Ακόμη ένας κακός λύκος! (Η εξομολόγηση)

Αλήθεια γνωρίζετε το παραμύθι με τον κακό λύκο; Όχι εκείνα τα γνωστά, που συνηθίζονταν να διηγούνται κάποτε, οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, πριν την αυγή της τεχνολογίας, στα εγγόνια τους για να τα πάρει ο ύπνος. Οι μεσαιωνικοί μύθοι είναι γνωστό, πως φρόντιζαν να διδάξουν στα παιδιά, τους κινδύνους του κόσμου. Ας μην τα πολυλογώ και ας αφηγηθώ την ιστορία.
          Ήταν κάποτε ένας πεινασμένος λύκος, που η πείνα του στα μέσα του χειμώνα τον είχε κάνει να υποφέρει. Είχε αδυνατίσει αρκετά, ώστε τον τελευταίο καιρό το δέρμα της κοιλιάς του είχε κρεμάσει, και τα πόδια του είχαν αποδυναμωθεί τόσο, που με δυσκολία βάδιζε. Σε αυτό οφείλονταν πως ήταν ένας γέρικος λύκος, που τον είχε εγκαταλείψει η αγέλη του στην μοίρα του, διότι δεν μπορούσε πλέον να τους προσφέρει κάτι. Και ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς, για να κατορθώσει να επιβιώσει. Στο βουνό που περιφέρονταν μάταια, προσμένοντας μονάχα το θάνατό του, κάποια στιγμή φάνηκαν δύο άνδρες, που προφανώς τους άρεσε η άγρια φύση. Ο λύκος αποφάσισε να τους στήσει ενέδρα τη νύχτα, ενώ παρακολουθούσε υπομονετικά, την πεζοπορία τους, πίσω από κάθε χιονισμένο θάμνο. Όταν έφθασε η νύχτα, οι δύο άνδρες τοποθέτησαν τα πράγματα τους, μέσα στο άνοιγμα μιας μικρής σπηλιάς που είχαν βρει, και άναψαν στην είσοδο της μια πλούσια φωτιά, για να καταφέρουν να κοιμηθούν. Ο ύπνος όπως είχαν συμφωνήσει, θα γινόταν με βάρδιες, για περισσότερη ασφάλεια από την άγρια πανίδα. Ο λύκος αν και τρόμαξε στην αρχή, στη θέα της φωτιάς, δεν είχε άλλη επιλογή, από το να προσπαθήσει, ώστε να πεθάνει με την περηφάνια ενός λύκου. Καλύτερος θάνατος από την πείνα πάντως! Το όπλο που κρατούσε ο ξυπνητός άνδρας, είχε φοβίσει τον λύκο. Έχοντας όμως χάσει το κουράγιο, για να κυνηγήσει οτιδήποτε, ακόμη και έναν λαγό, αποφάσισε να συγκεντρώσει όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, ρισκάροντας την ήδη τελειωμένη και ανέλπιδη ζωή του. Στην αρχή πλησίασε σιγανά, και κρύφτηκε πίσω από τον μοναδικό θάμνο, που υπήρχε κοντά στη σπηλιά. Προσπαθούσε να συγκρατήσει το ένστικτο, με μεγάλη δυσκολία, για να μην τους προειδοποιήσει με το άκουσμα του γρυλίσματος του. Παρατηρούσε τα μάτια εκείνου που κρατούσε σκοπιά, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα κλείσουν. Τελικά έγινε το θαύμα, και η κούραση του άνδρα από το μεγάλο του ταξίδι, έγινε η αφορμή για τη διακινδύνευση της ζωής του. Ο λύκος δεν έχασε ούτε στιγμή! Όρμησε πρώτα στο όπλο, το άρπαξε από το χέρι του, και το πέταξε μέσα στη φωτιά. Ο άνδρας τα έχασε! Εντωμεταξύ ξύπνησε και ο άλλος, αλαφιασμένος. Ο λύκος επιδεικνύοντας τα ακόμη κοφτερά του δόντια, κατόρθωσε τελικά να στριμώξει, υπό την επήρεια του φόβου, τον άνδρα που κρατούσε σκοπιά. Τότε συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Ο άλλος άνδρας, άρχισε να ρίχνει ευθύνες στον απειλούμενο, για την ανεπάρκεια, και την ανευθυνότητα στην υποχρέωση που είχε οικιοθελώς αναλάβει. <<Εσύ φταις!>> του είπε με αυστηρό τόνο. <<Αν δεν σε έπιανε ο ύπνος, ο λύκος δεν θα μας είχε επιτεθεί>>. <<Αναγνωρίζω το λάθος μου, αλλά να ξέρεις πως αυτή η κουβέντα δεν πρόκειται να μας σώσει τούτη τη στιγμή>> του απάντησε σχετικά ψύχραιμα, παρά την παρουσία του λύκου. Ο λύκος σάστισε! Αν και παρέμενε στη θέση του, γρυλίζοντας απειλητικά, του περνούσαν από το μυαλό, διάφορες σκέψεις. Όπως για παράδειγμα, το ποιος από τους δύο, αξίζει τελικά να φαγωθεί, παρά την πείνα του, που θα την θεράπευε με οποιονδήποτε.
