Καλώς Ήλθατε!

Επιθυμία μου είναι να συγκεντρωθούν σε αυτό το ιστολόγιο ερασιτέχνες δημιουργοί, για να επιβεβαιώσουν την αλήθεια τους μες τη ζωή! Διότι οι τέχνες και ιδιαίτερα εκείνες που σχετίζονται με τη γραφή, είναι μια μορφή εξομολόγησης στον ίδιο σου τον Εαυτό!

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

10/5/17: Υπάρχει κατάθλιψη εκεί έξω!

Έξω ο κόσμος είναι μεγάλος, γεμάτος κινδύνους! Μείνε στον μικρόκοσμο σου λοιπόν! Αφού μικρός είσαι, ένας μικρός κόσμος σου αξίζει!

Παρατηρείς τη δυστυχία γύρω σου, τη συγκεκαλυμμένη με αυτά τα τόσο εμφανώς, ψεύτικα χαμόγελα, και κρύβεσαι στην μικρή σου σκοτεινή κάμαρα, για να προστατευτείς από την κακοήθεια των ανθρώπων. Πιστεύεις πως είναι ο μόνος και πιο κατάλληλος τρόπος, για να προστατευτείς από όλα εκείνα που σου δημιουργούν απέχθεια. Κλείνεις τις κουρτίνες της κάμαρας σου, ανοίγεις ένα μικρό, μίζερο φως, και θεωρείς πως με αυτή την τόσο μικρή και συνηθισμένη πράξη, που για εσένα παίρνει τη σημασία μιας ιεροτελεστίας, μπορείς να καλέσεις τη μούσα στην μικρή σου κάμαρα, και να σου δωρίσει απλόχερα, σαν ερωτευμένη γυναίκα, την έμπνευση για το επόμενο έργο σου. Ένα έργο που όμως δεν πρόκειται να διαβάσει κανείς! Και έχεις την εντύπωση μικρέ και τιποτένιε, που κυβερνάσαι από την ψευδαίσθηση μεγαλείου, επειδή δεν ανήκεις σε αυτούς τους απεχθείς υπανθρώπους, πως είσαι κάτι παραπάνω από εκείνους; Τότε γιατί εκείνοι χαίρονται την λάμψη και τη ζεστασιά του Ήλιου, και εσύ προσπαθείς να εμπνευστείς από την ηλεκτρική λάμψη ενός μικρού φωτιστικού;

Κι εσύ συνηθισμένε ανθρωπάκο, που σε κάθε ευκαιρία, σε καθημερινή βάση, θαρρείς πως ζεις μια φυσιολογική ζωή, εκείνη που έμαθες από τους προγόνους σου, και που αντιμετωπίζεις με τόση φυσικότητα το καθετί, σαν να μην υπάρχει άλλος τρόπος για να ζήσεις, νομίζεις πως έχεις το δικαίωμα να χαίρεσαι τον Ήλιο; Ποια η αξία της χαράς σου λοιπόν, αν βασίζεται στην επιβεβαίωση της αθλιότητας σου; Δεν πιάστηκαν ακόμη οι μυς του προσώπου σου, από τις τόσες πολλές υποκριτικές εκφράσεις, εξαιτίας της συμμόρφωσης και της υποταγής, στους κοινωνικούς αρρωστημένους κανόνες, με αντάλλαγμα μια φαινομενικά φυσιολογική και αποδεκτή από το σύνολο ζωή; Το να σε αποδέχονται είναι ο μοναδικός σου στόχος, η επιβεβαίωση της κοινωνικής σου φύσης, και κάνεις τα πάντα για να μη νιώσεις μόνος, για να μην σε αποκαλέσουν αντικοινωνικό! Νιώθεις φρίκη και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης! Και μάλιστα εφηύρες πάρα πολλούς τρόπους κοινωνικών δραστηριοτήτων, όπως τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, και τα γήπεδα! Δεν είναι υπέροχο να βρίσκεσαι μαζί με τους ομοίους σου; Να διασκεδάζεις, αντί να αντιμετωπίζεις, να επαναλαμβάνεσαι αντί να αναπτύσσεσαι; 

Κι εσύ ο ηθελημένα απομονωμένος, ο καταθλιπτικός από επιλογή, και ο μίζερος από ανικανότητα, γιατί δεν βγαίνεις επιτέλους έξω, με σκοπό να γκρεμίσεις με μανία, τα έργα όσων μισείς, παρά κλείνεσαι ολοένα στον εαυτό σου; Αλλά σε ξέρω καλά! Αν μπεις στον κόπο να αλλάξεις τον διεφθαρμένο αυτό κόσμο, θα αυτοκαταστραφείς, επειδή αυτή η ανθρώπινη κατάντια είναι η μόνη που σε εμπνέει! Και χωρίς έμπνευση που γίνεται έργο, είσαι ένα τίποτα! Είσαι συνένοχος της συνέχειας ενός τέτοιου κόσμου!

Μη γελάς εσύ ανθρωπάκο! Μπορεί να σε αφήνει ο ανεύθυνος καταθλιπτικός, να ζεις την άνευ οποιασδήποτε αξίας, ζωούλα σου, αλλά το τέλος σου θα είναι τραγικό! Το βιώνεις άλλωστε μέρα με τη μέρα, που πλησιάζεις αργά στον μοναδικό θάνατο που γνωρίζεις! Τη μέρα του θανάτου σου λοιπόν, η ήδη μηδαμινή αξία σου, θα γίνει καπνός, και θα ξεχαστείς σαν να μην γεννήθηκες ποτέ! Θα είναι πολύ αργά για να αντιστρέψεις την πολύχρονη ποταπότητα σου!

Τουλάχιστον ο άλλος κατάφερε να παραμείνει Άνθρωπος!