Αντιποιητικές εικόνες της ζωής

Μια βρώμικη πόλη. Ένας άνθρωπος γεμάτος θέληση για ζωή, μοιάζει με ποιητή που αναζητά στην πραγματικότητα, την ομορφιά του μύθου, που θέλει να σώσει πεισματικά, μήπως και καταφέρει να προστατεύσει τον ίδιο τον άνθρωπο! Μοιάζει περισσότερο με εκείνο το δέντρο, που φύτρωνε τότε θαρραλέα στο Μπρούκλιν!
          Μια φιγούρα στους γκρίζους τοίχους τα βράδια, που σχηματίζεται από το λιγοστό κουρασμένο φώς από τις κολώνες, μοιάζει να αγωνιά για την επόμενη μέρα. Μια σκιά που μοιάζει να θέλει να αφανιστεί με το πρώτο φώς της επόμενης ημέρας! Ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει τις νύχτες, για να παίρνει ελπίδα από τις ημέρες!
          Ένα κομμάτι πλαστικό, που το καίει ο ήλιος, πεταμένο σε κάποια παραλία. Κάποιος που βρίσκεται εκεί, σιχαίνεται να το πιάσει και να το πετάξει, όπως κάθε νοσηρό του δημιούργημα, για να μην του θυμίζει την πραγματική του θέση στη φύση! Ένας μάχιμος ήλιος, μια ζεστή θαμπή θάλασσα από τη μόλυνση, μια ομπρέλα που κρύβει το πρόσωπο του ένοχου, όπως οι συνειδήσεις κρύβονται πίσω από την ακάματη συνήθεια.
          Μια γυναίκα περικυκλωμένη από ανούσιες ανάγκες. Θέλει να διεκδικήσει την ισότητα της, παίρνοντας τη θέση του άντρα! Ξέρει μόνο να κλέβει, ξέρει μόνο να μισεί. Η αγάπη της είναι μόνο μια εικόνα στον καθρέπτη, η δική της μορφή ποζάρει περιφρονητικά για κάθε άλλη γυναίκα! Θέλει να νιώσει την ηδονή, εκμεταλλευόμενη την ομορφιά της. Κάποια στιγμή θα πανικοβληθεί, και θα θελήσει να κάνει παιδί! Όχι επειδή το θέλει η ίδια, αλλά το σώμα της! Τα γεννήματά της είναι πλάσματα χωρίς αγάπη, τους μαθαίνει τη ζωή από τον εύκολο δρόμο των νόμων της ζούγκλας <<ο θάνατός σου, η ζωή μου>>.
          Ένας άντρας κατεστραμμένος από τα πάθη του. Θέλει να γνωρίσει τις εύκολες, σύντομες ηδονές και γνωρίζει καλά τους τρόπους! Η αγάπη περνά σε δεύτερη μοίρα, αφού η απόλαυση των νυχτερινών αντρικών κέντρων διασκέδασης, είναι εύκολη γιατί χρειάζεται μόνο να κατέχεις χρήματα! Για τη δική του ικανοποίηση είναι ικανός για τα πάντα! Φθηνό sex με γυναίκες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, ποτά, πανηγυρισμοί για κάποια ομάδα που δεν του ανήκει, παρέες με ημερομηνία λήξης. Τελικά ύστερα από όλα αυτά, καταλήγει οικογενειάρχης από την ανάγκη απόκτησης απογόνου!

          Ένα παιδί που προσπαθεί να παίξει μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Παριστάνει το μεγάλο, και όταν πια μεγαλώσει, θα διαπιστώσει με λύπη πως το παιχνίδι του δεν είχε τίποτα το παιδικό! Θα διαπιστώσει πως έχασε τα ανέμελα χρόνια της ζωής του, στον αγώνα να μεταμορφωθεί σε μια άμορφη μάζα από υποκρισία, πολιτική, συμφέροντα, διεκδικήσεις, ψέματα.

