Αλλόκοτη Ιστορία

Ακούγεται δυνατά ο ήχος από τα βήματά μου. Σταθερός, γεμάτος, εκνευριστικός για πολλούς! Ο ήχος αλλάζει ανάλογα με το έδαφος που πατώ. Μια επιφάνεια όμως είναι η αγαπημένη μου... Το μάρμαρο! Ναι κι όμως! Μου αρέσει να ξυπνώ βίαια τους ‘’νεκρούς’’ που συνηθίζουν να κείτονται κάτω από αυτό. Άπραγοι, αδιάφοροι, ασυνείδητοι και ασφαλείς, μέσα στην παγωνιά της χωμάτινης υγρασίας τους, απομακρυσμένοι από τα χρώματα της ζωής.Ξέρω και μια σχετική μικρή ιστορία να σας διηγηθώ

Κάποτε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, φρόντισε να κλείσει τους ζωντανούς –έτσι για να φοβερίσουν τους νεκρούς-, μέσα σε απέραντα μαρμάρινα κοινοτάφια! Σιγά μην ξοδευόντουσαν κιόλας, και έφτιαχναν έναν τάφο για τον καθένα χωριστά! Τους ενδιέφερε μονάχα η μόνιμη σιωπή τους, σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ζωή!  Έκτοτε σκέφτονται τάχα όσοι είναι εγκλωβισμένοι κάτω από το μάρμαρο, πως βλέποντας μόνο τις ρίζες ενός φυτού που έχει φυτρώσει εκεί τριγύρω, αυτό είναι η ζωή! Και βολεύτηκαν με αυτή την ιδέα! Σαν τους τυφλοπόντικες κατασκεύασαν υπόγειες πολιτείες κάτω από το μάρμαρο, και στοιβάζονται εκεί στις κοινότυπες, σκοτεινές πολυκατοικίες τους, ασφαλείς. Είχαν την εντύπωση πως τα ηλεκτρικά φώτα της πολιτείας τους ήταν ο ήλιος! Όλα πήγαιναν όπως τα σκέφτηκαν οι δημιουργοί αυτής της απέραντης, μακάβριας, υπόγειας κατασκευής, τρίβοντας ικανοποιημένοι τα χέρια τους μέσα στα πολυτελή τους γραφεία, για το πετυχημένο σχέδιο τους! Μάλλον δεν σκέφτηκαν όμως, πως εξαιτίας του υψηλού κόστους της απέραντης κατασκευής τους, κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να επωφεληθούν, θησαυρίζοντας από τα κονδύλια. Σε κάποια σημεία λοιπόν, το μάρμαρο είναι κακής ποιότητας, και για να μην φαίνεται το έχουν γυαλίσει κατάλληλα. Εξαιτίας της κακής του ποιότητας έχει την τάση να διαβρώνεται πιο εύκολα έπειτα από κάποια μεγάλη χρονική περίοδο. Ύστερα από τις άσχημες καιρικές συνθήκες, που κράτησαν τις τελευταίες δεκαετίες, και την ολοένα αυξανόμενη μόλυνση του περιβάλλοντος, το μάρμαρο αυτό λοιπόν, άρχισε να μετατρέπεται σε γύψο σε ορισμένα σημεία! Η όξυνη βροχή είχε αρχίσει το καταστρεπτικό της έργο, με αναπάντεχα αποτελέσματα, για τους δημιουργούς αυτής της μαρμάρινης πολιτείας. Οι εναπομείναντες δημιουργοί της, κάποια στιγμή σκέφτηκαν, πως οι φύλακες κοστίζουν, οπότε ελάττωσαν τις βάρδιες τους στο ελάχιστο, ώσπου αναγκάστηκαν απλώς να κάνουν έναν τυπικό έλεγχο κάθε φορά. Ώσπου ο τυπικός αυτός έλεγχος έγινε ρουτίνα. Και η ρουτίνα έδωσε τη θέση της στην πλήρη αδιαφορία! Περνώντας τα χρόνια οι λιγοστοί πιά δημιουργοί, άρχισαν να λησμονούν, εφησυχασμένοι πλέον, τις ευθύνες που είχαν συνθηκολογήσει τότε, σε εκείνα τα πολυτελή γραφεία. Και αδιάφοροι για το μαρμάρινο επίτευγμα τους, έπιναν τον καφέ τους νωχελικά κάθε πρωί, ξεφυλλίζοντας κάποιο ανούσιο περιοδικό. Τα χρόνια όμως περνούσαν, και η διάβρωση στο κακής ποιότητας μάρμαρο έγινε σοβαρότερη! Ένα μικρό κομμάτι της απέραντης μαρμάρινης πολιτείας, είχε μετατραπεί σε γύψο! Απο αυτό το κομμάτι, αρχικά οι σταγόνες της βροχής, πλημύριζαν τους κάτοικους της υπόγειας πολιτείας. Αλλά αυτό δεν τους ενόχλησε ιδιαίτερα. Νόμιζαν πως η υγρασία του εδάφους συγκεντρώνονταν για κάποιο λόγο, σε ορισμένα σημεία. Είχαν συνηθίσει έτσι κι αλλιώς στην υγρασία! Τράβηξαν όλοι μαζί τις γύρω ρίζες των μεγάλων δέντρων, και κάλυψαν το επικίνδυνο σημείο με αυτές, ώστε να απορροφούν όση μεγαλύτερη ποσότητα νερού μπορούσαν. Τα χρόνια πέρασαν και το ρήγμα ξεχάστηκε. Τα φυτά είχαν μεγαλώσει τόσο, ώστε απορροφούσαν αποτελεσματικά οι ρίζες τους το νερό. Κάποια στιγμή μια πιο περίεργη ανθρώπινη μορφή του κάτω εκεί κόσμου, κατευθύνθηκε προς το σημείο αυτό. Σκόνταψε σε μια ρίζα που είχε γυρίσει ανάποδα, και έπεσε απρόσμενα κάτω. Εκνευρισμένος χωρίς να το σκεφτεί, τράβηξε τη ρίζα για να την εκδικηθεί για αυτό που έπαθε. Έπεσε αρκετό χώμα και φάνηκε κάποια λεία επιφάνεια. Έσκαψε λίγο με τα χέρια του, –έτυχε να είναι ημέρα στον επάνω κόσμο- και μια δέσμη φωτός, εισέβαλε δειλά στον ανυποψίαστο κάτω κόσμο! Στη συνέχεια έτρεξε σαν τρελός, από το παραλήρημα που του δημιούργησε η ανακάλυψη του, και διέδωσε παντού τα νέα! Έλεγε πως είδε ένα φως που έμοιαζε αρκετά με αυτό των ηλεκτρικών λαμπτήρων τους, αλλά πως είχε κάτι το διαφορετικό! Πώς είχε μια αλλόκοτη ζωντάνια, και πως μπορούσε να αισθανθεί κάποια αόρατη δύναμη, που έκανε τα αδύναμα πνευμόνια του να λειτουργήσουν! Οι περισσότεροι τον χλεύασαν, κάποιοι απλώς γέλασαν μαζί του, ενώ ορισμένοι άλλοι σκέφτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους <<μα τί μπορεί να βρίσκεται όντως εκεί πέρα;>> Ορισμένοι καχύποπτοι, για να βρουν την αφορμή να τον γελοιοποιήσουν, υποσχέθηκαν πως θα τον ακολουθήσουν ως εκεί που ισχυριζόταν. Τον ακολούθησαν, μα για κακή του τύχη ήταν νύχτα στον επάνω κόσμο! Ο τρελός φώναζε πως έλεγε την αλήθεια! Εκείνοι όμως βρήκαν την αφορμή για να τον γελοιοποιήσουν σε όλη την πολιτεία! Πήγαν και διέδωσαν χωρίς να χάσουν ευκαιρία, πως όλα αυτά ήταν απλώς στην φαντασία του τρελού, και πώς το μόνο που είδαν ήταν μια ρωγμή μες το σκοτάδι, όπου διέρρεε κάποια άοσμη, άγνωστη, αόρατη ουσία, χωρίς χρησιμότητα. Ο τρελός όμως ήταν αποφασισμένος να μην τα παρατήσει! Όποιον συναντούσε του έλεγε το νέο γεμάτος πάθος, σίγουρος για την ειλικρίνεια του! Ήλπιζε πως κάποιον θα έπειθε και θα τον ακολουθούσε ως εκεί. Τίποτα όμως! Η εξήγηση των επισήμων είχε αποδεχθεί από το κοινό σύνολο, ως η μόνη σωστή. Έβλεπαν λοιπόν στο πρόσωπο του τρελού, κάποιον παραδομένο στην αλλόκοτη φαντασία του. Έπαψαν να του δίνουν σημασία! Κάποια στιγμή σταμάτησαν ακόμη και να στρέφουν το βλέμμα τους επάνω του! Ώσπου τον έκλεισαν σε ένα ψυχιατρείο για να ησυχάσουν από την ενοχλητική του παρουσία. Ο τρελός όμως δεν είχε κάνει την τελευταία του πράξη! Κάποια στιγμή κατόρθωσε να δραπετεύσει! Οι φύλακες τον κυνήγησαν, αλλά εκείνος ήξερε πολύ καλά το τι έπρεπε να κάνει. Τους οδήγησε στο σημείο του ρήγματος. Εκείνοι τον έπιασαν καθώς άπλωνε τα χέρια του στις ρίζες. Με όλες τις δυνάμεις που του είχαν απομείνει, ξέφυγε για λίγο και τις τράβηξε! Ευτυχώς ήταν ημέρα στον επάνω κόσμο! Το φώς μπήκε απότομα μέσα στην υπόγεια πολιτεία, και έκανε τους πάντες να καλύψουν τα μάτια τους! Οι ανυπόμονοι τυφλώθηκαν, οι συνετοί άνοιγαν σιγά-σιγά τα μάτια τους. Οι άπιστοι πίστεψαν, οι πιστοί εξαπατήθηκαν!