          Ο φόβος των δύο ανδρών, έγινε η αφορμή για να ξεκαθαρίσουν το ποιοι είναι πραγματικά. Ο λύκος δίσταζε να ολοκληρώσει την επίθεσή του, επειδή είχε πάρει είδηση, ένα μαχαίρι που είχε πάνω του δεμένο, ο άλλος άνδρας. Εντωμεταξύ, ο άνδρας που είχε στριμώξει ο λύκος, προσπαθούσε να σκεφτεί έναν τρόπο για να του ξεφύγει, αλλά ο άλλος άνδρας, προσπαθούσε ανεύθυνα, να κατευθύνει τη σκέψη του, με τον παραλογισμό του φόβου.
<<Δεν θα είχαμε έρθει εδώ πέρα, αν με είχες ακούσει>> του είπε με αυστηρό και απελπιστικό τόνο.
<<Σου είπα πως το καταφύγιο, είναι εγκαταλειμμένο εδώ και χρόνια. Δεν ξέρω τι θα βρίσκαμε εκεί μέσα, και μάλιστα πως θα το αντιμετωπίζαμε τη νύχτα>>. Του απάντησε με όση ηρεμία μπορούσε.
<<Προσποιείσαι πως είσαι έξυπνος; Ορίστε που μας οδήγησε η εξυπνάδα σου!>>. Συνέχιζε τον αυστηρό τόνο του, κάνοντας τον λύκο περισσότερο απειλητικό!
<<Προσπάθησε να ηρεμήσεις, εσύ μπορεί να τη γλιτώσεις, βρίσκεσαι σε πιο ευνοημένη θέση από εμένα>>.
<<Εκείνος που κάνει λάθη, πρέπει να είναι έτοιμος και για να τα πληρώνει>>
<<Καταλαβαίνεις τι λες; Συνετίσου και πέταξε μου εκείνο το μαχαίρι>> του είπε εκνευρισμένος, από την κυνική απάθεια του φίλου του.
<<Ορίστε πάρτο!>> Του είπε με περιφρονητικό ύφος, ενώ του πέταξε το μαχαίρι μαζί με τη θήκη, το οποίο το έπιασε αμέσως. Εκείνος έκανε όμως το λάθος, να προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του, και έκανε την κίνηση να φύγει. Τότε ο λύκος άφησε εκείνον που απειλούσε, και του όρμησε αρπάζοντας του το πόδι. Ο άνδρας βάλθηκε να εκλιπαρεί για τη ζωή του! <<Θεέ μου! Σε παρακαλώ σώσε με!>> ούρλιαζε αβοήθητος, αλλά ο άλλος άνδρας, έβγαλε το μαχαίρι από τη θήκη του, και κατάφερε να το καρφώσει στο λαιμό του λύκου, που είχε καταφέρει σχεδόν να του κόψει το πόδι. Ο λύκος και ο άνδρας, αιμόφυρτοι, είχαν βάψει το χιόνι με το αίμα τους. Μια ξαφνική απαρηγόρητη σιωπή, επέστρεψε ξανά στο δάσος, και ο άνδρας που κρατούσε το μαχαίρι, έτρεμε ξεσπώντας σε λυγμούς. <<Γιατί να μας συμβεί αυτό το κακό απόψε; Θα ειδοποιήσω με το κινητό την Ομάδα Διάσωσης, αλλά μάλλον θα αργήσει να έρθει. Δεν νομίζω να μας βρει εύκολα… ο λύκος είναι νεκρός!>> <<Αν είναι δυνατόν! Ο φίλος μου σκέφτεται τον λύκο!>> Είπε με αδύναμη φωνή ο αιμόφυρτος άνδρας, πριν τελικά λιποθυμήσει.