Έτυχε να γεννηθώ σε αυτή τη χώρα

Μια καλοκαιρινή ημέρα του Ιουλίου, τα μικροσκοπικά ματάκια μου, είδαν για πρώτη φορά το φώς. Από ένα τυχαίο βιολογικό γεγονός, είχα γεννηθεί όπως μου είπαν αργότερα στην Ελλάδα. Καθώς μεγάλωνα έμαθα να παίζω κάτω από τον ήλιο της, να μαθαίνω τη γλώσσα της, να λατρεύω το πράσινό της. Οι μύθοι των αρχαίων πολιτισμών ,που θριάμβευσαν πάνω στα χώματα της με μάγευαν. Ένοιωθα πως ο χρόνος σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, ξεκινά την άνοιξη! Συνήθιζα να πηγαίνω στους λόφους με παιδιά από το σχολείο. Παίζαμε μπάλα στα χώματα, ξαπλώναμε στο γρασίδι, έκοβα λουλούδια για να τα δώσω σε κάποιο κορίτσι. Τα καλοκαίρια συνήθιζα να φτιάχνω όπως κάθε παιδί, κάστρα στις αμμουδιές, να κάνω βόλτες με το ποδήλατο στους χωμάτινους δρόμους, και να αισιοδοξώ για το μέλλον. Μεγάλωσα, αλλά παρέμεναν οι μύθοι μέσα μου ακλόνητοι, σαν πιστού θρησκευόμενου ανθρώπου. Δεν έλεγαν οι φωνές τους να σωπάσουν! Όποτε επισκεπτόμουν τα ερείπια αρχαίων μνημείων, πάντοτε τα άγγιζα, μήπως και μπορέσω να νιώσω το παρελθόν! Ανατρίχιαζα μονάχα στη σκέψη, πώς κάποτε θα μου απαντούσε! Δεν το θελα το σχολείο! Μου αρκούσαν οι μύθοι! Το σχολείο το έβλεπα πάντοτε σαν μια φυλακή. Έτσι όπως το είχαν φτιάξει! Ένιωθα πως έξω, έπρεπε οι μαθητές να μαθαίνουν!

Κάτω από τα αστέρια των εφηβικών μου χρόνων, η φαντασία μου έβλεπε πάνω τους σχηματισμένα τα πρόσωπα αρχαίων Θεών. Παρότι είχα μεγαλώσει αρκετά, συνέχισα να ψάχνω για κοχύλια επάνω τα βουνά, και πάντοτε έβρισκα! Η γη αυτή είναι θάλασσα και ουρανός! Τα νησιά της είναι μικροσκοπικές τελίτσες, που σπάζουν επάνω τους τα κύματα από τα πελάγη της. Χαιρόμουν τη ζωή! Οι διακοπές ήταν πάντοτε η καλύτερη στιγμή του χρόνου.

Αφού ενηλικιώθηκα πήγα να υπηρετήσω στο στρατό. Έμαθα το πώς η αδικία δεν πρέπει να σε λυγίζει! Αργότερα έμαθα το πόσο σκληρό είναι το να είσαι άνεργος! Και όταν με το ζόρι έπιασα κάπου δουλειά, το πόσο σκληρή είναι η καθημερινή ψυχική κούραση, σε αυτό που άλλοι ονομάζουν εργασία! Ένιωθα την κοινωνία να με λυγίζει! Το πώς οι συνάνθρωποι μου, μάθαιναν τόσο εύκολα το βόλεμα, τη ρουφιανιά και την καλοπέραση! Δεν τους ενδιέφερε τίποτε άλλο! Αφότου έχασα κάθε ελπίδα, έπρεπε να πιστέψω σε εμένα τον ίδιο. Όταν πίστεψα σε εμένα, πίστεψα και στην ανθρώπινη δημιουργικότητα! Ο άνθρωπος είναι όν δημιουργικό από τη φύση του! Όσες ώρες και να μου στερούσαν από τη ζωή, έπρεπε πάση θυσία να κερδίσω σε δημιουργία! Η γνώση έγινε επίσης αρετή μου, και τα βιβλία για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου έδειξαν καινούριους, περήφανους, αξιοπρεπείς κόσμους. Έτσι έκανα προσευχή την περηφάνια, Θεό τη δημιουργία, και πατρίδα τη γνώση! Κι όμως! Τα χώματα αυτά που πατούσα από μικρό παιδί, έκρυβαν από κάτω τόση γνώση όσο του κόσμου όλη! Απλώς έπρεπε να σκάψω βαθιά, με επιμονή και συγκεκριμένο στόχο, την επιβίωση αυτού που ονομάζουμε οι άνθρωποι ψυχή!

Πολλοί πάτησαν σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, πολλοί αδικήθηκαν, πολλοί έπεσαν. Δεν γεννηθήκαμε εμείς για να τους αγνοούμε, και να τους προσφέρουμε έναν ακόμη χειρότερο θάνατο, αυτόν της λησμονιάς!