Ωραίοι ως Άνθρωποι!

Η ζωή, η ζωή… Ώ Η ΖΩΗ! Μυστηριώδης, ελκυστική, ίσως ορισμένες στιγμές αποκρουστική, πάντοτε όμως ενδιαφέρουσα! Μεγαλώνουμε, στοχαζόμαστε, ελπίζουμε. Ονειροπόλοι της ημέρας, η νύχτα δεν μας αρκεί για να μιλήσουμε στον αλλοπρόσαλλο εαυτό μας. Επανάληψη και συνήθεια, οι δύο άσπονδοι εχθροί μας. Δεν τους θέλουμε για συνοδεία, υποφέρουμε από την ακόρεστη πείνα που έχουνε για το θάνατο! Ενώ εμείς ποθούμε τη ζωή, ερωτευόμαστε τη ζωή, υπάρχουμε για τη ζωή! Ξεστομίζουμε λέξεις που προσκρούουν βίαια σε ανθρώπινους τοίχους. Χωρίς να κραυγάσουμε σπάμε καθετί, που τρέφεται από τα συντρίμμια μας. Τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει! Υπερήφανοι ξαπλώνουμε στα σιδερένια μας κρεβάτια, σίγουροι για τα όσα καταφέραμε να κάνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας! Και τα όνειρα δεν έρχονται ποτέ! Ακόμη και οι εφιάλτες, μας γίνονται επιθυμητοί! Οι ψευδαισθήσεις του μεγαλείου, μας κάνουν ένα με εκείνους που εξοστρακίζουμε από τις ζωές μας! Ο τρόπος δεν κάνει διαφορετικό το σκοπό! Όσοι έχουν τη σωφροσύνη να το καταλάβουν αυτό, ξαφνικά οι ζωές τους αλλάζουν! Γίνονται μάρτυρες μιας παράδοξης ζωής, όπου η λογική συγκρούεται με τα καθιερωμένα. Μοιάζουν σαν ήρωες ενός φανταστικού μυθιστορήματος, που όμως έχει άσχημο τέλος! Ανυπόφορες οι στιγμές που μας ρωτούν το τι ζωή κάνουμε! Να μας θυμίζουν συνήθως με άσχημο τρόπο, πως η εύκολη διαβίωση υπερέχει της προσπάθειας! Της δικής μας προσπάθειας! Μπερδεύουν τα νοήματα! Λέμε υπερηφάνεια, εκείνοι μας αποκαλούν αλαζόνες! Λέμε ομορφιά, εκείνοι μας λένε ονειροπόλους! Λέμε άνθρωπος, μας λένε ζώα! Λέμε έρωτας, λένε sex! Λέμε οικογένεια, λένε συμφέρον! Λέμε αγάπη, λένε υποκρισία! Κάποτε, -να μου το θυμηθείτε- θα μας συγκεντρώσουν όλους μαζί σε ένα ερημονήσι, θέλοντας να μας κάνουν ομαδική θεραπεία! Ελπίζω πως θα αποτύχουν! Και τη στιγμή που θα μας ρωτήσουν δήθεν με ενδιαφέρον φιλικό <<Ρε εσείς, ξεχάσατε πως πεθαίνετε;>>
<<Όχι! Γι’ αυτό μάθαμε να ζούμε!>>

Σκέψεις ενός πεζοπόρου

Ορισμένες στιγμές το παράδοξο είναι το πιο λογικό!