<<Σήμερα αποδείχθηκε πως η αγριότητα της φύσης, είναι σοφότερη από κάθε υποκριτικό φίλο>> Είπε με σιγανή φωνή, ενώ είχε σκύψει το κεφάλι του πάνω από τον λύκο που ψυχορραγούσε>> Ο λύκος τότε, σήκωσε ελάχιστα το κεφάλι του και τον έγλυψε στο πρόσωπο. Πέθανε τελικά περήφανος, όπως επιθυμούσε!

Ένας ποιητής στο εκτελεστικό απόσπασμα!

Ο ποιητής βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν θέλησε τα μάτια να του κλείσουν, μήτε τα χέρια να του δέσουν. Για τελευταία του επιθυμία, δεν ζήτησε ένα καλό γεύμα. Και εφόσον ήταν αδύνατο, την τελευταία του στιγμή, να του κρατά το χέρι μια γυναίκα, από εκείνες που αγάπησε, και περιέγραψε στην ποίηση του, έκανε ίσως την πιο παράξενη παράκληση, προς τους εκτελεστές του. Τους είπε λοιπόν, αν αυτό ήταν εφικτό, να τον αφήσουν να απαγγείλει, ένα από τα ποιήματα του! Στην αρχή, όλοι τους, κοίταξαν αμήχανα ο ένας τον άλλο! Κατέληξαν να χαμογελούν διακριτικά, διότι λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης, δεν επιτρεπόταν, καμία λοξοδρόμηση του κυρίαρχου, αρνητικού συναισθήματος, ιδιαίτερα δε, στον μελλοθάνατο! Έπειτα, ο αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος, με σοβαρό σταθερό ύφος, παρά την αμηχανία του, όπως των υπολοίπων, έδειξε να σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα, αυτή την παράξενη τελευταία επιθυμία. Καθώς όμως, δεν είχε υπάρξει ανάλογο προηγούμενο, σε ανάλογες καταστάσεις, έδωσε τη διαταγή, να επιτραπεί στον παράξενο αυτόν ποιητή, να απαγγείλει το ποίημα του, ενώπιων των ασυνείδητων εκτελεστών του.
          Παράξενη παραγγελία, όντως! Και ιδιαίτερα προκλητική, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω! Διότι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι, που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, δεν ζητούν τίποτε το ασυνήθιστο για το θάνατο τους, αυτό σημαίνει πως και η ζωή τους, κύλησε ιδιαίτερα κοινότυπα και μονότονα. <<Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε>> δηλαδή, όπως συνήθιζαν να λένε και οι αρχαίοι. Ιδού και το ΄΄γιατί΄΄, της προκλητικής του στάσης προς το θάνατο. Όπου θα μπορούσαμε, να την ερμηνεύσουμε ως εξής: Πως δηλαδή, οι περισσότεροι άνθρωποι, θα αποκαλούσαν τον ποιητή, εξαιτίας αυτής της ιδιαίτερης επιλογής του, τουλάχιστον φαντασμένο. Ξυπνώντας τους όμως, ζηλότυπα αισθήματα, ίσως ακόμη και ματαιόδοξο υπερόπτη! Βέβαια! Αλλά σε αυτή την περίπτωση, γίνεται σαφές, πως τους διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια: Πώς ο ήδη ανυψωμένος, τα ύψη δεν τα φοβάται! Και πως ακόμη, βρίσκεται εκεί, για να θυμίζει σε όλους, πως μπορούν κι εκείνοι, με την ανάλογη προσπάθεια, να τον φθάσουν. Αρκεί να θυμούνται, πως δεν είναι εκείνος. αυτό που πρέπει να φθάσουν, αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός! Ο ποιητής, είναι απλώς η αφορμή. Μια ισχνή φιγούρα, που μόλις φαίνεται εκεί πάνω. Το κίνητρο δεν είναι βέβαια, η περιέργεια, για το ποιος βρίσκεται εκεί. Αλλά για το πώς φαίνεται ο κόσμος, από ένα τόσο μεγάλο ύψος! Αν μπορούσε ο ποιητής, να έλκει με αυτό το επιχείρημα, πλήθος κόσμου, τότε αυτός ο ευγενικός σκοπός, θα γινόταν ιερός, και μοναδική πρόκληση προς τη ζωή, και τα εκπληκτικά νοήματα της! Αλλά ο κόσμος, έμαθε να ζει βυθισμένος, στην σκοτεινιά της καχυποψίας! Δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, κι ας λάμπει ο Ήλιος! Όμως αν το καλοσκεφτούμε, δεν ευθύνεται ο απλός κόσμος για αυτό.
          Υπάρχει ένα σύστημα αξιών, που το ακολουθεί πιστά σαν σκύλος, ζητώντας για αντάλλαγμα, τη ζωή του σκύλου! Υπάρχει κι εδώ όμως, ακόμη μια παγίδα! Ή θα ζήσεις σαν αδέσποτο σκυλί που υποφέρει, και τρέφεται με ότι βρει, ή θα είσαι ένας σκύλος, που θα τον φροντίζουν, και θα τον περιποιούνται, υπεύθυνα αφεντικά. Η ουσία είναι όμως, πως και πάλι σκύλος θα είσαι! Ο πρώτος δεν αντιδρά, επειδή έχει βυθιστεί μες την κατάθλιψη του, και ο δεύτερος, επειδή καλοπερνά υπερβολικά. Σημασία έχει πως και τα δύο είδη σκύλου, θα εξακολουθούν να υπάρχουν! Το σύστημα, αποδεικνύεται πως κάνει καλά τη δουλειά του, και πως θα συνεχίσει να βασιλεύει, επάνω στις συνειδήσεις των σκύλων! (Συνεχίζεται)
          Ξέχασα όμως να αναφέρω, το τι οδήγησε τον ποιητή, σε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση. Ο ποιητής λοιπόν, ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος. Του άρεσαν πολλά πράματα στη ζωή, και ως επί το πλείστον, αντιφατικά μεταξύ τους. Του άρεσε να διαβάζει ήσυχα στην εξοχή, τα αγαπημένα του βιβλία, και την ίδια ημέρα το βράδυ, να ακούει δυνατά την μουσική, στο μπαρ που είχε γίνει μόνιμος θαμώνας. Επίσης του άρεσαν τα ταξίδια, αλλά και οι στιγμές, που του επέτρεπαν να απολαμβάνει τη μοναξιά του, όπως μια πολύωρη πεζοπορία στο δάσος, ή το να γράφει δίπλα στη θάλασσα, εμπνεόμενος από τον