21/12/20: Ο υποκριτικός πληθυντικός του "ευπρεπή"!

Βέβαια! Αρκεί για ορισμένους ανθρώπους, να φοράνε το κουστούμι, ένα απεχθές σύμβολο κύρους, ώστε να δίνουν την εντύπωση ενός αξιοπρεπή κυρίου, ο οποίος ξέρει να φερθεί στον οποιονδήποτε, έχει πάντα καλούς τρόπους, και τίμια συμπεριφορά. Αυτή η μέθοδος της εξαπάτησης όμως, πιάνει μονάχα σε ανθρώπους που είναι αφελείς ή οι ίδιοι εκπρόσωποι της μετριότητας που εκπροσωπεί ο κάθε φαντασμένος!                     Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, δεν είναι πάντα οι ψυχολογικές επιπτώσεις, ενός περίεργου πλάσματος, που χρειάζεται απαραίτητα τη βοήθεια ενός "ειδικού", σήμα κατατεθέν της άθλιας εποχής μας, νέα μόδα για τους μυημένους, αλλά οι απεγνωσμένες προσπάθειες ενός σώματος, να αποβάλλει καθετί που το μολύνει, ώστε να καταφέρει ο οργανισμός να επιβιώσει μέσα στη φύση, όπως αλλιώς την ονομάζουμε κατά την Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, τη φυσική επιλογή!        

Είναι μάταιη λοιπόν, η εγκαθίδρυση μιας αξιόλογης ηθικής φιλοσοφίας ζωής, στους καιρούς που ζούμε; Είναι κάτι σαν την ελπίδα του ετοιμοθάνατου, να απολαύσει την τελευταία του επιθυμία, ενώ γνωρίζει τη μη αναστρέψιμη κατάσταση, που θα τον οδηγήσει στην ανυπαρξία; Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο στηρίζονται στο φόβο! Εκείνος μας κυβερνά και μας καθοδηγεί, όμως επίσης βελτιώνει τη ζωή μας, και μας προσφέρει άμυνες πολύτιμες, για να αντισταθούμε στην οποιαδήποτε αδικία!                          

        Έπρεπε λοιπόν να γίνω γρανάζι κι εγώ, μιας ανθρώπινης μηχανής, που θα την συντηρούσα παρά τη θέληση μου! Μιας μηχανής που ξέρει να τσακίζει κόκαλα, επιθυμίες, όνειρα, και να τρέφει με φιλοδοξίες, μονάχα τους ικανούς χειριστές της! Έπρεπε να γίνω κομμάτι της πίτας κάθε ''πετυχημένου'' επιχειρηματία, που δίνει ψίχουλα, για να συντηρήσει το σώμα μου, και αλυσοδένει τα χέρια μου, ώστε να μην μπορώ να αγγίξω όσα επιθυμώ με τα δικά μου χέρια! Με έπεισαν λοιπόν πως έπρεπε!

Η δυσαρέσκεια μου μια οργισμένη κραυγή που βγαίνει μέσα από ένα σπήλαιο, δεν ακουγόταν πουθενά, παρά μόνο σε λίγα αυτιά ενώ είχε την ένταση ενός ψιθύρου. Ακόμη και αυτά όμως, ήταν ανίκανα να αισθανθούν το απελπιστικό βουητό της θλιμμένης φωνής, εξαιτίας της απουσίας ενσυναίσθησης, της κυριότερης ασθένειας της εποχής μας. Ένιωθα σαν πίρος μιας ατελείωτης αλυσίδας, που γυρίζει ξανά και ξανά στους ίδιους τροχούς, που την κρατά σε κίνηση. Με έπεισαν όλα τα χρόνια που ζω, από το σχολείο ώς το στρατό και τη δουλειά, πως υπάρχει αξία στην χρησιμότητα αυτής της αέναης κίνησης, της συντήρησης αυτής της ψευδαίσθησης που ονόμασαν ζωή. 

Ζούμε από συνήθεια! Αυτή η διαπίστωση με έκανε να αντιδρώ έντονα, να παρεξηγούμαι από τον κάθε τυχαίο, όταν εξέφραζα τις απόψεις μου δημόσια, επειδή δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτές. Άλλωστε ήταν και αυτό μια μέθοδος γρήγορης αποκάλυψης, τι είναι ο καθένας στην πραγματικότητα, πόση ομορφιά ή πόση ασχήμια κρύβει μέσα του! Έγινα ηθελημένα ένα πειραματόζωο! Κατέγραφα στη μνήμη μου κάθε τους κουβέντα, κάθε τους κίνηση, παρατηρούσα λεπτομερώς τη γλώσσα του σώματος, τους αυθόρμητους μορφασμούς τους, οτιδήποτε που θα μου έδινε βασικές ενδείξεις που θα μπορούσαν να αποδείξουν τους ισχυρισμούς μου.

Είχα γίνει ένας εξερευνητής της ανθρώπινης αθλιότητας, επειδή είχα ξεχάσει πως είναι να εξερευνά κανείς ευγενικές επιθυμίες. Ζούσα πλέον τρεφόμενος από τα λάθη τους, ανυπάκουος και αντιδραστικός στοχαστικά, μα υπάκουος υποκριτικά και δρώντας ανόητα, εξαιτίας αυτού του βρώμικου παιχνιδιού επιβίωσης. Έπρεπε λοιπόν κι εγώ να πω το ποίημα, λόγια που δεν πίστευα, και δεν υποστήριξα ποτέ στην προσωπική μου ζωή. Εγώ μόνος μπροστά σε τοίχους, το μόνο μου κοινό, να γράφω, να σβήνω ασταμάτητα, σε σκόρπια χαρτιά τσαλακωμένα, λέξεις που έψαχναν να βρουν έναν αποδέκτη, κάποιον που θα μπορούσε να τις αγκαλιάσει με την τρυφερότητα μιας μάνας, ή να τις δεχτεί όπως τα λουλούδια μια ερωμένη στο πρώτο της ραντεβού!

Μα δεν υπήρχα, ούτε υπήρξα ποτέ μου, επειδή γεννήθηκα με την προϋπόθεση να γίνω ένα απλό γρανάζι, μια υπόθεση που έκαναν οι πρόγονοι μου από συνήθεια και από φόβο, μήπως χάσω την αντοχή μου σε αυτή την αέναη κίνηση της αλυσίδας! Ο καλός πολίτης, ο τίμιος, ο συνετός, που δεν έχει μάθει να λέει όχι σε τίποτα και σε κανέναν. Αλλά η πιο μαγική λέξη στον κόσμο είναι το Όχι! Όταν δεν έχεις το δικαίωμα να την πεις, ή επίσης όταν στο δίνουν, αλλά έχει περιορισμένη ισχύ ή ακόμη και καθόλου, συμβαίνουν όλες οι επιπτώσεις που περιέγραψα στην αρχή αυτού του κειμένου!

Η καταπίεση στο σώμα δημιουργεί την αρρώστια, και η μόνη θεραπεία είναι η αντίδραση! Άλλωστε πρόκειται για τον φυσικό νόμο του σύμπαντος, πως σε κάθε δράση αντιστοιχεί πάντα μια αντίθετη αντίδραση. Πώς αλλιώς θα δημιουργόταν η ζωή, αν δεν υπήρχε αυτή η συνεχόμενη μάχη; Οπότε οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη Ζωή, αντιδρώντας σε κάθετι που την μειώνει, την προσβάλλει κυνικά, ή αφαιρεί το δικαίωμα της, να συνεχίζει να υπάρχει! Και δεν είναι απαραίτητο για να πάψει να υπάρχει η ζωή, να έχει προκύψει κάποιος φυσικός θάνατος! Ο νοητικός θάνατος, ο θάνατος του προσωπικού χρόνου, ο θάνατος του δικαιώματος να είσαι ο εαυτός σου, ο θάνατος της προσωπικότητας σου, είναι μορφές ολικής ανυπαρξίας, άρα κατακριτέες και άξιες της όποιας αντίδρασης! 

Εκ των υστέρων λένε οι άνθρωποι, πως έρχεται πάντα η πολύτιμη γνώση! Και βέβαια συμβαίνει αυτό, επειδή όσο είμαστε νέοι, δεν υπολογίζουμε τα γεγονότα όπως πρέπει, δεν ζυγίζουμε τις καταστάσεις, δρούμε παρορμητικά

28/2/20:

Έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος! Να επιτρέπει σε αυτό που ονομάζουμε ψυχή να γαληνεύει. Στωικός απέναντι στη φύση, να κάθεται σε ένα παγκάκι δίπλα στη θάλασσα, με έναν Ήλιο από πάνω του, που έρχεται και φεύγει πίσω από τα βουνά γύρω του, διστακτικά, σαν μια επίμονη και επίπονη παρατεταμένη ανάμνηση, μιας άλλης ζωής! Και οι σκιές γύρω του από τα δέντρα, να παίρνουν την ιδιότητα ενός καλού φίλου που ξέρει να ακούει σιωπηλά χωρίς αντίδραση, χωρίς καμία αρνητική κριτική. Ο παφλασμός της θάλασσας να σε υπνωτίζει, δίχως να χρειαστεί να κλείσεις τα μάτια, και τα σπίτια να φαίνονται πολύ μικρά μακριά σου, να μοιάζουν σαν να μην έχουν ανθρώπους μέσα τους. Λίγα σύννεφα να κάνουν το ταξίδι τους, να παίρνουν μορφές, σχήματα γνώριμα, που θυμίζουν έργα του ανθρώπου, κι εσύ από κάτω, να χαζεύεις το μεγαλείο του γαλάζιου ουρανού, ακίνητος, απορροφημένος, με μάτια αφοσιωμένα στης φαντασίας σου την απύθμενη θάλασσα, όπως εκείνη που βρίσκεται μπροστά σου, άλλοτε σκοτεινή και μυστήρια, όταν τα σύννεφα περνούν από πάνω της, και άλλοτε γνώριμη σαν παλιά παιδική ανάμνηση, τότε που συνήθιζες να διασκεδάζεις στα ρηχά νερά της.

            Να ξέρεις πότε να φεύγεις από ένα τέτοιο τοπίο! Να ξέρεις πότε θα επιστρέψεις ξανά! Αυτή είναι η μόνη ευτυχία στη Ζωή μας! Η επιστροφή στην ομορφιά της στωικότητας, της συνετής απραγίας! Αρκετά θεοποιήσαμε την υπερβολική μας κούραση, της δώσαμε ηθική υπόσταση, και μια σημασία σχεδόν ακατάληπτη από τους λίγους, που τρομάζουν στην ανύπαρκτη σπουδαιότητα της, και προσπαθούν μάταια να αφυπνίσουν την ανθρωπότητα, που προτιμά να δέχεται μονάχα ότι γνωρίζει, ως μια και μόνη πραγματικότητα αυτού του κόσμου! Η πραγματικότητα είναι αυτή που της επιτρέπουμε να υπάρχει! Ευθύνη μεγάλη η ανεμελιά και η σιωπή!

9/2/20: 28.800 Δευτερόλεπτα!