Μεγάλωσα πια, αλλά θα συνεχίσω να μαθαίνω, είναι ο μόνος τρόπος για να μην μας κάνουν ότι θέλουν, όσοι βρίσκονται από πάνω μας. Χωρίς όλους εμάς, ένα τίποτα είναι ο κόσμος όλος! Εμείς πεινάμε με τα μολύβια στο χέρι να τρέμουν, άξυστα, με φαγωμένες τις μύτες τους. Εμείς δημιουργούμε, κάνοντας την αθλιότητα, ζωή. Εμείς παραδίδουμε αυτόν τον κόσμο, κρατώντας στα δειλά μας χέρια, τα παιδιά μας. Και όλα αυτά επειδή ποτέ δεν μας έμαθαν να πιστεύουμε στον εαυτό μας! Ας το μάθουμε λοιπόν!

Ακολουθώντας τον έναστρο ουρανό

Από μικρό παιδί, ήξερα πως η φαντασία μου ήταν το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου. Η συνεχώς καλπάζουσα, αφηνιασμένη και ανήσυχη φαντασία, περιπλανιόταν πάντα μέσα στα εύλογα σύνορα της χώρας των προσωπικών μου ονείρων, όπου εσώκλειε τον κατάλληλο κόσμο για μένα! Ως παιδί μου άρεσε ιδιαίτερα η κατασκευή χαρτονένιων ή ξύλινων καλυβών, όπου εκεί μέσα διαφύλασσα μακριά από τα κακεντρεχή βλέμματα, τις φανταστικές μου περιπέτειες, παρμένες από τους τότε παιδικούς μου ήρωες. Καθώς μεγάλωνα, αυτοί οι προσωπικοί μου χώροι, εξαφανίστηκαν με τη δικαιολογία πως έπρεπε να γίνω μέλος, -ύστερα από τη μεσολάβηση της εφηβείας-, στον κόσμο των μεγάλων! Καθότι ανίδεος και αφελής, σαφώς επηρεασμένος από τη συμπεριφορά των γύρω μου, υπέκυψα τελικά στη φυσική μου ανάπτυξη. Δεν άργησα να καταλάβω πως ο κόσμος που νόμιζα πως είναι, με αυτό που είναι στην πραγματικότητα, δεν  είχε σχέση με τις δικές μου φιλοδοξίες! Εγώ προσδοκούσα να βρω φίλους που θα μπορούσα να τους εμπιστευτώ, και κορίτσια τα οποία θα ήθελαν να τα αγκαλιάσω! Οι υποτιθέμενοι ‘’φίλοι’’ όμως, μου υπέδειξαν τη σκληρότητα της κοινωνίας, και τα κορίτσια την απόμακρη και μυστήρια φύση τους! Τα χρόνια της εφηβείας, αν και τα τελευταία ανέμελα της ζωής, αποδείχθηκαν άκαρπα και λυπητερά, όπως όταν μαθαίνεις πως μόνο οι ευθύνες μας μεγαλώνουν μαζί μας! Συνέχισα παρόλα αυτά να μεγαλώνω, έχοντας μια αλλόκοτη πίστη μέσα μου, πως κάποια στιγμή μπορεί να αποδείξω το αναπόδειχτο! Πως δηλαδή μπορούν να υπάρξουν φίλοι στη ζωή, και μια γυναίκα που θα σταθούν δίπλα σου, ώστε να σου δώσουν το δικαίωμα να το ανταποδώσεις, όχι σαν χάρη, αλλά σαν δώρο στοργικό, σε εκείνους που είναι ικανοί να δώσουν χαρά στη ζωή σου.

Αδυνατώντας να βρω μέσα στην κοινωνία τα ιδανικά μου πρότυπα, θέλησα να ψάξω την αλήθεια του κόσμου. Με την πάροδο του χρόνου, λίγο μετά την ενηλικίωση μου, κατάλαβα πως οι υποχρεώσεις είναι ικανές να μας αποκόψουν από το πραγματικό νόημα της ζωής, και ο σκοπός που βάζουμε για να πετύχουμε κάτι, αγχόνη διπλή που στη μια μεριά στεκόμαστε εμείς και στην άλλη ως αντίβαρο, ο πνευματικός μας θάνατος με τη μορφή του εξαναγκασμού. Άρχισα να καταλαβαίνω ακόμη και τις πραγματικές έννοιες του καλού και του κακού! Όπου καλό, οι δικές μας ευγενικές φιλοδοξίες, που δεν ενοχλούν τους άλλους, και όπου κακό, οι διαστρεβλωμένες ως καλές, δανεικές ιδέες και κουσούρια των καθημερινών, αποκαλούμενων και ως μέσων ανθρώπων. Δεν είναι κακό να ανήκεις στους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψεις να σου κρεμάσουν μια ταμπέλα με αυτές τις λέξεις! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για έναν άνθρωπο, από το να τον αποκαλούν ‘’μέσο άνθρωπο’’. Αυτή είναι μια πονηρή μέθοδος για να δημιουργούμε τον κατώτερο άνθρωπο! Κατώτερος άνθρωπος, στην ουσία είναι εκείνος που διαθέτει κατώτερη συνείδηση. Είναι ο μη δημιουργικός, που πλήττει μέσα στην αφόρητη καθημερινότητα των υποχρεώσεων του, και πεθαίνει κάθε μέρα, βαριανασαίνοντας από τη σωματική και ψυχική του κατάρρευση. Σημαίνει επίσης πως δίνουμε μια νέα έννοια στη λέξη ‘’ζόμπι’’, εννοώντας όλους εκείνους που κοιτάζουν την τηλεόραση τους, κάνοντας πρότυπα τη χυδαιότητα, την ηλιθιότητα και την αμορφωσιά! Ούτε το χρώμα, ούτε η φυλή, ούτε τα κράτη, ούτε οι θρησκείες, είναι ικανές να δημιουργήσουν τις ανεξάρτητες συνειδήσεις. Ο συλλογικός νους είναι ο απόλυτα ελεγχόμενος νους! Εκείνος που πραγματικά δεν θέλει να ελέγχεται από αυτούς τους θεσμούς, πρέπει να μοιάζει και να είναι αιρετικός! Εκδιωγμένος από τις δημιουργημένες αξίες των κοινωνιών, θα μπορέσει να βρει επιτέλους τον πραγματικό του εαυτό.

Βυθίζοντας τον εαυτό μου βασανιστικά, στης πραγματικότητας την κατάντια, λησμόνησα το πρωταρχικό μου όνειρο για τους φίλους και τις γυναίκες! Και κάνοντας μου εμμονή τη διόρθωση των υπολοίπων, παρέλειψα να ολοκληρώσω τον εαυτό μου! Και αυτό είναι μια από τις πιο επώδυνες αμαρτίες! Διότι κάνεις κακό σε εσένα! Κάποια στιγμή λοιπόν επιθύμησα να επιστρέψω στα όνειρα μου. Βρέθηκα μια αναπάντεχη στιγμή, μια νύχτα δίπλα στη θάλασσα, καθισμένος σε ένα βράχο. Κοίταζα και ξανακοίταζα τα αστέρια του καθαρού ουρανού, και ονειροπολούσα με ανοιχτά τα μάτια τον ιδανικό μου κόσμο! Οι φίλοι που θα έπρεπε να έχω γνωρίσει, να μου λένε λόγια που τα πιστεύουν, και η γυναίκα -η μοναδική για μένα-, να κάνει πράματα που μπορεί να τα αισθανθεί! Τίποτα! Ούτε η θάλασσα, ούτε ο ουρανός, ούτε το απαλό ανοιξιάτικο αεράκι, που βοηθά τη θάλασσα να μιλά μέσα από το φλοίσβο της, δεν ήταν ικανά να με γυρίσουν πίσω στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια! Η πραγματικότητα με είχε απορροφήσει τόσο, ώστε το όνειρο έμοιαζε με παιδική ανοησία! Η μαγεία του είχε ξεθωριάσει σαν παλαιά φωτογραφία, μιας περασμένης και θολωμένης ανάμνησης. Δεν μπορούσα παρά να αφεθώ στο όνειρο, έχοντας την επίγνωση πως πρόκειται για όνειρο και μόνο! Ακολουθώντας τον έναστρο ουρανό, κατάφερα να βρεθώ στο σπίτι μου, σχεδόν ξεχνώντας να κοιτάζω μπροστά μου! Κάθε επιστροφή είναι σκληρή, αλλά πρέπει να γίνει! Δεν χρειάζεται ‘’πως’’, αλλά ούτε και ‘’γιατί’’, μονάχα το ένστικτο της επιβίωσης αρκεί για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο, και όλα είναι δυνατά!