φλοίσβο της. Ήταν σίγουρα διαφορετικός άνθρωπος, λίγο κυκλοθυμικός, με ευφάνταστο χιούμορ που δεν πρόσβαλε ποτέ, και ικανός ομιλητής, αν και κάπως φλύαρος. Ο ποιητής ήταν επίσης και λάτρης του ωραίου φύλου, παρά την παροδικότητα των λίγων σχέσεων του, που όπως ομολογούσε ο ίδιος, δεν οφείλονταν στην δική του συμπεριφορά, αλλά αποκλειστικά και μόνο στις λανθασμένες εντυπώσεις του. Σε γενικές γραμμές ήταν ειλικρινής, και έλεγε ψέμματα μόνο για να ξεφύγει από κάποια δύσκολη κατάσταση, αρκεί να μην πλήρωνε άλλος τα λάθη του. Ο ποιητής όμως, απέφευγε συστηματικά να κάνει επάγγελμα την τέχνη του. Αν και στην πραγματικότητα, το να θεωρήσεις επάγγελμα την ποιητική, ήταν κάτι το ακατόρθωτο, και ήταν ένας ακόμη λόγος, πέρα από τις ιδεολογικές του αντιλήψεις, για να μην ασχοληθεί με αυτόν τον τρόπο με την τέχνη του. Έτσι αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές για να ζήσει, στις οποίες προσπαθούσε να τα ανταπεξέλθει, με την τιμιότητα και τον υπερβάλλοντα ζήλο που έδειχνε, όχι επειδή απολάμβανε την δουλειά, την οποία αναγκαζόταν να κάνει, αλλά εξαιτίας του αισθήματος της αλληλεγγύης, που αναπτυσσόταν μέσα του, όταν έπρεπε να συνεργαστεί με κάθε λογής ανθρώπους. Αυτό ακριβώς του έδινε την εντύπωση, πως  ήταν χρήσιμη η  εργασία του. (Συνεχίζεται)

Ποίηση εναντίον πραγματικότητας!

Ξυπνάς το πρωί. Η δουλειά σε περιμένει. Η οποιαδήποτε δουλειά! Δουλειά είναι η κάθε υποχρέωση, που μαστίζει τις κοινωνίες! Ξεχνάς να κοιτάξεις τον Ήλιο. Ξεχνάς να κοιτάξεις, κάτι πέρα από το ρολόι σου!  Είσαι σκλάβος του χρόνου, που περνά πριν από σένα, την πόρτα του σπιτιού σου. Δείχνεις να αδιαφορείς για τα μελλούμενα. Μοιάζεις ξένος, σε έναν επίσης ξένο ακόμα κόσμο. Αλλά οι άνθρωποι, κατά βάθος θέλουν τους ξένους! Τους κάνουν να νομίζουν πως εκείνοι δεν είναι ξένοι μεταξύ τους! Τους δίνεται από τον κάθε ξένο, η δυνατότητα να πουν <<κοιτάξτε! Είναι διαφορετικός, άρα επικίνδυνος!>>. Δεν γνωρίζουν πως εκείνος είναι ένας ποιητής, που μπορεί να περνά αδιάφορα την πόρτα του σπιτιού του κάθε πρωί, ρισκάρει όμως στην επίγνωση! Την επίγνωση του εαυτού του, για χάριν μιας ατομικής ικανοποίησης! Πολλές φορές παρατηρεί τους γύρω του. Διακρίνει με μόλις την άκρη του ματιού του, τα ξένα αυτά πρόσωπα, που όταν είναι μαζί, έχουν την αίσθηση της αλληλεγγύης. Είναι μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να προδώσουν! Εξάλλου, η προδοσία σε δύσκολους καιρούς, δικαιολογείται σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει με παιδικό πείραγμα. Είναι όλοι τους τυφλοί! Κι αυτός που έχει το φώς του, προτιμά να το κρύβει! Όχι από ταπεινότητα, αλλά από περηφάνια!
          Όποιος ξυπνά το πρωί, σκεπτόμενος να κάνει κακό στον εαυτό του, δηλώνοντας σκλάβος του συστήματος, είναι υπεύθυνος για την κρυφή δυστυχία, των επόμενων γενεών! Όποιος ξυπνά το πρωί, σκεπτόμενος να κάνει κακό στους άλλους, με το να αντισταθεί σε κάθε μορφή ταπείνωσης, είναι ευθυνόφοβος, και άρα ανάξιος για κάθε αλλαγή. Μα όποιος ξυπνά το πρωί, δίχως σκέψεις και έννοιες, που απλώς νοιώθει έλξη προς τον γαλανό ουρανό, τα πράσινα δέντρα, και το κελαίδισμα των πουλιών, είναι ένας ποιητής, που προσπαθεί να δώσει στον κόσμο πίσω τη σημασία που του αξίζει!