Βέβαια! Αρκεί για ορισμένους ανθρώπους, να φοράνε το κουστούμι, ένα απεχθές σύμβολο κύρους, ώστε να δίνουν την εντύπωση ενός αξιοπρεπή κυρίου, ο οποίος ξέρει να φερθεί στον οποιονδήποτε, έχει πάντα καλούς τρόπους, και τίμια συμπεριφορά. Αυτή η μέθοδος της εξαπάτησης όμως, πιάνει μονάχα σε ανθρώπους που είναι αφελείς ή οι ίδιοι εκπρόσωποι της μετριότητας που εκπροσωπεί ο κάθε φαντασμένος! Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, δεν είναι πάντα οι ψυχολογικές επιπτώσεις, ενός περίεργου πλάσματος, που χρειάζεται απαραίτητα τη βοήθεια ενός "ειδικού", σήμα κατατεθέν της άθλιας εποχής μας, νέα μόδα για τους μυημένους, αλλά οι απεγνωσμένες προσπάθειες ενός σώματος, να αποβάλλει καθετί που το μολύνει, ώστε να καταφέρει ο οργανισμός να επιβιώσει μέσα στη φύση, όπως αλλιώς την ονομάζουμε κατά την Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, τη φυσική επιλογή!
Είναι μάταιη λοιπόν, η εγκαθίδρυση μιας αξιόλογης ηθικής φιλοσοφίας ζωής, στους καιρούς που ζούμε; Είναι κάτι σαν την ελπίδα του ετοιμοθάνατου, να απολαύσει την τελευταία του επιθυμία, ενώ γνωρίζει τη μη αναστρέψιμη κατάσταση, που θα τον οδηγήσει στην ανυπαρξία; Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο στηρίζονται στο φόβο! Εκείνος μας κυβερνά και μας καθοδηγεί, όμως επίσης βελτιώνει τη ζωή μας, και μας προσφέρει άμυνες πολύτιμες, για να αντισταθούμε στην οποιαδήποτε αδικία!
Έπρεπε λοιπόν να γίνω γρανάζι κι εγώ, μιας ανθρώπινης μηχανής, που θα την συντηρούσα παρά τη θέληση μου! Μιας μηχανής που ξέρει να τσακίζει κόκαλα, επιθυμίες, όνειρα, και να τρέφει με φιλοδοξίες, μονάχα τους ικανούς χειριστές της! Έπρεπε να γίνω κομμάτι της πίτας κάθε ''πετυχημένου'' επιχειρηματία, που δίνει ψίχουλα, για να συντηρήσει το σώμα μου, και αλυσοδένει τα χέρια μου, ώστε να μην μπορώ να αγγίξω όσα επιθυμώ με τα δικά μου χέρια! Με έπεισαν λοιπόν πως έπρεπε!
Η δυσαρέσκεια μου μια οργισμένη κραυγή που βγαίνει μέσα από ένα σπήλαιο, δεν ακουγόταν πουθενά, παρά μόνο σε λίγα αυτιά ενώ είχε την ένταση ενός ψιθύρου. Ακόμη και αυτά όμως, ήταν ανίκανα να αισθανθούν το απελπιστικό βουητό της θλιμμένης φωνής, εξαιτίας της απουσίας ενσυναίσθησης, της κυριότερης ασθένειας της εποχής μας. Ένιωθα σαν πίρος μιας ατελείωτης αλυσίδας, που γυρίζει ξανά και ξανά στους ίδιους τροχούς, που την κρατά σε κίνηση. Με έπεισαν όλα τα χρόνια που ζω, από το σχολείο ώς το στρατό και τη δουλειά, πως υπάρχει αξία στην χρησιμότητα αυτής της αέναης κίνησης, της συντήρησης αυτής της ψευδαίσθησης που ονόμασαν ζωή.
