Πολλοί άνθρωποι δυστυχώς, δεν είναι να τους κάνεις καλό! Ούτε στα κρυφά από αίσθηση προσωπικής αξιοπρέπειας, αλλά ούτε και στα φανερά, αν σε χαρακτηρίζει ο παιδικός αυθορμητισμός. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δική τους προσωπική συνείδηση, σαν μαριονέτες κινούνται, και ανάλογα τις διδαχές τους, τους καθορίζει η έλλειψη λογικής, όπως και η ανάληψη ευθύνης, σε χέρια ξένα, για κάθε τους δυστυχία! Και είναι κρίμα τόσο για τους ίδιους, όσο και για εσένα, το να μην αποδέχονται οποιαδήποτε μορφή γνήσιου νοιαξίματος, και το στόμα τους να στάζει δηλητήριο, σε κάθε ευκαιρία!
Έτσι κάποτε αποφάσισα να ανέβω έναν ανήφορο, απότομο σαν γκρεμό. Προτίμησα να πατώ πάνω στην κατεστραμμένη παλιά άσφαλτο, όπου είχαν φυτρώσει όχι μόνο συνηθισμένα αγριολούλουδα, αλλά και αγκάθια που είχαν πλέον ξεραθεί από τον ήλιο. Προτίμησα μια μοναχική, άγνωστη κατά τα φαινόμενα πορεία, παρά το να συνοδεύομαι από άθλιους, αλλά φαινομενικά καλοπροαίρετους και χαμογελαστούς ανθρώπους, χρόνια σπουδασμένους σε μια ωφέλιμη για τους ίδιους υποκρισία! Το να επιλέγεις την παρέα οποιουδήποτε, αυτό φανερώνει την προσωπική σου αδυναμία, που αλίμονο, δεν σου προσφέρει τίποτα, παρά μόνο σε αφήνει πίσω στην αρχή οποιουδήποτε δρόμου, αλλά σε καθιστά επικίνδυνα ευάλωτο στα αρπακτικά και τα πτωματοφάγα, κάθε ανθρώπινης κοινωνίας!
Δεν είναι μισάνθρωπος όποιος δεν επιτρέπει να τον συνοδεύουν στον δρόμο του, όσοι δεν είναι κατάλληλοι για εκείνον, δηλαδή εκείνοι που δεν έχουν ιδανικά, αξίες, ανιδιοτέλεια, ενσυναίσθηση, ακόμη και την αίσθηση ευθύνης, στις τυχόν λάθος τους πράξεις, απέναντι στους άλλους!
Κι έτσι συνέχισα να περπατώ, όχι για να φθάσω στην κορυφή του ανηφορικού δύσβατου δρόμου, που μεταξύ είχε γίνει χωμάτινο δασικό μονοπάτι, αλλά για να καταφέρω να γίνω ένα με την υπέροχη μητέρα φύση! Οπότε δεν δίστασα καθόλου, να συνεχίσω βγάζοντας τα παπούτσια μου! Όχι όμως για την αίσθηση του αυτοθέλητου βασανισμού, όπως διδάχθηκαν οι άνθρωποι από τις σύγχρονες θρησκείες, αλλά από την αίσθηση προσωπικού καθήκοντος για την ανάπτυξη του εαυτού, έχοντας την πλήρη αίσθηση του όλον!
Και συνέχισα με αποφασιστικό σταθερό βήμα, διότι ο σκοπός μου δεν ήταν να αισθανθώ την απεχθή οδύνη, όπως εκείνος που φεύγει τρέχοντας από τους ανθρώπους, διότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, ο διαρκής φόβος πως θα σε προφτάσει, εκείνος που στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε ποτέ του, οποιαδήποτε πεζοπορία!
23:12 Και έφθασα! Ναι!... κάποτε έφθασα! Εκεί όπου ακόμη και οι λύκοι φεύγουν στο άκουσμα των βημάτων μου, πάνω στο υγρό χώμα, και το χλωρό γρασίδι, εκεί που ο ουρανός καθρεπτίζεται γαλήνιος πάνω σε σχηματισμένες μικρές λίμνες, και ταράζονται τα φύλλα των δέντρων από τον καθαρό άνεμο! Έφθασα όπου οφείλει κάθε άνθρωπος με καθαρή συνείδηση, προκειμένου να κερδίσει επάξια την ηρεμία που αναζητούσε, όσο βρισκόταν εκεί κάτω στις θορυβώδεις πόλεις, με την αρρώστια στον αέρα, την ανέλπιδη αίσθηση ματαιότητας για το μέλλον, και την βρομιά στους πολυσύχναστους δρόμους, όπου όλοι τρέχουν, χωρίς ποτέ τους να φτάσουν πουθενά, και τους αρκεί για επιβράβευση μια στιγμή ολιγόλεπτης ανακούφισης, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, καθισμένοι να αγκαλιάζουν αναμνήσεις μιας παρελθοντικής ζωής, διότι η μόνη παρηγοριά τους, βρίσκεται στα χρόνια εκείνα που ο εαυτός τους, υπήρξε ένα ακατέργαστο εγώ. Πάλεψε λοιπόν για να γίνεις κάτι, οτιδήποτε, ώστε να μην σε ενοχλούν πια, με το βασανιστικό διαρκές σφύριγμα τους, οι Σειρήνες!
Σας ευχαριστούμε που μοιραστήκατε την οξυδερκή σας άποψη για αυτό το θέμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή