Η θλιμμένη τελεία

(Πρόχειρο κείμενο)
Ήταν κάποτε μια τελεία πολύ θλιμμένη! Ζούσε στον μεγάλο και χαοτικό κόσμο των λέξεων, και ενώ συμμετείχε σε κάθε μορφή γραπτής επικοινωνίας, ένιωθε πως αυτό δεν της αρκούσε! Είχε μάθει να παίρνει παραδείγματα από τον περίγυρο της, και θαύμαζε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό της! Ένιωθε πάντα πως κάτι της λείπει. Αλλά δεν είχε φθάσει από μόνη της σε αυτή την κατάληξη. 
Ήταν μια εποχή παλιά, που οι άνθρωποι δεν είχαν μάθει ακόμα να ρωτούν, και σχημάτιζαν μακρόσυρτες φράσεις, λες και τα ήξεραν όλα! Έτσι έμειναν ικανοποιημένοι με αυτό που ήντουσαν, και μάλιστα νόμιζαν πως υπήρχαν, επειδή απαντούσαν στα πάντα, χωρίς τη βοήθεια των ερωτήσεων. Αυτά τα ανεπαρκή πλάσματα λοιπόν, ήταν περήφανα και υπεροπτικά, και βέβαια όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ σύντομα έμειναν μόνα με τον εαυτό τους. Και επειδή δεν είχαν μάθει να ρωτούν, είχαν πιστέψει πως αυτή ήταν η μοναδική τους φύση! Και αηδίαζαν με αυτή, χωρίς να τους απασχολεί το Γιατί, τους αρκούσε που γνώριζαν μόνο! Είχαν επαναπαυθεί με αυτό, σε βαθμό που δεν αηδίαζαν, ούτε βελτίωναν οτιδήποτε. Σε αυτόν τον παράδοξο κόσμο των λέξεων ζούσε η τελεία. Στον γεωμετρικά σκεπτόμενο κόσμο των ανθρώπων!
Τα υπόλοιπα σημεία στίξης όμως, τα είχαν καλά με τον εαυτό τους!
Όπως το θαυμαστικό που ήταν γεμάτο περηφάνια, επειδή οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν πάντα, όταν ήθελαν κάτι σημαντικό να πουν. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζαν! Επίσης ήταν και το πρώτο από τα σημεία στίξης που δημιούργησαν, αυτοί οι ανόητοι υπερόπτες! Το χρησιμοποιούσαν ύστερα από ένα επιφώνημα ή μια έκφραση που δήλωνε θαυμασμό, προσταγή, χαρά, ελπίδα, φόβο, ένα ξαφνικό αίσθημα, πάθος ή άλλο συναίσθημα.
Επίσης ανάμεσα στα ελάχιστα υπάρχοντα σημεία στίξης,υπήρχε και το κόμμα, που αν και φαινομενικά ασήμαντο, υπήρχε μέσα στις φράσεις, ανάμεσα στις λέξεις. Συμμετείχε μέσα στον γραπτό λόγο των ανθρώπων!
Ενώ η τελεία, απλώς έμπαινε στο τέλος μιας φράσης, ή χρησιμοποιούταν για τις συντομογραφίες. Ήταν ένα ισχνό σύμβολο, από την άκρη της μύτης του στυλού, και ένιωθε πως δεν συμμετείχε μέσα στις φράσεις, παρά χρησιμοποιούταν μόνο ως παύση, για την επόμενη.
(Συνεχίζεται)
Ένιωθε εντελώς ασήμαντη! Το θαυμαστικό συνεχώς της θύμιζε την μικρότητα της, εκμεταλλευόμενο τον ναρκισσισμό του, που τον γιγάντωνε σε κάθε ευκαιρία! Κι έτσι η ισχνή ασήμαντη τελεία, παρέμενε μόνη και πράα, αδύναμη και τυφλή μπροστά στο μεγαλείο της πραγματικής της ύπαρξης! Ώσπου μια ημέρα, παρατήρησε πως επάνω στον χαρτονένιο κόσμο της, ακριβώς μετά την ταπεινή συμβολή, και χρησιμότητα της, έπειτα από το κλείσιμο ενός κειμένου, υπήρχε ένας λεκές από μελάνι. Της φάνηκε κάτι το αξιοπερίεργο, και βάλθηκε να εξερευνά τον λεκέ, γυροφέρνοντας τον, σχολαστικά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Παρόλο που φοβόταν το άγνωστο αυτό σχήμα, το υλικό του έμοιαζε καταπληκτικά στο χρώμα και στην ύλη, με την δική της ουσία! <<Μην το πλησιάζεις αυτό!>> Ξεφώνισε τρομοκρατημένο το θαυμαστικό! <<Δεν ξέρεις τι είναι!>> Συνέχισε να λέει τρεμουλιάζοντας. <<Εσύ πάντα τα γνωρίζεις όλα!>> του αποκρίθηκε η τελεία με πρωτοφανή κυνισμό, επειδή πήρε θάρρος άξαφνα, από την όψη του τρεμάμενου θαυμαστικού! <<Άκουσε με, και γύρνα πίσω στη θέση σου, εκείνη που σου ανήκει>>Συνέχισε το θαυμαστικό, αποφασισμένο να αλλάξει γνώμη στην τελεία. <<Ποια θέση!>> του απάντησε η τελεία <<εκείνη που συνεχώς χλευάζεις; Γνωρίζω την υπερβολή σου, στα πάντα, και δεν σε λαμβάνω υπόψιν μου>>συνέχισε η τελεία αποφασισμένη. <<Δεν καταλαβαίνεις;>> της λέει εξαγριωμένο το θαυμαστικό. <<Θα χαθείς αν το ακουμπήσεις!>>
(Συνεχίζεται)

26/9/15

Καλώς ήλθες ταξιδευτή, στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό, στο δρόμο που εσύ επέλεξες! Πάντα να το θυμάσαι! Είσαι ο καθοδηγητής του εαυτού σου, αρκεί να παίρνεις την μεγάλη ευθύνη της ζωής, που δικαιωματικά σου ανήκει! Οι ευθυνόφοβοι μονάχα ξέρουν να δημιουργούν ευθύνες, που δεν ωφελούν κανένα! Όπως για παράδειγμα να κάνουν το χρέος τους στο κράτος, στην κοινωνία, στους φίλους ή στον σύντροφο τους. Ευθύνες ευρείας αποδοχής, συμμόρφωσης και ταπείνωσης. Υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία, από το να δημιουργείς νοσήματα τα οποία δεν θα υπήρχαν, αν δεν αποδεχόσουν δουλικά τη μίζερη αποστροφή προς τη ζωή; ''Μεγάλωσες σε αυτόν τον κόσμο; Δέξου τον όπως είναι!'' Αυτή ήταν η μόνη παιδεία που διδάχθηκες ποτέ σου! Και η μόνη υποψία ελευθερίας που σου έμαθαν, είναι η ικανότητα να επιλέγεις, κάτω όμως από περιορισμένους ουρανούς! Μην ξεγελιέσαι, τα αόρατα δήθεν ανάλαφρα δεσμά σου, βρίσκονται μέσα σου!

Νυχτερινό Παραλήρημα:

Το χειμωνιάτικο κρύο καλά κρατεί. Φεύγει και ο Φεβρουάριος σε λίγες ημέρες, όμως η ψύχρα και η νυχτερινή υγρασία, κάνει τα κορμιά μας να διπλώνονται κάτω από τα σκεπάσματα.

Κάποιοι από εμάς, απλώς επιθυμούν να κουλουριαστούν στα ζεστά σκεπάσματά τους, άλλοι μόνοι και άλλοι με κάποια σύντροφο. Ορισμένοι ξοδεύουν τα βράδια τους πίνοντας σε κάποιο μπαρ το ποτό τους, καπνίζοντας και χαζολογώντας. Κάποιοι άλλοι παρακολουθούν μια ταινία ώσπου να τους πάρει ο ύπνος, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που απλώς θέλουν… να ζήσουν!

Τα κορμιά τους διπλώνονται από το κρύο, και η μοναξιά τους τα φέρνει σε εμβρυακή στάση κάτω από τα σκεπάσματα! Κάτω από το μαξιλάρι τους έχουν πάντα ένα βιβλίο, ενώ που και πού ανοίγουν το εξώφυλλο του παράθυρού τους, για να θαυμάσουν τα άστρα! Δεν τους παίρνει εύκολα ο ύπνος! Για εκείνους η νύχτα είναι το δυσκολότερο κομμάτι της ημέρας! Για εκείνους είναι μια σύντροφος η νύχτα! Μια σκοτεινή μυστηριώδης παρουσία, που τους μιλά όταν ησυχάζουν, και ξεστομίζει λόγια μεγάλα, λόγια επιθυμητά από εκείνους τους ραψωδούς της νύχτας! Είναι ευλογία και βάσανο μαζί, να μην μπορείς να κοιμηθείς, επειδή γνωρίζεις πως μπορείς να δημιουργήσεις μονάχα όταν το μυαλό πλησιάζει στην κατάσταση του ύπνου, επειδή ξέρεις πως η ξεκούρασή σου, συμβαίνει για να υπηρετείς καλύτερα την καθημερινότητά σου!

Μα τι άθλια αφέντρα είναι η συνήθεια που δούλο σε θέλει, να μη σηκώνεις κεφάλι; Κι εσύ ένας μίζερος επαίτης, που ζητά σε οποιαδήποτε κίβδηλη στιγμή ευτυχίας, την σημασία της ζωής! Αλλά η αληθινή χαρά ποτέ δεν δίνεται σε εκείνους που δεν προσπαθούν να βελτιώσουν την πραγματικότητα τους! Δεν είναι η σύνεση το προνόμιο των πολλών!

<<Τι κάνεις ανάμεσα σε τόσους ξένους;>> Σε ρωτά με αυστηρότητα η πραγματική υπόσταση του εαυτού σου, κι εσύ κοιτάζεις έναν καθρέπτη, για να επιβεβαιώσεις πως απευθύνεσαι σε εσένα! Τίποτα δεν είναι μάταιο στη ζωή, αρκεί να διεκδικείς την κάθε ουσία! Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς ζωή, γι’ αυτό και πρέπει να υποστηρίζεις την ακεραιότητά σου, ανάμεσα στους κακοήθεις άνεμους, που σφυρίζουν συνεχώς στα αυτιά σου, λέξεις μισητές, λέξεις που πονάνε!

Και η επιβράβευσή σου για την έντιμη προσπάθειά σου, είναι η μοναχική εμβρυακή στάση τις μέρες του χειμώνα!

Καληνύχτα εραστή των σκιών, ονείρων που μοιάζουν με ψέμα! Σε εσένα εναποθέτουν οι ήρωες, στεφάνια στη μνήμη του έργου σου! Αλλά εσύ δεν θέλεις ήρωας να γίνεις! Ένα άγαλμα είναι η μνήμη του ανάξιου εραστή της νύχτας! Εκείνου που κοιμάται πάντα μόνος, αλλά θέλει να τον θυμούνται επειδή ο ίδιος δεν απόκτησε μνήμες στη ζωή του! Ματαιοδοξία λοιπόν, η υστεροφημία του άδοξου ανθρώπου! Μια θλιβερή τραγική κενοδοξία!

Ας είναι ο πόνος μια μακρόσυρτη γιορτή δημιουργίας! Τίποτα δεν χαρίζεται σε εκείνους που γεννήθηκαν για να πεθάνουν ξένοι!

Αλλά η εμβρυακή σου στάση παραμένει μια θλιβερή απόδειξη του προσωπικού σου αγώνα και πόνου, όποτε πέφτει το έρεβος τις κρύες νύχτες του χειμώνα!

Καληνύχτα!