περιείχαν μέσα τους κάποια υποψία ζωής.
       Αντιστέκεσαι σθεναρά πάντοτε επιστρέφοντας στο σπίτι. Ένα καταφύγιο ονείρων και ελπίδων. Η κούραση σου είναι μάταιη. Δεν σου προσφέρει τίποτα απολύτως! Λίγα ευρώ την ημέρα που μοιάζουν κι αυτά κλεμμένα, σαν τα όνειρα εκείνα που έκανε κάποιος άλλος, και θέλησες να του στερήσεις τη χαρά του, προσγειώνοντας τον βίαια στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει, υιοθετώντας έναν μόνιμο και σκληρό κυνισμό, που ουδεμία σχέση έχει με την αρχαία εκείνη φιλοσοφία. Δεν το καταλαβαίνεις; Ο θυμός σου για τη ζωή που δεν κάνεις, βρίσκει διέξοδο στον κυνισμό! Δήθεν παίζεις τον ρόλο του αδικημένου και του ρεαλιστή, μήπως και το δράμα σου προσελκύσει κι άλλους όμοιους σου, έτσι για να αποκτήσεις παρέα, για να έχεις κάτι να πεις και τίποτε περισσότερο. Δεκαετίες ολόκληρες περνάς αυτή την πόρτα, κάθε ημέρα, τυπικός και σοβαρός, με κάποιες ευθύνες που ονομάζεις υπευθυνότητες να σε βαραίνουν ακόμη περισσότερο από τα χρήματα που βγάζεις.
            Και αντί κάθε σου ημέρα να είναι γιορτή, συνήθισες να παίρνεις τη δουλειά στο σπίτι σου και την έξοδο σου. Κατάφερε τελικά αυτή η μονότονη απέχθεια, να σε κυριαρχήσει ολοκληρωτικά! Απλά μετράς από μέσα σου όλα τα λεπτά. Κοιτάζεις νευρικά το ρολόι, και αδημονείς να φύγεις, να επιστρέψεις πάλι στο σπίτι σου. Είναι η μόνη διαδρομή που σου αξίζει; Και τα ταξίδια που ονειρεύτηκες; Οι άνθρωποι που θα γνώριζες; Τα μονοπάτια στα δάση που θα περπατούσες; Τόσο λίγο αξίζεις, ώστε να τα φαντάζεσαι μέσα στο μυαλό σου; Βγες λοιπόν! Η ζωή δεν είναι μόνο το μέτρημα των δευτερολέπτων, σε τέτοια άθλια περιβάλλοντα! Και αφού η ζωή είναι έτσι διαμορφωμένη, που να χρειάζεσαι τα χρήματα, τουλάχιστον προσπάθησε να βγεις από εκεί μέσα, και να κάνεις κάτι δικό σου! Οτιδήποτε θα αξιοποιεί τις δυνατότητες σου, και αυτό να γίνει η ευλογία που πρόσμενες τόσα χρόνια.
       Η μισθωτή εργασία είναι αρρώστια! Πρέπει να καταργηθεί! Οι ανειδίκευτοι εργάτες πρέπει να καταργηθούν! Είναι απάνθρωπο το να μην αξιοποιείς τα ταλέντα σου, το να μην αναπτύσσεσαι σε μια εργασία, το να κατεβάζεις το επίπεδο σου προκειμένου να συνεννοηθείς, το να κουράζεις το σώμα σου, να το νοικιάζεις σαν πόρνη σε κάθε εργοδότη, που οι πολλοί ακόμα ονομάζουν αφεντικό, επειδή έχουν αποδεχθεί τη δουλική τους πραότητα! Βγες λοιπόν! Πάψε να μετράς τις ώρες που χρειάζεσαι για να πας στην δουλειά σου, πάψε να μετράς τις ώρες που χρειάζονται για να σχολάσεις, πάψε να υπογράφεις επιτέλους σε εκείνο το άθλιο σκισμένο χαρτί κάθε ημέρα, για να αποδέχεσαι πως αξίζεις μόνο εκείνα τα λίγα χρήματα, που σε αναγκάζουν να ζεις ανεκτικά στην καλύτερη περίπτωση. Ξεχάσαμε τη ζωή, τη βλέπουμε να περνά από μπροστά μας, όπως κοιτάμε τα πράσινα ανθισμένα δέντρα, πίσω από το τζάμι ενός τρένου. Ο επόμενος σταθμός μας λοιπόν, ας είναι ο επιθυμητός, και ο χρόνος πλέον να μην μας σκλαβώνει τις συνειδήσεις.