Ο βηματισμός ήταν σταθερός. Ένα μονότονο τέμπο που με μουσική γέμιζε τους έρημους δρόμους. Οι σκέψεις σαν αρπακτικά πουλιά πετούσαν πάνω από τη λεία τους. Την ελευθερία! Η νύχτα όμως προσφέρεται πάντα για την αυτογνωσία! Περπατάς έχοντας την εντύπωση πως θες να φθάσεις κάπου. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιείς πως από την αρχή της διαδρομής δεν ήξερες που! Απλώς θέλησες να κάνεις αυτό το ταξίδι. Προσπερνάς αδιάφορα τις άδειες στάσεις των λεωφορείων, η ερημιά των δρόμων σου προκαλεί εγρήγορση. Το φθαρμένο τσιμέντο σου τσακίζει τα πόδια, και τα ελάχιστα, ξερά πλέον χόρτα, σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίσεις. Όσο μικραίνουν οι δρόμοι ολοένα και περισσότερο επικίνδυνοι γίνονται. Νιώθεις μόνος. Λιγότερο μόνος όμως από όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε αγνώστους! Οι σκέψεις σου γεμίζουν το μυαλό. Νιώθεις στα ακροδάχτυλα σου το ανατρίχιασμα του τρόμου που σου προκαλεί η μοναξιά! Θέλεις απεγνωσμένα να αγκαλιάσεις έναν φίλο για να ξεχαστείς από τις έννοιες της μέρας, μια γυναίκα για να ανακουφιστείς από το βάρος της ζωής!

         Δεν υπάρχει κανείς! Όλοι τους αυτή την ώρα κοιμούνται, μόνο και μόνο για να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα. Φιλήσυχοι πολίτες εγκλωβισμένοι στις υποχρεώσεις τους, που τους κοστίζουν τη ζωή! Ο λογικός άνθρωπος όμως κάποια μέρα θα ξυπνήσει, συνειδητοποιώντας το κακό που έκανε όλο αυτό τον καιρό στον εαυτό του! Και ύστερα μελαγχολικός, θα κρατηθεί από τις κουρτίνες του διαμερίσματος του, κοιτώντας επίμονα τον κόσμο έξω. Δακρύζοντας, καλύπτοντας με το χέρι του το στόμα, συγκρατώντας μια απεγνωσμένη κραυγή. Ενώ προσπαθεί να συγκεντρώσει όλες του τις αναμνήσεις, θα υποφέρει όλο και περισσότερο. Ο άνθρωπος αυτός μια νύχτα σαν κι αυτή θα βγει στους δρόμους όπως εγώ! Αλλά δεν θα βρίσκομαι εκεί για να τον συντροφεύσω! Ο δρόμος είναι για τον καθένα από εμάς ένα μοναχικό παραλήρημα της θλίψης! Ποτέ κανείς δεν συνάντησε κάποιον ομοειδή του! Για αυτό όλοι τους έχουν την εντύπωση πως είναι μοναδικοί. Τι άθλια ψευδαίσθηση!

       Τόσα εκατομμύρια κόσμου ζουν αναπνέοντας τα καυσαέρια των παρείσακτων! Και ζαλίζονται σαν από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Προσπαθεί αυτό το πλήθος να ανακουφιστεί με τεχνητά μέσα, ακόμη και να ξεχαστεί παρακολουθώντας ηλίθιες εκπομπές, καθηλωμένο μπροστά από την τηλεόραση του. Γιατί άραγε όλοι τους βρίσκουν ανόητες δικαιολογίες για να μην ασχοληθούν με ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή; Επειδή πολύ απλά έχουν δανειστεί τις συνειδήσεις τους από άλλους! Διαλέγουν την ασφάλεια του συνόλου, από την ριψοκίνδυνη, συνειδητή διαφορετικότητα. Νομίζουν για γραφικούς όσους περπατούν τη νύχτα μόνοι στους δρόμους! Περιγελούν την προσπάθεια, καθισμένοι στην πολυθρόνα του σαλονιού τους, ακούγοντας ανούσια μουσική ή διαβάζοντας τα σκουπίδια του καιρού μας! Λησμονούν την ίδια τη ζωή, τη χαρά της δημιουργίας, της ανακάλυψης, την ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος! Βήχουν όποτε βρεθούν ανάμεσα στα δέντρα! Αρνούνται να πιουν από το νερό της πηγής, επειδή συνήθισαν το χλώριο! Εγώ όπως και άγνωστο το πόσοι άλλοι, περπατώ μόνος τις νύχτες ώσπου να δω την αναγέννηση του Ήλιου! Και θα συνεχίσω να περπατώ αδιαφορώντας στο άκουσμα των ενεργοποιημένων συναγερμών, τις αστυνομικές σειρήνες, όσους χρησιμοποιούν τους δρόμους για να πάνε γρήγορα στα κρεβάτια τους ύστερα από φθηνές διασκεδάσεις, οδηγώντας επικίνδυνα για τους άλλους. Θα συνεχίσω να αδιαφορώ για τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τους δήθεν! Τις εκφράσεις των προσώπων που δημιουργούνται από τους μυς, τα καλόβολα πάντα λόγια που στάζουν φαρμάκι. Τις ακάλυπτες επιταγές στις φιλίες και στους έρωτες. Το ξεπούλημα της ελευθερίας για χάριν της ποταπής ασφάλειας! Θα νιώθω τους γύρω μου, αγγίζοντας τις στάσεις των λεωφορείων, κλοτσώντας τα κομμάτια από το σπασμένο τσιμέντο στο πεζοδρόμιο. Κοιτώντας τις αφισοκολλημένες διαφημίσεις, περνώντας ενδιάμεσα από τα σκουπίδια και την άσφαλτο. Χαζεύοντας την αλλαγή του χρώματος των φαναριών, πατώντας πάνω στις λευκές γραμμές των διαβάσεων, ισορροπώντας επικίνδυνα στις άκρες των πεζοδρομίων.

Χρόνος

Η πιο ύπουλη μορφή ψευδαίσθησης. Μια οφθαλμαπάτη που έχει τη δύναμη να μας γερνά και ύστερα να μας εξαφανίζει. Η δύναμη του χρόνου είναι σαν τις χαρακιές των προσώπων μας. Σημάδια αδυναμίας που μας υποτάσσουν στη μεγαλύτερη απειλή των ζωών μας. Το θάνατο! Ασελγούμε πάνω στη ματαιότητα φαιδροί, δίχως τύψεις για τη πράξη αυτή που μας προκαλεί ρίγη και σύγχυση. Ο χρόνος παίρνει δύναμη από τη συνήθεια. Μας νικά με τη ρουτίνα του. Μας κάνει δούλους. Ας σηκώσουμε το κεφάλι μας αποφασιστικά κοιτάζοντας την ορθότητα της υπέροχης πράξης μας που μας ελευθερώνει από τις αλυσίδες κάθε τύπου δειλίας. Ποίηση! Η υπεροχή της μας μαγεύει, η ουσία της μας καθιστά ικανούς για τα πάντα! Κάθε δημιούργημα, αποτύπωμα του πραγματικού μας εαυτού, κάθε ατόπημα μια χαραμάδα φωτός μες το σκοτάδι των προσδοκιών μας. Ο χρόνος δε φθείρει τη διαίσθηση, ο χρόνος δεν εμποδίζει την έμπνευση, μονάχα την καταστέλλει και την ωριμάζει. Η έμπνευση σταματά όταν σταματά η ζωή. Πώς αλλιώς! Μονάχα τότε τα μάτια που σβήνουν θα δώσουν ζωή στις εικόνες και στις λέξεις, θα δώσουν την πιο ευγενική μορφή της αθανασίας στη μορφή που είχε το σώμα του καλλιτέχνη. Και η ψυχή του, καράβι που ξαποσταίνει για το άγνωστο. Χωρίς απληστία θα ολοκληρωθείς, χωρίς ματαιοδοξία θα σεβαστής, χωρίς μισαλλοδοξία θα αποκαλυφθείς! Εμπρός λοιπόν για το καινούριο! Άφοβα με μια δίνη στο στόμα και στο χέρι συγκατάνευση και αλήθεια. Μόνο η σιωπή μας καταλαβαίνει, μόνο το όνειρο μας συντροφεύει, και η πραγματικότητα δέλεαρ για τους τολμηρούς.

