Ορισμένες στιγμές το παράδοξο είναι το πιο λογικό!
Ο βηματισμός ήταν σταθερός. Ένα μονότονο τέμπο που με μουσική γέμιζε τους έρημους δρόμους. Οι σκέψεις σαν αρπακτικά πουλιά πετούσαν πάνω από τη λεία τους. Την ελευθερία! Η νύχτα όμως προσφέρεται πάντα για την αυτογνωσία! Περπατάς έχοντας την εντύπωση πως θες να φθάσεις κάπου. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιείς πως από την αρχή της διαδρομής δεν ήξερες που! Απλώς θέλησες να κάνεις αυτό το ταξίδι. Προσπερνάς αδιάφορα τις άδειες στάσεις των λεωφορείων, η ερημιά των δρόμων σου προκαλεί εγρήγορση. Το φθαρμένο τσιμέντο σου τσακίζει τα πόδια, και τα ελάχιστα, ξερά πλέον χόρτα, σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίσεις. Όσο μικραίνουν οι δρόμοι ολοένα και περισσότερο επικίνδυνοι γίνονται. Νιώθεις μόνος. Λιγότερο μόνος όμως από όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε αγνώστους! Οι σκέψεις σου γεμίζουν το μυαλό. Νιώθεις στα ακροδάχτυλα σου το ανατρίχιασμα του τρόμου που σου προκαλεί η μοναξιά! Θέλεις απεγνωσμένα να αγκαλιάσεις έναν φίλο για να ξεχαστείς από τις έννοιες της μέρας, μια γυναίκα για να ανακουφιστείς από το βάρος της ζωής!
Δεν υπάρχει κανείς! Όλοι τους αυτή την ώρα κοιμούνται, μόνο και μόνο για να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα. Φιλήσυχοι πολίτες εγκλωβισμένοι στις υποχρεώσεις τους, που τους κοστίζουν τη ζωή! Ο λογικός άνθρωπος όμως κάποια μέρα θα ξυπνήσει, συνειδητοποιώντας το κακό που έκανε όλο αυτό τον καιρό στον εαυτό του! Και ύστερα μελαγχολικός, θα κρατηθεί από τις κουρτίνες του διαμερίσματος του, κοιτώντας επίμονα τον κόσμο έξω. Δακρύζοντας, καλύπτοντας με το χέρι του το στόμα, συγκρατώντας μια απεγνωσμένη κραυγή. Ενώ προσπαθεί να συγκεντρώσει όλες του τις αναμνήσεις, θα υποφέρει όλο και περισσότερο. Ο άνθρωπος αυτός μια νύχτα σαν κι αυτή θα βγει στους δρόμους όπως εγώ! Αλλά δεν θα βρίσκομαι εκεί για να τον συντροφεύσω! Ο δρόμος είναι για τον καθένα από εμάς ένα μοναχικό παραλήρημα της θλίψης! Ποτέ κανείς δεν συνάντησε κάποιον ομοειδή του! Για αυτό όλοι τους έχουν την εντύπωση πως είναι μοναδικοί. Τι άθλια ψευδαίσθηση!
Τόσα εκατομμύρια κόσμου ζουν αναπνέοντας τα καυσαέρια των παρείσακτων! Και ζαλίζονται σαν από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Προσπαθεί αυτό το πλήθος να ανακουφιστεί με τεχνητά μέσα, ακόμη και να ξεχαστεί παρακολουθώντας ηλίθιες εκπομπές, καθηλωμένο μπροστά από την τηλεόραση του. Γιατί άραγε όλοι τους βρίσκουν ανόητες δικαιολογίες για να μην ασχοληθούν με ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή; Επειδή πολύ απλά έχουν δανειστεί τις συνειδήσεις τους από άλλους! Διαλέγουν την ασφάλεια του συνόλου, από την ριψοκίνδυνη, συνειδητή διαφορετικότητα. Νομίζουν για γραφικούς όσους περπατούν τη νύχτα μόνοι στους δρόμους! Περιγελούν την προσπάθεια, καθισμένοι στην πολυθρόνα του σαλονιού τους, ακούγοντας ανούσια μουσική ή διαβάζοντας τα σκουπίδια του καιρού μας! Λησμονούν την ίδια τη ζωή, τη χαρά της δημιουργίας, της ανακάλυψης, την ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος! Βήχουν όποτε βρεθούν ανάμεσα στα δέντρα! Αρνούνται να πιουν από το νερό της πηγής, επειδή συνήθισαν το χλώριο! Εγώ όπως και άγνωστο το πόσοι άλλοι, περπατώ μόνος τις νύχτες ώσπου να δω την αναγέννηση του Ήλιου! Και θα συνεχίσω να περπατώ αδιαφορώντας στο άκουσμα των ενεργοποιημένων συναγερμών, τις αστυνομικές σειρήνες, όσους χρησιμοποιούν τους δρόμους για να πάνε γρήγορα στα κρεβάτια τους ύστερα από φθηνές διασκεδάσεις, οδηγώντας επικίνδυνα για τους άλλους. Θα συνεχίσω να αδιαφορώ για τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τους δήθεν! Τις εκφράσεις των προσώπων που δημιουργούνται από τους μυς, τα καλόβολα πάντα λόγια που στάζουν φαρμάκι. Τις ακάλυπτες επιταγές στις φιλίες και στους έρωτες. Το ξεπούλημα της ελευθερίας για χάριν της ποταπής ασφάλειας! Θα νιώθω τους γύρω μου, αγγίζοντας τις στάσεις των λεωφορείων, κλοτσώντας τα κομμάτια από το σπασμένο τσιμέντο στο πεζοδρόμιο. Κοιτώντας τις αφισοκολλημένες διαφημίσεις, περνώντας ενδιάμεσα από τα σκουπίδια και την άσφαλτο. Χαζεύοντας την αλλαγή του χρώματος των φαναριών, πατώντας πάνω στις λευκές γραμμές των διαβάσεων, ισορροπώντας επικίνδυνα στις άκρες των πεζοδρομίων.