6/1/20: Το κορίτσι που κοιτούσε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Είναι ορισμένοι άνθρωποι σπάνιοι, μοναδικοί μέσα σε αυτόν τον σορό κοινών επιθυμιών, που οι πολλοί ονοματίζουν όνειρα, μήπως και καταφέρουν να δώσουν κάποιο νόημα και ουσία, στην καθημερινή τους ρουτίνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να μεγαλώσουν, τους αρκεί να παραμείνουν παιδιά, να ζουν τη στιγμή δίχως καμία σκέψη να έχει τη δύναμη να τους καταστρέψει τα μέσα με τα οποία χτίζουν το μέλλον τους, απλά αναθεωρώντας την ηθική της αξίας. Η απλότητα είναι η αντίσταση τους σε αυτή την αδικοχαμένη νωχελικότητα, που έχασε την αθωότητα της σε αυτή την εποχή που η καθημερινότητα ξέρει πως να προσδιορίζει τη ζωή, με την ανίδεη σοβαροφάνεια της, και την δεσμευμένη της φαντασία, μόνιμα αλυσοδεμένη, πίσω από τους τοίχους ενός διαμερίσματος που καθηλώνει το άτομο, και το υποχρεώνει να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, τη μόνη εκδοχή της ζωής που νομίζει υπαρκτή, αληθινή εξαιτίας του Ήλιου που λάμπει, και των άλλων εκφράσεων και φαινομένων της φύσης, λησμονώντας τη σκιά πίσω από τα πολύχρωμα φώτα των γιορτών που δημιουργήθηκαν, ώστε να θυμίζουν στους ανθρώπους ότι μεγάλωσαν πια, και πως δεν τους αξίζει αυτή η αίσθηση της αθωότητας και της ανεμελιάς, που κάποτε υπήρξε η μόνη απόδειξη πως η ζωή είναι το θαύμα της φύσης! Αυτοί οι άνθρωποι, συνεχίζουν να αντιστέκονται με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει, με όσα ψυχικά αποθέματα τους επιτρέπουν να έχουν ένα διαφορετικό παράθυρο στον κόσμο. Και η θέα σε κάθε γιορτινή ατμόσφαιρα είναι πάντα πολύχρωμη, χαμηλά φωτισμένη, ικανή όμως να δώσει φως στα όνειρα που έχουν παραμείνει άφθαρτα, μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς!

              Κάποτε γνώρισα ένα κορίτσι πίσω από το χαμηλό φωτισμό μιας οθόνης, τον καιρό που πλησίαζαν οι γιορτές. Μου μίλησε για αυτά ακριβώς τα όνειρα, που πολλοί δεν παραδέχονται πως κάνουν φοβούμενοι μήπως τους παρεξηγήσουν, και θεωρούν ως πιο συνετή αντιμετώπιση των φόβων τους, την αποδοχή της πραγματικότητας, εκείνης που τους δίδαξαν για να μην τους τρομάξουν, πως η ζωή είναι η παράλογη θλίψη, που ξέρει να σκοτώνει από μέσα! Εκείνο το κορίτσι δεν δίστασε να μου εμπιστευτεί πως του άρεσε να χαζεύει τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, που με παιδική υπερηφάνεια μου είπε πως στόλισε η ίδια, σαν να έκανε κάποιο κατόρθωμα ισάξιο των παραμυθιών που συνήθιζε να  διαβάζει. Κι όμως! Υπάρχουν και εκείνα τα πλάσματα στον κόσμο που η ηλικία δεν συνάδει απαραίτητα με την λογική, και αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη, σαν τον άνεμο να ταξιδέψει, και να γίνει η αναπνοή ενός άλλου ανθρώπου, που μπορεί να βρίσκεται κάπου μακριά. Όμως σε αυτή την εποχή που σπαταλάμε τον χρόνο μας πίσω από οθόνες, αυτή την εποχή την καχύποπτη, που η εμπιστοσύνη τόσο μα τόσο εύκολα καταρρέει, και δεν αφήνει τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά, να γνωριστούν, να αφεθούν σε μια άλλη πραγματικότητα, που θα την καθορίζουν οι ίδιοι, όπως ακόμη και την μελλοντική τους ευτυχία, υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που δεν την αποδέχονται, και με υπερηφάνεια ζηλευτή, λένε ένα ισχυρό και αποφασιστικό όχι, σε οτιδήποτε δεν σέβεται την προσωπική τους επιλογή, να διαφέρουν από αυτή την εποχή που φθείρει τα μέσα μας, αυτό που κάποιοι ακόμα ονομάζουν ψυχή! 

21/12/19:

Είναι και αυτή η αίσθηση της Ζωής που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις! Κάθε χειμερινό βράδυ που επιλέγεις να ξαπλώσεις μόνος σε μια έρημη παραλία, κοιτώντας τα άπειρα αστέρια, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, αυτά τα μικρά μάτια που σε κοιτάνε ενώ απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο. Κάθε φορά που το κρύο γίνεται η αφορμή για μια αγκαλιά, και ερέθισμα για το ξεκίνημα μιας κοινής θέλησης. Κάθε φορά που τα μάτια λαμπυρίζουν μέσα σε κάποια άλλα, αναζητώντας στο βάθος τους την απόδειξη της ύπαρξης μιας ψυχής. Κάθε φορά που το αδιανόητο γίνεται ποθητό, και το κατανοητό απόμακρο. Κάθε φορά που η σκέψη μοιάζει περιττή, και ο πόθος ασυγκράτητος. Κάθε φορά που οι δισταγμοί της λογικής ξεπερνιούνται από την δύναμη της επιθυμίας!

12/11/19: Εσύ ανθρωπάκο!

Εσύ ανθρωπάκο! Εσένα που δεν είδα ποτέ σου, να διαμαρτύρεσαι, χωρίς κάποιον νταβατζή δίπλα σου, χωρίς κάποιον προστάτη, ενάντια στην κοινωνική σου αδικία, στην εκμετάλλευση του εργοδότη σου, στις συνθήκες εργασίας σου, στο εργασιακό μπούλινγκ. Γιατί δεν σηκώνεις κεφάλι χωρίς προστασία; Γιατί κατεβάζεις το επίπεδο της ζωής σου, συνειδητά, χωρίς να προσπαθείς να αλλάξεις τίποτα; Τι σε εμποδίζει να κερδίσεις επιτέλους το δικαίωμα της προσωπικής σου αξιοπρέπειας; Τι σε εμποδίζει να ζήσεις μια ζωή, η οποία θα είναι ευλογία, και όχι κατάρα; Ξέρω! Οι υποχρεώσεις σου, ο φόβος που σου έχει εμφυτευτεί από πολύ νεαρή ηλικία, η αναξιοπιστία και η αθλιότητα της ανθρώπινης φύσης, οι παρωχημένες πλέον διαδηλώσεις, που δεν καταλήγουν πουθενά, η ταυτοποίηση των αναγκών της μάζας, έναντι των δικών σου προσωπικών αναγκών, που καθορίζουν το ποιος είσαι, η ταυτότητα που χάνεις μέσα στα πλαίσια ενός κράτους, ενός εργασιακού περιβάλλοντος, η επιτηδευμένη συμμόρφωση σου, με τους κανόνες που ισχύουν για όλους, οι κηρώσεις, οι απειλές που δέχεσαι όποτε προσδοκείς ένα καλύτερο αύριο, όποτε προσπαθείς να αποκτήσεις δική σου γνώμη, να μιλήσεις, να εκφράσεις την ατομικότητα σου, εκείνη που σου στερούν οι μάζες, επειδή τους συμφέρει να ανήκεις κάπου, οπουδήποτε, αρκεί να ξεχνάς ποιός είσαι, επειδή όταν γνωρίζεις ποιος είσαι, αποκτάς γνώμη, αναπτύσσεις την κριτική σου σκέψη, και αυτό είναι επικίνδυνο για αυτούς, πολύ επικίνδυνο! Στηρίζεται το σύστημα τους, ακριβώς στην ιδέα της εξοικείωσης με μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα, μια παράδοση αιώνων, η οποία με την αλήθεια της παλαιότητας της, ορίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, σε τάξεις, σε θρησκείες, σε πολίτες. Κανείς δάσκαλος σου, δεν τόλμησε να σε διδάξει το ουσιαστικότερο μάθημα, πως η ατομικότητα δεν είναι εγωισμός, δεν είναι ενάντια στη φύση σου, δεν είναι μια υπάνθρωπη και μισάνθρωπη ιδεολογία, αλλά στην πραγματικότητα, μια υγιή αγάπη πρώτα από όλα για τον εαυτό σου, επειδή όταν μαθαίνει κάποιος να αγαπά αυτό που είναι, μπορεί μόνο να αγαπήσει και τον διπλανό του! Όμως ποτέ δεν στο δίδαξαν αυτό! Δεν τους συμφέρει το να αγαπάς τον εαυτό σου! Σε ονομάζουν ομάδα, σε ντύνουν με τις ‘’αρετές’’ της ομάδας, όπου ανήκεις, και αυτό το ονομάζουν υγιή αντίληψη της ανθρώπινης κοινωνίας! Κι όμως! Από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα! Αυτή είναι η αρχή της κατάντιας του σύγχρονου ανθρώπου! Η ανάγκη για να ανήκεις κάπου, σε μια πολιτική ιδεολογία, σε μια θρησκεία, σε ένα κράτος, η ανάγκη να ανήκεις σε μια ομάδα με κοινό σκοπό, η ανάγκη να αποκτήσεις μια ταυτότητα, όση αξία και να έχει, σε μετατρέπει σε μια μάζα από σάπιο κρέας! Ο οπαδισμός στην πιο αισχρή μορφή του! Ένας ανθυγιεινός εγωισμός στις σχέσεις των ανθρώπων, τόσο στις ερωτικές, όσο και στις φιλικές ή κοινωνικές. Εσύ ανθρωπάκο... Πότε επιτέλους θα γίνεις αυτό που ήδη είσαι;

28/9/19: Μαθήματα Ζωής!

Γεννιέσαι σε αυτόν τον κόσμο. Ένα κενό χαρτί που γράφουν επάνω του οι άλλοι. Τις απόψεις τους, τις αντιλήψεις τους, τις δήθεν σοφίες τους. Και έτσι εύθραυστος και εύπλαστος που είσαι, πιστεύεις τους μεγάλους! Είναι εκείνοι που σε ξεναγούν στον κόσμο. Και τους εμπιστεύεσαι επειδή δεν γνωρίζεις τίποτα, επειδή διψάς να μάθεις! Ρωτάς και περιμένεις να μάθεις κάτι, οτιδήποτε θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις μπροστά, οτιδήποτε θα σε προστατέψει, από πιθανούς κινδύνους που βρίσκονται παντού γύρω σου. Σου μιλάνε για κάποιο Θεό, και μαγεύεσαι! Νομίζεις πως είναι η υπέρτατη αλήθεια! Συγκινείσαι για κάτι που δεν βλέπεις, προσεύχεσαι, πιστεύεις στα τυφλά, σαν να προσπαθείς να δεις κάποιο φως μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας σου. Ωστόσο η ηλικία δεν ενδείκνυται για τον σκεπτικισμό. Απλά ζεις τη στιγμή! Παίζεις, κοινωνικοποιείσαι, απολαμβάνεις τη χαρά και την ανεμελιά σου. Ακόμη και η λύπη μοιάζει στιγμιαία. Μεγαλώνεις, αρχίζεις να διαμαρτύρεσαι, να έχεις γνώμη, έστω και λανθασμένη. Αντιδράς στους οικείους σου πρώτα, επειδή είναι εκείνοι που εμπιστεύτηκες τόσο πολύ! Εκείνοι που σου έμαθαν το καλό και το κακό τους! Δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους η ίδια ηθική! Νιώθεις πως η γη περιστρέφεται γύρω από εσένα, νιώθεις τον νεανικό σου παρορμητισμό, σαν μια αδιάκοπη ενέργεια να διαπερνά όλο σου το κορμί, αλλάζεις απόψεις γρήγορα, σκέφτεσαι, αντιλαμβάνεσαι τους νέους κανόνες. Αρχίζεις να ρισκάρεις, φλερτάρεις, απογοητεύεσαι, δεν ελέγχεις τον θυμό σου, απολαμβάνεις κάθε χαρά σου! Έχεις ακόμη κάτι από το παιδί που ήσουν! Οι υποχρεώσεις σου μεγαλώνουν μαζί με εσένα. Το σχολείο προχωράει, ο στρατός πλησιάζει, ή επιλέγεις να συνεχίσεις να μαθαίνεις νέα πράματα, μέσα από τη νέα σου φοιτητική ζωή. Αγωνιάς για το μέλλον σου, αφοσιώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν θα σου αρέσει μετέπειτα, για το μελλοντικό σου επάγγελμα. Πρόχειρες δουλειές κακοπληρωμένες, νέα άγχη και αγωνίες, πρόχειροι έρωτες. Νιώθεις όμως πως όλη η ζωή είναι μπροστά σου! Συνεχίζεις να αναρωτιέσαι για τα πάντα. Διαπιστώνεις με λύπη μερικές φορές, για τα πόσα ψέματα σου έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια! Αναπτύσσεις την κριτική σου σκέψη, διαβάζεις βιβλία, διασκεδάζεις μέχρι το πρωί, και ξανά η ίδια κατάσταση. Είσαι όμως ακόμα πολύ νέος! Απορρίπτεις τις παλιές σου αντιλήψεις που νιώθεις ότι δεν σου ταιριάζουν. Ο Θεός γίνεται μια αφηρημένη έννοια, η παιδεία που διδάχθηκες δεν έχει σχεδόν καμία ισχύ, οι παλιοί σου δεσμοί με την οικογένεια, έχουν φθαρεί. Νοσταλγείς το παρελθόν σου σε κάθε απογοήτευση! Αυτά τα ψέματα που σε μάθαιναν μέχρι και τα εφηβικά σου χρόνια, ήταν χρόνος που σπαταλήθηκε άδικα, χρόνος που δεν πρόκειται να επιστρέψει! Αναπληρώνεις πλέον τον χαμένο χρόνο σου, προσπαθώντας να μάθεις επιτέλους ποιος είσαι! Αφοσιώνεσαι σε μια φιλοσοφία που σου ταιριάζει, σε κάποια ικανότητα που έχεις, και μαθαίνεις πως η αγάπη έχει πολλές εκφράσεις!

              Οι παρέες μικραίνουν, οι φίλοι λιγοστεύουν, οι έρωτες σύντομοι, ανούσιοι, σχεδόν βαρετοί. Ψάχνεις να βρείς τον πραγματικό φίλο που θα σου σταθεί και θα του σταθείς σε μια δύσκολη στιγμή, την κοπέλα που δεν θα χρησιμοποιήσει τις αδυναμίες σου εναντίον σου. Μάταια μοιάζουν όλα όμως! Οι προσπάθειες σου δεν πιάνουν τόπο. Συμβιβάζεσαι σε ελαφριές ανούσιες κουβέντες, και στο φθηνό χιούμορ, ακόμη και στις σωματικές σου ανάγκες, για να μην νιώθεις μόνος! Και η ζωή προχωράει! Βγάζεις το πτυχίο σου με πολύ κόπο, ψάχνεις να βρεις δουλειά στο αντικείμενο σου, αλλά μάταια! Νιώθεις σαν αιώνιος φοιτητής, και οι υποχρεώσεις σου είναι περισσότερες, δεν ανταποκρίνονται πια στους μισθούς που δίνει ο κάθε εκμεταλλευτής! Απελπίζεσαι, αλλά προχωράς! Δεν υπάρχει επιστροφή! Δουλεύεις ώρες τις οποίες δεν πληρώνεσαι, φθάνεις κουρασμένος στο μίζερο διαμέρισμα σου, και δεν έχεις κέφι για τίποτα. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που αποκαλείς φίλους σου, έρχονται να σε δούν στο σπίτι, επειδή τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για έναν καφέ έξω. Σιγά σιγά εξαφανίζονται και αυτοί. Απορροφιούνται σε κάποια ερωτική τους σχέση, και σε ξεχνάνε σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους! Ακόμη και η επικοινωνία μέσω τηλεφώνου ή βιντεοκλήσης σπανίζει με τον καιρό. Ψάχνεις να βρεις καινούριους ανθρώπους. Εντωμεταξύ με πολύ κόπο βρίσκεις κάτι που πλησιάζει το αντικείμενο που σπούδασες. Συμβιβάζεσαι επειδή είναι αρχή ακόμα. Το αναγγέλλεις σε κάποιον φίλο σου, και αντί να χαρεί με την χαρά σου, ζηλεύει επειδή εκείνος παραμένει άνεργος! Καταλήγεις να ψάχνεις τελικά μια σύντροφο. Ανακαλύπτεις εντελώς τυχαία κάποια μέσα από το διαδίκτυο, η οποία φαίνεται πως ταιριάζει στις δικές σου αντιλήψεις. Βγαίνεις μαζί της και ενθουσιάζεσαι! Ο ενθουσιασμός σου μετατρέπεται γρήγορα σε απογοήτευση, επειδή εκείνη έχει διαφορετικά θέλω! Συνεχίζεις, επειδή καταλαβαίνεις το πόσο δύσκολο είναι να βρείς έναν άνθρωπο που σου ταιριάζει. Μένεις αρκετό καιρό μόνος, και αποφασίζεις πως η μόνη χαρά στη ζωή σου πλέον είναι το σεξ Εύκολες γνωριμίες, ανούσιες εφήμερες σχέσεις, ώσπου αποφασίζεις πως απλά ξοδεύεις τον εαυτό σου και σταματάς! Γνωρίζεις κάποια εντελώς τυχαία στον πραγματικό κόσμο. Ενθουσιάζεσαι, και τελικά ερωτεύεσαι! Ζείς επιτέλους αυτό που ονειρευόσουν! Ή μήπως όχι; Οι ώρες που ξοδεύεις πλέον τόσο εσύ, όσο και εκείνη για κάποια δουλειά, σας αναγκάζουν να βλεπόσαστε μόνο τις Κυριακές. Συζητάς μαζί της την πιθανότητα συγκατοίκησης. Εκείνη δέχεται και νιώθεις πως θα είστε περισσότερο χρόνο μαζί. Τίποτα όμως δεν σε είχε προϊδεάσει για αυτό που πρόκειται να συμβεί. Δουλεύει άλλες ώρες ο ένας και άλλες ώρες ο άλλος! Κάνετε έρωτα ελάχιστα, και σχεδόν ποτέ αυθόρμητα. Η σχέση φθάνει κοντά στο να διαλυθεί, αλλά το βλέπεις στα μάτια της πως υπάρχει αγάπη! Αντί να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να φύγει, συμβαίνει το θαύμα! Παλεύει να βρει κάποια άλλη δουλειά, για να συμπίπτουν οι ώρες σας! Προσπαθείς κι εσύ να βρεις κάτι καλύτερο. Δεν εγκαταλείπεις την σχέση σου! Όχι εκείνη που μοιράστηκε μαζί σου τον πόνο και την χαρά της! Όλα με τον καιρό καλυτερεύουν! Η θέληση των δύο δημιούργησε μια άλλη πραγματικότητα! Νιώθεις ακόμα ερωτευμένος μαζί της, βλέπεις στα μάτια της την συγκίνηση, σε κάθε της λέξη κρέμεσαι από τα χείλη της! Ζεις τη ζωή σου γεμάτη όπως πάντα επιθυμούσες! Εξιστορείς στον μοναδικό σου φίλο, τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Δείχνει χαρούμενος με εσένα, αλλά απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Σε ζηλεύει! Ζηλεύει που έχεις κάποια δίπλα σου, και σου λέει να προετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, δήθεν για να μην προσγειωθείς απότομα από το όνειρο και τσακιστείς! Απομακρύνεσαι! Ο κόσμος σου μικραίνει και άλλο. Δημιουργείς με τον άνθρωπο σου έναν μικρόκοσμο, που ορκίζεστε πως θα κάνετε τα πάντα για να τον διατηρήσετε σε αρμονία. Είσαι ευτυχισμένος! Επιτέλους κάνεις έρωτα σαν να τελείς κάποια ιεροτελεστία, η σύντροφός σου γίνεται η φίλη σου, όχι μόνο η ερωμένη σου. Την προστατεύεις και την συμβουλεύεις, και εκείνη σε ανταμείβει με ένα φιλί, ή με ένα χαμόγελο, σε στηρίζει το ίδιο αν σου συμβεί κάτι άσχημο! Ο χρόνος πήρε επιτέλους τη σημασία που του άξιζε! Δεν είναι απλά κάτι που περνάει και χάνεται, είναι κάτι που μένει! Σου θυμίζει την σοφία της φύσης, του ίδιου του σύμπαντος! Ακόμη και το άστρο όταν γίνει σκόνη, η ύλη του σκορπίζεται, αλλά δεν εξαφανίζεται! Είναι η απόδειξη πως κάποτε έλαμψε, πως έκανε το χρέος του στη φύση της Ζωής! Τα παλιά σου πιστεύω έχουν πλέον εξαφανιστεί από μέσα σου! Η ζωή είναι μια διαρκή πάλη, για τη διατήρηση της πραγματικής χαράς, όχι απλά επιβίωση και πόνος. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία! Θεοί και δαίμονες, κοινωνική αδικία, παλιές και ξεπερασμένες ηθικές αξίες, που δεν συνάδουν με την εποχή που ζείς. Η πίστη σε εσένα είναι το θαύμα που έψαχνες, σε λάθος δρόμους! Η πίστη σε εκείνη είναι πλέον περιττή! Οι πράξεις της ήταν μεγαλύτερες από τα λόγια της! Είσαι ευτυχισμένος που έμαθες επιτέλους να Ζείς!

13/9/19: Φθινοπωριάζει!

Μύρισε το χώμα απόψε! Τα σύννεφα έφεραν τη βροχή από νωρίς, το αεράκι δροσερό, σημάδι πως το φθινόπωρο πλησιάζει.
          Σήμερα πήρα το δρόμο για το βουνό. Πέρασα ανάμεσα από πεύκα και θάμνους, περπάτησα πάνω στο χώμα, τις πέτρες, και τις πευκοβελόνες. Σκόρπια άγρια χόρτα, ξερά από το καλοκαίρι, και φρέσκα βρύα απλωμένα δω κι εκεί, που  σαν σπόγγοι μάζεψαν τις σταγόνες, δροσίζοντας το τοπίο. Η βόλτα στο δάσος είναι πάντα αναζωογονητική! Η φύση σε καλεί να περπατήσεις εκεί όπου δεν έχεις συνηθίσει, ή εκεί που έχεις ξεχάσει. Δεν μυρίζει το τσιμέντο της πόλης! Γι αυτό οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι! Είναι που δεν ακούνε τα κελαηδίσματα των πουλιών, που δεν νιώθουν στα πόδια τους τις πέτρες και το χώμα, που δεν έχουν συνηθίσει τα μάτια τους στη θέα του πράσινου, και τα χέρια τους στην κόλλα του ρετσινιού! Πολιτισμό το ονόμασαν! Την απουσία του χλωρού χορταριού, ή την στρωμένη άσφαλτο. Γνωρίζω την αξία του σχηματισμού μονοπατιών, σε δυσπρόσιτα σημεία, από τους λίγους που θυμούνται το δάσος! Βρήκαν σαν δικαιολογία, την ύπαρξη αγκαθιών, ή των αγκαθωτών ξερών θάμνων, για να φέρουν τον πολιτισμό γρηγορότερα! Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις μίσους, ενάντια στην φύση!
        Έπειτα βρέθηκα στη θάλασσα. Ο φλοίσβος που με σταθερό ρυθμό θύμιζε μουσική, και η βρεγμένη άμμος, που ενώ της αφήνεις τα αποτυπώματα των πελμάτων σου, πάντα η θάλασσα τα σβήνει, για να σε προκαλεί να ξαναπεράσεις πάλι! Τα αλμυρά βότσαλα μύριζαν ακόμη καλοκαίρι. Σπασμένα κοχύλια, και φύκια ξεβρασμενα, σαν αποτέλεσμα του πολέμου της φύσης, για την αλλαγή των εποχών! Το φθινόπωρο κέρδισε τη μάχη, και οι μνήμες από τα ταξίδια, μοιάζουν ήδη μακρινές! Τι απαίσια η αίσθηση, της αναμονής κάποιας ελπίδας, Πόσο μάταιη είναι η προσμονή για κάποια αλλαγή; Προχώρησα σκεφτικός και κάπως λυπημένος. ''Πέρασε η εποχή μου!'' Σκέφτηκα εγωιστικά, λες και μου χρωστούσε κάτι, μια χάρη, έναν ατέλευτο σκοπό! 

           Συνέχισα να περπατώ στην έρημη πια πλατεία, σχεδόν κανείς τριγύρω μου, μια σιωπή ανεπιθύμητη παντού. Η μοναξιά αφήνει μια αίσθηση ματαιότητας, που έχει τη δύναμη να ξεθωριάζει τα φύλλα των δέντρων!

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Το εγκώμιο της θαλάσσης

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ' άλλα - ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος - ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα. 

Ἔζησε κανεὶς θλιβερὰ πράγματα. (Σπίτια μαῦρα, κλειστά. Ἀναιμικά, ἐξόριστα δέντρα τοῦ δρόμου. Ἡ «μαντάμα» μετράει ἀπογοητευμένη τὶς μάρκες της. Στὴν πλατεία οἱ λοῦστροι, κουρασμένοι νὰ κάθονται, σηκώνονται καὶ παίζουν μεταξύ τους. Ὁ νέος νομάρχης, μὲ μονόκλ, ἐπροσφώνησε τοὺς ὑπαλλήλους. Δίπλα ἐξύπνησαν γιὰ νὰ πάρουν τὸ τρένο. Ποτὰ ἀνδρῶν 10 δρ., ποτὰ γυναικῶν 32,50 δρ.) Στὸν ἄνεμο ἀνοίγει ἕνα παράθυρο, κ᾿ ἔρχεται μπροστά μας. Ὅλα ξεχνιοῦνται. Εἶναι ἐκεῖ, ἄσπιλη, ἀπέραντη, αἰώνια. Μὲ τὸ πλατύ της γέλιο σκεπάζει τὴν ἀσχήμια της. Μὲ τὴ βαθύτητά της μυκτηρίζει. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἐμπόρου πεθαμένη καὶ περπατεῖ. Ἡ ψυχὴ τῆς κοσμικῆς κυρίας φορεῖ τὰ πατίνια της. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου λούζεται στὴν ἁγνότητα τῆς θαλάσσης. Βρίσκει ἡ νοσταλγία μας διέξοδο καὶ ὁ πόνος μας τὴν ἔκφρασή του.

1/2/19: Θα έρθει μια μέρα...