Η ανθρώπινη κατάντια σε όλο της το μεγαλείο!

Ιδού! Η ανθρώπινη κατάντια σε όλο της το μεγαλείο! Οι ‘’δήθεν’’ παρασημοφορημένοι για την αθλιότητα των πράξεων τους, χαμογελούν κάτω από τις τέντες της ντροπής, πίσω από τα μικρόφωνα, ξεστομίζοντας υπερήφανοι λέξεις θλίψης! Αναρωτιέμαι… αξίζει στην ειλικρίνεια να ντύνεται με τα ρούχα της ντροπής; Ποζάρουν υπερήφανοι παρασυρμένοι από τις κολακείες των θαμώνων. Η πραγματική ποίηση είναι παντελώς απούσα σε τέτοιες εκδηλώσεις. Φοβάται να αντικρύσει τα πλαστά αυτά πρόσωπα! Τις πόζες τους περιφρονώ! Τους μπερέδες τους, τα μακριά περιποιημένα κασκόλ τους, τα λευκά μούσια τους που φανερώνουν σοφία! Αρέσκονται να ακούν τα χειροκροτήματα για να ισχυροποιούν το ‘’Εγώ’’ τους! Το ‘’Είναι’’ τους ανύπαρκτο, όσο και να προσπαθούν να πείσουν τους γύρω τους πως η ποίηση είναι το πάν, οι ίδιοι προδίδουν τις αισχρές προθέσεις τους. Η υποκριτική καλύπτει την ουσία της ποίησης! Ένα φθηνό παρακμιακό θέατρο γεννιέται με κάθε τους λέξη. Η σκηνή όμως μπορεί εύκολα να πάρει φωτιά τυλίγοντας με την έννοια της κάθαρσης τα φθαρτά κορμιά τους! Αυτός ο θάνατος θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος! Η ανειλικρίνεια του ποιητικού τους λόγου θα χαθεί μαζί τους! Σκεφτείτε μονάχα ποιοί ποιητές έχουν ξεχαστεί και ποιοί ζουν ακόμα επειδή ο ποιητικός τους γνήσιος λόγος και ο τρόπος που έζησαν μερικές φορές και που πέθαναν, παρέμεινε αναλλοίωτος στο χρόνο. Δυστυχώς κέρδισαν την ενδοκοσμική δόξα ακόμη και όσοι δεν την άξιζαν! Και τη κέρδισαν από όσους συνεχίζουν να τους δίνουν σημασία, από τους ομοίους τους που είναι περισσότεροι από τους υπόλοιπους. Και ποιοι είναι οι υπόλοιποι; Όσοι έγραψαν σε μια μικρή κάμαρα, με το παράθυρο ανοιχτό προς τον ήλιο, σκυμμένοι πάνω στο γραφείο τους με ένα συνηθισμένο στυλό ή πένα, καθισμένοι πάνω σε ένα βράχο στη θάλασσα ή κάτω από ένα πεύκο στο βουνό. Σε μια ερημική παραλία τις καλοκαιρινές νύχτες ή στα έρημα λιμάνια τον χειμώνα. Ακούγοντας τη φθινοπωρινή βροχή να πέφτει ρυθμικά στις στέγες των σπιτιών τους, ή θαυμάζοντας τα χρώματα της άνοιξης! Εκείνους που αναζήτησαν την αλήθεια στη μοναχικότητα κρατώντας ένα υπέροχο βιβλίο. Εκείνους που θέλησαν να μοιραστούν με τον σύντροφο τους ή κάποιον καλό φίλο τους στίχους τους, θέλοντας να τους καταλάβουν! Εκείνους που τύπωσαν κάποια συλλογή ποιημάτων χωρίς να  κάνουν διαφήμιση. Μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη τους μες τη ζωή! Επειδή ζωή χωρίς δημιουργία δεν είναι τίποτα! Κι ο θάνατος βαρύς σαν τη συνήθεια! Έχετε γεια εσείς που έχετε την εντύπωση πως θα κερδίσετε τη  ζωή με τις δημόσιες σχέσεις σας! Έχετε γεια ακάθαρτοι ύμνοι των ποιημάτων σας, μολυσμένοι από την άγνοια και την αλαζονεία σας! Έχετε γεια πλαστικά πρόσωπα δήθεν συγκινημένα από τις επευφημίες του κοινού σας!