Και φθάνει ξανά η στιγμή που μετράς ασταμάτητα από μέσα σου! Σε απασχολεί μόνιμα αυτή η σκέψη: Πότε θα φύγεις, πότε θα επιστρέψεις ξανά στη Ζωή! Υπολογίζεις κάθε κίνηση σου, μελετάς κάθε σου σκέψη. Η ώρα περνά αργά, βασανιστικά, μονότονα, σε ένα αρρωστημένο στημένο περιβάλλον. Περιβάλλεσαι από καχύποπτους, αμόρφωτους, απολίτιστους. Σκέπτεσαι μήπως έχεις μεγάλη ιδέα τελικά για τον εαυτό σου, και πως τους υποβιβάζεις άδικα με την αυστηρή ηθική σου. Όμως όχι! Πείθεσαι κάθε ημέρα για αυτό! Όλοι κοιτάζουν τη ζωούλα τους εκεί μέσα. Τους απασχολούν σκέψεις που δεν μοιάζουν με σκέψεις, επειδή δεν έχουν τίποτα το ουσιώδες μέσα τους. Η καλημέρα έρχεται αβίαστα, ρομποτικά, δεν σε συνδέει τίποτα με αυτή τη λέξη εκεί μέσα συναισθηματικά. Νιώθεις το βάρος της μοναξιάς που σε απομονώνει, σε απομακρύνει, σε κουράζει κάθε φορά που περνάς την πόρτα της εισόδου, σαν μίζερη απομίμηση ενός ανθρώπου, που έχει πεθάνει ήδη μέσα του, κάθε ελπίδα για κάποια αλλαγή. Ανέχεια, υποβιβασμός, καθημερινή απόκληση από το ταξίδι που κάποτε ονειρεύτηκες όσο ήσουν νέος, και πλέον μοιάζεις με γέρο ναυτικό που κοιτάζει νοσταλγικά τα πλοία, και νιώθει ανίκανος πλέον για να μπαρκάρει, για θάλασσες ξένες, που κάποτε έζησε περιπέτειες, δυσκολίες, κακουχίες, κι όμως τις νοσταλγεί κι αυτές, επειδή περιείχαν μέσα τους κάποια υποψία ζωής.
       Αντιστέκεσαι σθεναρά πάντοτε επιστρέφοντας στο σπίτι. Ένα καταφύγιο ονείρων και ελπίδων. Η κούραση σου είναι μάταιη. Δεν σου προσφέρει τίποτα απολύτως! Λίγα ευρώ την ημέρα που μοιάζουν κι αυτά κλεμμένα, σαν τα όνειρα εκείνα που έκανε κάποιος άλλος, και θέλησες να του στερήσεις τη χαρά του, προσγειώνοντας τον βίαια στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει, υιοθετώντας έναν μόνιμο και σκληρό κυνισμό, που ουδεμία σχέση έχει με την αρχαία εκείνη φιλοσοφία. Δεν το καταλαβαίνεις; Ο θυμός σου για τη ζωή που δεν κάνεις, βρίσκει διέξοδο στον κυνισμό! Δήθεν παίζεις τον ρόλο του αδικημένου και του ρεαλιστή, μήπως και το δράμα σου προσελκύσει κι άλλους όμοιους σου, έτσι για να αποκτήσεις παρέα, για να έχεις κάτι να πεις και τίποτε περισσότερο. Δεκαετίες ολόκληρες περνάς αυτή την πόρτα, κάθε ημέρα, τυπικός και σοβαρός, με κάποιες ευθύνες που ονομάζεις υπευθυνότητες να σε βαραίνουν ακόμη περισσότερο από τα χρήματα που βγάζεις.
            Και αντί κάθε σου ημέρα να είναι γιορτή, συνήθισες να παίρνεις τη δουλειά στο σπίτι σου και την έξοδο σου. Κατάφερε τελικά αυτή η μονότονη απέχθεια, να σε κυριαρχήσει ολοκληρωτικά! Απλά μετράς από μέσα σου όλα τα λεπτά. Κοιτάζεις νευρικά το ρολόι, και αδημονείς να φύγεις, να επιστρέψεις πάλι στο σπίτι σου. Είναι η μόνη διαδρομή που σου αξίζει; Και τα ταξίδια που ονειρεύτηκες; Οι άνθρωποι που θα γνώριζες; Τα μονοπάτια στα δάση που θα περπατούσες; Τόσο λίγο αξίζεις, ώστε να τα φαντάζεσαι μέσα στο μυαλό σου; Βγες λοιπόν! Η ζωή δεν είναι μόνο το μέτρημα των δευτερολέπτων, σε τέτοια άθλια περιβάλλοντα! Και αφού η ζωή είναι έτσι διαμορφωμένη, που να χρειάζεσαι τα χρήματα, τουλάχιστον προσπάθησε να βγεις από εκεί μέσα, και να κάνεις κάτι δικό σου! Οτιδήποτε θα αξιοποιεί τις δυνατότητες σου, και αυτό να γίνει η ευλογία που πρόσμενες τόσα χρόνια.
       Η μισθωτή εργασία είναι αρρώστια! Πρέπει να καταργηθεί! Οι ανειδίκευτοι εργάτες πρέπει να καταργηθούν! Είναι απάνθρωπο το να μην αξιοποιείς τα ταλέντα σου, το να μην αναπτύσσεσαι σε μια εργασία, το να κατεβάζεις το επίπεδο σου προκειμένου να συνεννοηθείς, το να κουράζεις το σώμα σου, να το νοικιάζεις σαν πόρνη σε κάθε εργοδότη, που οι πολλοί ακόμα ονομάζουν αφεντικό, επειδή έχουν αποδεχθεί τη δουλική τους πραότητα! Βγες λοιπόν! Πάψε να μετράς τις ώρες που χρειάζεσαι για να πας στην δουλειά σου, πάψε να μετράς τις ώρες που χρειάζονται για να σχολάσεις, πάψε να υπογράφεις επιτέλους σε εκείνο το άθλιο σκισμένο χαρτί κάθε ημέρα, για να αποδέχεσαι πως αξίζεις μόνο εκείνα τα λίγα χρήματα, που σε αναγκάζουν να ζεις ανεκτικά στην καλύτερη περίπτωση. Ξεχάσαμε τη ζωή, τη βλέπουμε να περνά από μπροστά μας, όπως κοιτάμε τα πράσινα ανθισμένα δέντρα, πίσω από το τζάμι ενός τρένου. Ο επόμενος σταθμός μας λοιπόν, ας είναι ο επιθυμητός, και ο χρόνος πλέον να μην μας σκλαβώνει τις συνειδήσεις.

6/1/20: Το κορίτσι που κοιτούσε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Είναι ορισμένοι άνθρωποι σπάνιοι, μοναδικοί μέσα σε αυτόν τον σορό κοινών επιθυμιών, που οι πολλοί ονοματίζουν όνειρα, μήπως και καταφέρουν να δώσουν κάποιο νόημα και ουσία, στην καθημερινή τους ρουτίνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να μεγαλώσουν, τους αρκεί να παραμείνουν παιδιά, να ζουν τη στιγμή δίχως καμία σκέψη να έχει τη δύναμη να τους καταστρέψει τα μέσα με τα οποία χτίζουν το μέλλον τους, απλά αναθεωρώντας την ηθική της αξίας. Η απλότητα είναι η αντίσταση τους σε αυτή την αδικοχαμένη νωχελικότητα, που έχασε την αθωότητα της σε αυτή την εποχή που η καθημερινότητα ξέρει πως να προσδιορίζει τη ζωή, με την ανίδεη σοβαροφάνεια της, και την δεσμευμένη της φαντασία, μόνιμα αλυσοδεμένη, πίσω από τους τοίχους ενός διαμερίσματος που καθηλώνει το άτομο, και το υποχρεώνει να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, τη μόνη εκδοχή της ζωής που νομίζει υπαρκτή, αληθινή εξαιτίας του Ήλιου που λάμπει, και των άλλων εκφράσεων και φαινομένων της φύσης, λησμονώντας τη σκιά πίσω από τα πολύχρωμα φώτα των γιορτών που δημιουργήθηκαν, ώστε να θυμίζουν στους ανθρώπους ότι μεγάλωσαν πια, και πως δεν τους αξίζει αυτή η αίσθηση της αθωότητας και της ανεμελιάς, που κάποτε υπήρξε η μόνη απόδειξη πως η ζωή είναι το θαύμα της φύσης! Αυτοί οι άνθρωποι, συνεχίζουν να αντιστέκονται με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει, με όσα ψυχικά αποθέματα τους επιτρέπουν να έχουν ένα διαφορετικό παράθυρο στον κόσμο. Και η θέα σε κάθε γιορτινή ατμόσφαιρα είναι πάντα πολύχρωμη, χαμηλά φωτισμένη, ικανή όμως να δώσει φως στα όνειρα που έχουν παραμείνει άφθαρτα, μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς!

              Κάποτε γνώρισα ένα κορίτσι πίσω από το χαμηλό φωτισμό μιας οθόνης, τον καιρό που πλησίαζαν οι γιορτές. Μου μίλησε για αυτά ακριβώς τα όνειρα, που πολλοί δεν παραδέχονται πως κάνουν φοβούμενοι μήπως τους παρεξηγήσουν, και θεωρούν ως πιο συνετή αντιμετώπιση των φόβων τους, την αποδοχή της πραγματικότητας, εκείνης που τους δίδαξαν για να μην τους τρομάξουν, πως η ζωή είναι η παράλογη θλίψη, που ξέρει να σκοτώνει από μέσα! Εκείνο το κορίτσι δεν δίστασε να μου εμπιστευτεί πως του άρεσε να χαζεύει τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, που με παιδική υπερηφάνεια μου είπε πως στόλισε η ίδια, σαν να έκανε κάποιο κατόρθωμα ισάξιο των παραμυθιών που συνήθιζε να  διαβάζει. Κι όμως! Υπάρχουν και εκείνα τα πλάσματα στον κόσμο που η ηλικία δεν συνάδει απαραίτητα με την λογική, και αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη, σαν τον άνεμο να ταξιδέψει, και να γίνει η αναπνοή ενός άλλου ανθρώπου, που μπορεί να βρίσκεται κάπου μακριά. Όμως σε αυτή την εποχή που σπαταλάμε τον χρόνο μας πίσω από οθόνες, αυτή την εποχή την καχύποπτη, που η εμπιστοσύνη τόσο μα τόσο εύκολα καταρρέει, και δεν αφήνει τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά, να γνωριστούν, να αφεθούν σε μια άλλη πραγματικότητα, που θα την καθορίζουν οι ίδιοι, όπως ακόμη και την μελλοντική τους ευτυχία, υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που δεν την αποδέχονται, και με υπερηφάνεια ζηλευτή, λένε ένα ισχυρό και αποφασιστικό όχι, σε οτιδήποτε δεν σέβεται την προσωπική τους επιλογή, να διαφέρουν από αυτή την εποχή που φθείρει τα μέσα μας, αυτό που κάποιοι ακόμα ονομάζουν ψυχή!