Θα έρθει μια μέρα, που ο χρόνος θα φαίνεται βαρύς και ασήκωτος, ένα ανεπιθύμητο βάρος, που θα σηκώνεις αναγκαστικά. Θα μοιάζει με μια υποχρέωση, ή μια δεδομένη συνήθεια. Θα έρθει μια μέρα που ο χρόνος θα γίνεται μια ακατανίκητη έλξη στο παρελθόν. Το προσωπικό σου δηλαδή καταφύγιο! Θα επιθυμείς απεγνωσμένα τη ζωή που πέρασε, και θα κοιμάσαι ελπίζοντας να ονειρευτείς, τα όσα έχασες, τα όσα δεν έκανες, τα όσα δεν συνέβησαν τον κατάλληλο χρόνο. Θα έρθει μια μέρα που θα κοιτάζεις τον Ήλιο, και θα σκέφτεσαι πως είναι ένα απλό κοινό άστρο, μεσαίου μεγέθους, και τίποτε περισσότερο! Η ανατολή και η δύση του, δεν θα σου προκαλεί πλέον καμία συγκίνηση! Θα έρθει μια μέρα, που θα θέλεις να μάθεις, να δημιουργήσεις, να κάνεις κάτι που θα σε ευχαριστεί, αλλά δεν θα έχεις το κουράγιο. Θα έχεις κουραστεί από τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις, και οι σκέψεις θα επαναλαμβάνονται μονότονα μέσα σου. Ακόμη και να μπορούσες να χαρείς για μια στιγμή, δεν θα έχεις κανέναν δίπλα σου που θα μπορείς να μοιραστείς αυτή την τόσο ιδιαίτερη και υπέροχη χαρά, του να είσαι απλώς ο εαυτός σου! Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μαζί σου ένας άνθρωπος, για να μην νιώθεις μόνος! Ο συμβιβασμός της ζωής, θα είναι η ταφόπλακα σου! Το καθημερινό σου εγερτήριο για τη δουλειά, οι συνεργάτες σου, οι προσωπικότητες που θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις, ώστε να καταφέρνεις να αποφεύγεις τους ανούσιους διαπληκτισμούς, με το κάθε λογής ανθρώπινο εξάμβλωμα, θα σε διχάζουν μόνιμα με τον πραγματικό σου Εαυτό!

             Ποιος είσαι τελικά; Τι κρύβεται πίσω από αυτή την φθηνή πλαστική μάσκα, που δημιουργεί ένα τόσο μα τόσο υποκριτικό χαμόγελο; Που κρύβεσαι πάλι; Στο κελί σου; Aυτό το σκοτεινό δυάρι, μέσα στο κέντρο της πόλης, σε μια ακόμη πολυκατοικία, να μην μπορείς να αναπνεύσεις, να μην μπορείς να κουνηθείς παραπάνω από λίγα τετραγωνικά, πάνω στο παλιό μάρμαρο; Βγες επιτέλους! Πάρε έναν καμβά ή ένα τετράδιο και πήγαινε στη φύση! Ζωγράφισε, γράψε! Κάνε ότι σε ευχαριστεί! Η ζωή είναι δική σου! Επειδή θα έρθει μια μέρα, που θα μετανιώσεις για όσα δεν επέτρεψες ο ίδιος στον εαυτό σου να απολαύσεις! Ζωή με απωθημένα μόνο ζωή δεν είναι! Μην ακούς κανένα που περιόρισε τις επιθυμίες του, και αυτό το ονόμασε ωριμότητα! Μην ακούς κανένα που απλά επαναλαμβάνει την αχρειότητα της προχειρότητας, και την εξαναγκασμένη πραγματικότητα της ζωής, σαν να μην έχει ο ίδιος Εαυτό! Μόνο όταν μάθεις να απολαμβάνεις τη χαρά που πηγάζει από εσένα τον ίδιο, τότε θα είσαι έτοιμος για να κρατήσεις ένα χέρι! Και να μάθεις σε αυτόν τον νέο άνθρωπο που ήρθε στη ζωή σου για να συμμεριστεί αυτή τη χαρά που νιώθεις, πως υπάρχει καλύτερο μέρος για να κάνεις έρωτα, από τους τέσσερις τοίχους του μίζερου διαμερίσματος σου, ή από ένα ξενοδοχείο! Περιορίσαμε τον έρωτα, τον μάθαμε στα μουγγά και στα σκοτεινά, τον φέραμε στα μέτρα μας, τον ισοπεδώσαμε με την καθημερινότητα μας! Θα έρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τη στιγμή, χωρίς τον περιορισμό και την αίσθηση σκλαβιάς του χρόνου! Και αυτή η στιγμή μπορεί να έρθει, μόνο όταν μάθουμε την αξία της Ελευθερίας που μόνο ο Έρωτας μπορεί να μας μάθει, είτε μέσα από τη δημιουργικότητα, είτε μέσα από την αίσθηση απόλυτης αγάπης για έναν άλλο Άνθρωπο! 
Ας κάνουμε προσπάθεια να έρθει κάποτε εκείνη η ημέρα!

Επιστολές του Cesare Pavese!

[Μπρανκαλεόνε,] 2 Μαρτίου [1936]

Στην αδερφή του Μαρία

Αγαπημένη μου Μαρία

Όταν ένας άνθρωπος αντί να γράφει ποιήματα, γράφει γράμματα είναι τελειωμένος. Άσχημο πράγμα η μνήμη. Βάζω έξω τη μύτη το βράδυ, και βλέπω τον Ωρίωνα, ωραίο και διαυγή, να μου θυμίζει ένα βιβλίο που το διάβασα σε διαφορετικούς καιρούς. Αναπνέω τη μυρωδιά των λουλουδιών, στο παράθυρο, και θυμάμαι όταν πήγαινα στο σχολείο πριν από δυο χρόνια. Περνάει το τραίνο και μου ’ρχεται στο μυαλό το αυριανό πρωινό, που θα περνάει ένα στις τέσσερις μέσα από το πευκοδάσος του Βιαρέτζιο. Κοιτάω τα βουνά από μακριά και τρέμω απ’ το κρύο, και σκέφτομαι πάλι τα Χριστούγεννα (τότε τρεις μέρες – τώρα τρία χρόνια). Ξεντύνομαι για να πάω για ύπνο και λυπάμαι για το γυμνό μου σώμα, τόσο νεανικά ωραίο και τόσο μόνο. Σηκώνομαι νωρίς το πρωί και θυμάμαι όταν πήγαινα το πρωί στο καφέ, περιμένοντας και καπνίζοντας την πίπα. Διαβάζω στην «Εφημερίδα του Λαού» τα σινεμά του Τορίνου και φαντάζομαι ποιος παίζει στις ταινίες και στα σινεμά της πόλης (στο Statuto, στο Albi, στο Ideal).