Ζούμε από συνήθεια! Αυτή η διαπίστωση με έκανε να αντιδρώ έντονα, να παρεξηγούμαι από τον κάθε τυχαίο, όταν εξέφραζα τις απόψεις μου δημόσια, επειδή δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτές. Άλλωστε ήταν και αυτό μια μέθοδος γρήγορης αποκάλυψης, τι είναι ο καθένας στην πραγματικότητα, πόση ομορφιά ή πόση ασχήμια κρύβει μέσα του! Έγινα ηθελημένα ένα πειραματόζωο! Κατέγραφα στη μνήμη μου κάθε τους κουβέντα, κάθε τους κίνηση, παρατηρούσα λεπτομερώς τη γλώσσα του σώματος, τους αυθόρμητους μορφασμούς τους, οτιδήποτε που θα μου έδινε βασικές ενδείξεις που θα μπορούσαν να αποδείξουν τους ισχυρισμούς μου.
Είχα γίνει ένας εξερευνητής της ανθρώπινης αθλιότητας, επειδή είχα ξεχάσει πως είναι να εξερευνά κανείς ευγενικές επιθυμίες. Ζούσα πλέον τρεφόμενος από τα λάθη τους, ανυπάκουος και αντιδραστικός στοχαστικά, μα υπάκουος υποκριτικά και δρώντας ανόητα, εξαιτίας αυτού του βρώμικου παιχνιδιού επιβίωσης. Έπρεπε λοιπόν κι εγώ να πω το ποίημα, λόγια που δεν πίστευα, και δεν υποστήριξα ποτέ στην προσωπική μου ζωή. Εγώ μόνος μπροστά σε τοίχους, το μόνο μου κοινό, να γράφω, να σβήνω ασταμάτητα, σε σκόρπια χαρτιά τσαλακωμένα, λέξεις που έψαχναν να βρουν έναν αποδέκτη, κάποιον που θα μπορούσε να τις αγκαλιάσει με την τρυφερότητα μιας μάνας, ή να τις δεχτεί όπως τα λουλούδια μια ερωμένη στο πρώτο της ραντεβού!
Μα δεν υπήρχα, ούτε υπήρξα ποτέ μου, επειδή γεννήθηκα με την προϋπόθεση να γίνω ένα απλό γρανάζι, μια υπόθεση που έκαναν οι πρόγονοι μου από συνήθεια και από φόβο, μήπως χάσω την αντοχή μου σε αυτή την αέναη κίνηση της αλυσίδας! Ο καλός πολίτης, ο τίμιος, ο συνετός, που δεν έχει μάθει να λέει όχι σε τίποτα και σε κανέναν. Αλλά η πιο μαγική λέξη στον κόσμο είναι το Όχι! Όταν δεν έχεις το δικαίωμα να την πεις, ή επίσης όταν στο δίνουν, αλλά έχει περιορισμένη ισχύ ή ακόμη και καθόλου, συμβαίνουν όλες οι επιπτώσεις που περιέγραψα στην αρχή αυτού του κειμένου!
Η καταπίεση στο σώμα δημιουργεί την αρρώστια, και η μόνη θεραπεία είναι η αντίδραση! Άλλωστε πρόκειται για τον φυσικό νόμο του σύμπαντος, πως σε κάθε δράση αντιστοιχεί πάντα μια αντίθετη αντίδραση. Πώς αλλιώς θα δημιουργόταν η ζωή, αν δεν υπήρχε αυτή η συνεχόμενη μάχη; Οπότε οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη Ζωή, αντιδρώντας σε κάθετι που την μειώνει, την προσβάλλει κυνικά, ή αφαιρεί το δικαίωμα της, να συνεχίζει να υπάρχει! Και δεν είναι απαραίτητο για να πάψει να υπάρχει η ζωή, να έχει προκύψει κάποιος φυσικός θάνατος! Ο νοητικός θάνατος, ο θάνατος του προσωπικού χρόνου, ο θάνατος του δικαιώματος να είσαι ο εαυτός σου, ο θάνατος της προσωπικότητας σου, είναι μορφές ολικής ανυπαρξίας, άρα κατακριτέες και άξιες της όποιας αντίδρασης!
Εκ των υστέρων λένε οι άνθρωποι, πως έρχεται πάντα η πολύτιμη γνώση! Και βέβαια συμβαίνει αυτό, επειδή όσο είμαστε νέοι, δεν υπολογίζουμε τα γεγονότα όπως πρέπει, δεν ζυγίζουμε τις καταστάσεις, δρούμε παρορμητικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου