Είναι στιγμές που επιθυμείς να ανοίξεις κάποιο πρωινό το παράθυρο, ενώ θα υπάρχει από πάνω σου ένας ζεστός φιλικός Ήλιος, στο μέσο του φθινοπώρου, και να πετάξεις με τη σιγουριά ενός πουλιού! Όμως η απογοητευτική πραγματικότητα, σε προσγειώνει απότομα και βίαια στα δύο σου πόδια, τα οποία λυγίζουν από το βάρος της θλίψης, Και έτσι καταλήγεις να περιορίζεις τον εαυτό σου, στο ύψος του ανθρώπου, κάθε στιγμή που επιτηδευμένα αφήνεσαι, σε μια έντονη παρορμητικότητα, που εξουσιάζει κάθε σου κίνηση, ανήμπορος να πάρεις την εξουσία όλου του σώματος σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου