Είναι και αυτή η αίσθηση της Ζωής που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις! Κάθε χειμερινό βράδυ που επιλέγεις να ξαπλώσεις μόνος σε μια έρημη παραλία, κοιτώντας τα άπειρα αστέρια, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, αυτά τα μικρά μάτια που σε κοιτάνε ενώ απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο. Κάθε φορά που το κρύο γίνεται η αφορμή για μια αγκαλιά, και ερέθισμα για το ξεκίνημα μιας κοινής θέλησης. Κάθε φορά που τα μάτια λαμπυρίζουν μέσα σε κάποια άλλα, αναζητώντας στο βάθος τους την απόδειξη της ύπαρξης μιας ψυχής. Κάθε φορά που το αδιανόητο γίνεται ποθητό, και το κατανοητό απόμακρο. Κάθε φορά που η σκέψη μοιάζει περιττή, και ο πόθος ασυγκράτητος. Κάθε φορά που οι δισταγμοί της λογικής ξεπερνιούνται από την δύναμη της επιθυμίας!
