Είναι ορισμένοι άνθρωποι σπάνιοι, μοναδικοί μέσα σε αυτόν τον σορό κοινών επιθυμιών, που οι πολλοί ονοματίζουν όνειρα, μήπως και καταφέρουν να δώσουν κάποιο νόημα και ουσία, στην καθημερινή τους ρουτίνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να μεγαλώσουν, τους αρκεί να παραμείνουν παιδιά, να ζουν τη στιγμή δίχως καμία σκέψη να έχει τη δύναμη να τους καταστρέψει τα μέσα με τα οποία χτίζουν το μέλλον τους, απλά αναθεωρώντας την ηθική της αξίας. Η απλότητα είναι η αντίσταση τους σε αυτή την αδικοχαμένη νωχελικότητα, που έχασε την αθωότητα της σε αυτή την εποχή που η καθημερινότητα ξέρει πως να προσδιορίζει τη ζωή, με την ανίδεη σοβαροφάνεια της, και την δεσμευμένη της φαντασία, μόνιμα αλυσοδεμένη, πίσω από τους τοίχους ενός διαμερίσματος που καθηλώνει το άτομο, και το υποχρεώνει να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, τη μόνη εκδοχή της ζωής που νομίζει υπαρκτή, αληθινή εξαιτίας του Ήλιου που λάμπει, και των άλλων εκφράσεων και φαινομένων της φύσης, λησμονώντας τη σκιά πίσω από τα πολύχρωμα φώτα των γιορτών που δημιουργήθηκαν, ώστε να θυμίζουν στους ανθρώπους ότι μεγάλωσαν πια, και πως δεν τους αξίζει αυτή η αίσθηση της αθωότητας και της ανεμελιάς, που κάποτε υπήρξε η μόνη απόδειξη πως η ζωή είναι το θαύμα της φύσης! Αυτοί οι άνθρωποι, συνεχίζουν να αντιστέκονται με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει, με όσα ψυχικά αποθέματα τους επιτρέπουν να έχουν ένα διαφορετικό παράθυρο στον κόσμο. Και η θέα σε κάθε γιορτινή ατμόσφαιρα είναι πάντα πολύχρωμη, χαμηλά φωτισμένη, ικανή όμως να δώσει φως στα όνειρα που έχουν παραμείνει άφθαρτα, μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς!
Κάποτε γνώρισα ένα κορίτσι πίσω από το χαμηλό φωτισμό μιας οθόνης, τον καιρό που πλησίαζαν οι γιορτές. Μου μίλησε για αυτά ακριβώς τα όνειρα, που πολλοί δεν παραδέχονται πως κάνουν φοβούμενοι μήπως τους παρεξηγήσουν, και θεωρούν ως πιο συνετή αντιμετώπιση των φόβων τους, την αποδοχή της πραγματικότητας, εκείνης που τους δίδαξαν για να μην τους τρομάξουν, πως η ζωή είναι η παράλογη θλίψη, που ξέρει να σκοτώνει από μέσα! Εκείνο το κορίτσι δεν δίστασε να μου εμπιστευτεί πως του άρεσε να χαζεύει τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, που με παιδική υπερηφάνεια μου είπε πως στόλισε η ίδια, σαν να έκανε κάποιο κατόρθωμα ισάξιο των παραμυθιών που συνήθιζε να διαβάζει. Κι όμως! Υπάρχουν και εκείνα τα πλάσματα στον κόσμο που η ηλικία δεν συνάδει απαραίτητα με την λογική, και αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη, σαν τον άνεμο να ταξιδέψει, και να γίνει η αναπνοή ενός άλλου ανθρώπου, που μπορεί να βρίσκεται κάπου μακριά. Όμως σε αυτή την εποχή που σπαταλάμε τον χρόνο μας πίσω από οθόνες, αυτή την εποχή την καχύποπτη, που η εμπιστοσύνη τόσο μα τόσο εύκολα καταρρέει, και δεν αφήνει τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά, να γνωριστούν, να αφεθούν σε μια άλλη πραγματικότητα, που θα την καθορίζουν οι ίδιοι, όπως ακόμη και την μελλοντική τους ευτυχία, υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που δεν την αποδέχονται, και με υπερηφάνεια ζηλευτή, λένε ένα ισχυρό και αποφασιστικό όχι, σε οτιδήποτε δεν σέβεται την προσωπική τους επιλογή, να διαφέρουν από αυτή την εποχή που φθείρει τα μέσα μας, αυτό που κάποιοι ακόμα ονομάζουν ψυχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου