Ωραίοι ως Άνθρωποι!

Η ζωή, η ζωή… Ώ Η ΖΩΗ! Μυστηριώδης, ελκυστική, ίσως ορισμένες στιγμές αποκρουστική, πάντοτε όμως ενδιαφέρουσα! Μεγαλώνουμε, στοχαζόμαστε, ελπίζουμε. Ονειροπόλοι της ημέρας, η νύχτα δεν μας αρκεί για να μιλήσουμε στον αλλοπρόσαλλο εαυτό μας. Επανάληψη και συνήθεια, οι δύο άσπονδοι εχθροί μας. Δεν τους θέλουμε για συνοδεία, υποφέρουμε από την ακόρεστη πείνα που έχουνε για το θάνατο! Ενώ εμείς ποθούμε τη ζωή, ερωτευόμαστε τη ζωή, υπάρχουμε για τη ζωή! Ξεστομίζουμε λέξεις που προσκρούουν βίαια σε ανθρώπινους τοίχους. Χωρίς να κραυγάσουμε σπάμε καθετί, που τρέφεται από τα συντρίμμια μας. Τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει! Υπερήφανοι ξαπλώνουμε στα σιδερένια μας κρεβάτια, σίγουροι για τα όσα καταφέραμε να κάνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας! Και τα όνειρα δεν έρχονται ποτέ! Ακόμη και οι εφιάλτες, μας γίνονται επιθυμητοί! Οι ψευδαισθήσεις του μεγαλείου, μας κάνουν ένα με εκείνους που εξοστρακίζουμε από τις ζωές μας! Ο τρόπος δεν κάνει διαφορετικό το σκοπό! Όσοι έχουν τη σωφροσύνη να το καταλάβουν αυτό, ξαφνικά οι ζωές τους αλλάζουν! Γίνονται μάρτυρες μιας παράδοξης ζωής, όπου η λογική συγκρούεται με τα καθιερωμένα. Μοιάζουν σαν ήρωες ενός φανταστικού μυθιστορήματος, που όμως έχει άσχημο τέλος! Ανυπόφορες οι στιγμές που μας ρωτούν το τι ζωή κάνουμε! Να μας θυμίζουν συνήθως με άσχημο τρόπο, πως η εύκολη διαβίωση υπερέχει της προσπάθειας! Της δικής μας προσπάθειας! Μπερδεύουν τα νοήματα! Λέμε υπερηφάνεια, εκείνοι μας αποκαλούν αλαζόνες! Λέμε ομορφιά, εκείνοι μας λένε ονειροπόλους! Λέμε άνθρωπος, μας λένε ζώα! Λέμε έρωτας, λένε sex! Λέμε οικογένεια, λένε συμφέρον! Λέμε αγάπη, λένε υποκρισία! Κάποτε, -να μου το θυμηθείτε- θα μας συγκεντρώσουν όλους μαζί σε ένα ερημονήσι, θέλοντας να μας κάνουν ομαδική θεραπεία! Ελπίζω πως θα αποτύχουν! Και τη στιγμή που θα μας ρωτήσουν δήθεν με ενδιαφέρον φιλικό <<Ρε εσείς, ξεχάσατε πως πεθαίνετε;>>
<<Όχι! Γι’ αυτό μάθαμε να ζούμε!>>