[…] Θυμάμαι όταν διάβαζα Πλάτωνα στην όχθη του Πάδου και τώρα στην ακρογιαλιά δεν διαβάζω ούτε εφημερίδα. Θυμάμαι τον θυμό μου ενάντια σ’ αυτούς που θέλανε να έρθουν μαζί μου στην βάρκα στον Πάδο και νοσταλγώ την περασμένη δυστυχία μου. Με βρίσκω αρκετά ηλίθιο όταν πίστευα στο παρελθόν ότι η προσωπική απομόνωση, ακόμη και για μια στιγμή, ήταν η ευτυχία. Όλη τη μέρα το μυαλό μου ξαναγυρίζει σ’ αυτά τα θέματα και σε άλλα που δεν τελειώνουν ποτέ. 

[Τορίνο,] 17 Απριλίου [1950]
Στην αγαπημένη του Κόνστανς

«Πολυαγαπημένη, δεν είμαι πια σε θέση να γράφω ποιήματα. Τα ποιήματα προορίστηκαν για σένα και φεύγουν μαζί σου. Αυτό το έγραψα το περασμένο απόγευμα, στη διάρκεια των μακρόσυρτων ωρών στο Hotel όπου περίμενα, διστάζοντας, να σε καλέσω. Συγχώρα μου τη θλίψη, αλλά μαζί σου ήμουν και θλιμμένος. Βλέπεις, άρχισα με ένα ποίημα στα αγγλικά και τελειώνω με ένα άλλο τέτοιο. Υπάρχει σε αυτά η ευρύτητα αυτού που δοκίμασα αυτόν τον μήνα: η φρίκη και η έκπληξη».
Πολυαγαπημένη μην θυμώνεις. Εάν μιλάω πάντοτε για συναι­σθήματα που εσύ δεν μπορείς να συμμεριστείς, τουλάχιστον μπορείς να καταλάβεις. Θέλω να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Οι λίγες μέρες του θαύματος που πήρα από τη ζωή σου ήταν υπεραρκετές για μένα – ωραία, περάσανε, τώρα αρχίζει η φρίκη, η γυμνή φρίκη και είμαι έτοιμος γι' αυτό. Η πόρτα της φυλακής πάει να κλείσει ξαφνικά.
Πολυαγαπημένη δεν θα γυρίσεις πια σε μένα ακόμη κι αν ξανάρθεις στην Ιταλία. Και οι δυο μας έχουμε κάτι να κάνουμε στη ζωή γεγονός που καθιστά απίθανο να συναντηθούμε πάλι, ούτε να το συζητώ για να σε παντρευτώ, όπως πίστεψα απελπισμένα. Αλλά η ευτυχία είναι κάτι που το λένε – Χάρρυ ή Τζόννυ – όχι Τσέζαρε. Θα πιστέψεις – τώρα που δεν μπορείς πλέον να με υποπτευ­θείς ότι «παίζω θέατρο» για να σε παγιδεύσω με κάποιον τρόπο - ότι απόψε έκλαψα όπως ένα παιδάκι συλλογιζόμενος τη μοίρα μου, και τη δική σου, φτωχή, δυνατή, ικανή, απελπισμένη γυναίκα που παλεύεις με τη ζωή;
Εάν έχω πει ή έχω κάνει κάτι που δεν επικροτούσες, συγχώρεσέ με. Εγώ σε συγχωρώ για όλο αυτό τον πόνο που τρώει την καρδιά, ναι, τον καλωσορίζω. Αυτός ο πόνος είσαι εσύ ο αληθινός τρόμος και ο θαυμασμός για σένα.
Ανοιξιάτικο πρόσωπο γεια σου. Σου εύχομαι καλή τύχη σε όλες σου τις μέρες και έναν ευτυχισμένο γάμο. Ναι.
Θα προλάβεις να πάρεις Το φεγγάρι και οι φωτιές.1 Ίσως να σε περιμένει ήδη στην North Vista Avenue πριν να φθάσεις. Είμαι τόσο χαρούμενος που έχει τ’ όνομά σου. Θυμήσου ότι έγραψα αυτό το βιβλίο – εξ ολοκλήρου – πριν να σε γνωρίσω, και όμως κατά κάποιο τρόπο ένιωθα σ’ αυτό το βιβλίο ότι επρόκειτο να ’ρθεις. Δεν είναι εκπληκτικό;
Ανοιξιάτικο πρόσωπο,2 εγώ αγαπούσα τα πάντα πάνω σου, όχι μόνο την ομορφιά σου, πράγμα που είναι αρκετά εύκολη, αλλά και την ασχήμια σου, τις άσχημες στιγμές σου, το σκοτεινό σου πρόσωπο. Και όμως σε συμπονώ. Μην το ξεχάσεις.