Ποίηση εναντίον πραγματικότητας!

Ξυπνάς το πρωί. Η δουλειά σε περιμένει. Η οποιαδήποτε δουλειά! Δουλειά είναι η κάθε υποχρέωση, που μαστίζει τις κοινωνίες! Ξεχνάς να κοιτάξεις τον Ήλιο. Ξεχνάς να κοιτάξεις, κάτι πέρα από το ρολόι σου!  Είσαι σκλάβος του χρόνου, που περνά πριν από σένα, την πόρτα του σπιτιού σου. Δείχνεις να αδιαφορείς για τα μελλούμενα. Μοιάζεις ξένος, σε έναν επίσης ξένο ακόμα κόσμο. Αλλά οι άνθρωποι, κατά βάθος θέλουν τους ξένους! Τους κάνουν να νομίζουν πως εκείνοι δεν είναι ξένοι μεταξύ τους! Τους δίνεται από τον κάθε ξένο, η δυνατότητα να πουν <<κοιτάξτε! Είναι διαφορετικός, άρα επικίνδυνος!>>. Δεν γνωρίζουν πως εκείνος είναι ένας ποιητής, που μπορεί να περνά αδιάφορα την πόρτα του σπιτιού του κάθε πρωί, ρισκάρει όμως στην επίγνωση! Την επίγνωση του εαυτού του, για χάριν μιας ατομικής ικανοποίησης! Πολλές φορές παρατηρεί τους γύρω του. Διακρίνει με μόλις την άκρη του ματιού του, τα ξένα αυτά πρόσωπα, που όταν είναι μαζί, έχουν την αίσθηση της αλληλεγγύης. Είναι μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να προδώσουν! Εξάλλου, η προδοσία σε δύσκολους καιρούς, δικαιολογείται σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει με παιδικό πείραγμα. Είναι όλοι τους τυφλοί! Κι αυτός που έχει το φώς του, προτιμά να το κρύβει! Όχι από ταπεινότητα, αλλά από περηφάνια!
          Όποιος ξυπνά το πρωί, σκεπτόμενος να κάνει κακό στον εαυτό του, δηλώνοντας σκλάβος του συστήματος, είναι υπεύθυνος για την κρυφή δυστυχία, των επόμενων γενεών! Όποιος ξυπνά το πρωί, σκεπτόμενος να κάνει κακό στους άλλους, με το να αντισταθεί σε κάθε μορφή ταπείνωσης, είναι ευθυνόφοβος, και άρα ανάξιος για κάθε αλλαγή. Μα όποιος ξυπνά το πρωί, δίχως σκέψεις και έννοιες, που απλώς νοιώθει έλξη προς τον γαλανό ουρανό, τα πράσινα δέντρα, και το κελαίδισμα των πουλιών, είναι ένας ποιητής, που προσπαθεί να δώσει στον κόσμο πίσω τη σημασία που του αξίζει!