Ακούγεται δυνατά ο ήχος από τα βήματά μου. Σταθερός, γεμάτος, εκνευριστικός για πολλούς! Ο ήχος αλλάζει ανάλογα με το έδαφος που πατώ. Μια επιφάνεια όμως είναι η αγαπημένη μου... Το μάρμαρο! Ναι κι όμως! Μου αρέσει να ξυπνώ βίαια τους ‘’νεκρούς’’ που συνηθίζουν να κείτονται κάτω από αυτό. Άπραγοι, αδιάφοροι, ασυνείδητοι και ασφαλείς, μέσα στην παγωνιά της χωμάτινης υγρασίας τους, απομακρυσμένοι από τα χρώματα της ζωής.Ξέρω και μια σχετική μικρή ιστορία να σας διηγηθώ
Κάποτε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, φρόντισε να κλείσει τους ζωντανούς –έτσι για να φοβερίσουν τους νεκρούς-, μέσα σε απέραντα μαρμάρινα κοινοτάφια! Σιγά μην ξοδευόντουσαν κιόλας, και έφτιαχναν έναν τάφο για τον καθένα χωριστά! Τους ενδιέφερε μονάχα η μόνιμη σιωπή τους, σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ζωή! Έκτοτε σκέφτονται τάχα όσοι είναι εγκλωβισμένοι κάτω από το μάρμαρο, πως βλέποντας μόνο τις ρίζες ενός φυτού που έχει φυτρώσει εκεί τριγύρω, αυτό είναι η ζωή! Και βολεύτηκαν με αυτή την ιδέα! Σαν τους τυφλοπόντικες κατασκεύασαν υπόγειες πολιτείες κάτω από το μάρμαρο, και στοιβάζονται εκεί στις κοινότυπες, σκοτεινές πολυκατοικίες τους, ασφαλείς. Είχαν την εντύπωση πως τα ηλεκτρικά φώτα της πολιτείας τους ήταν ο ήλιος! Όλα πήγαιναν όπως τα σκέφτηκαν οι δημιουργοί αυτής της απέραντης, μακάβριας, υπόγειας κατασκευής, τρίβοντας ικανοποιημένοι τα χέρια τους μέσα στα πολυτελή τους γραφεία, για το πετυχημένο σχέδιο τους! Μάλλον δεν σκέφτηκαν όμως, πως εξαιτίας του υψηλού κόστους της απέραντης κατασκευής τους, κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να επωφεληθούν, θησαυρίζοντας από τα κονδύλια. Σε κάποια σημεία λοιπόν, το μάρμαρο είναι κακής ποιότητας, και για να μην φαίνεται το έχουν γυαλίσει κατάλληλα. Εξαιτίας της κακής του ποιότητας έχει την τάση να διαβρώνεται πιο εύκολα έπειτα από κάποια μεγάλη χρονική περίοδο. Ύστερα από τις άσχημες καιρικές συνθήκες, που κράτησαν τις τελευταίες δεκαετίες, και την ολοένα αυξανόμενη μόλυνση του περιβάλλοντος, το μάρμαρο αυτό λοιπόν, άρχισε να μετατρέπεται σε γύψο σε ορισμένα σημεία! Η όξυνη βροχή είχε αρχίσει το καταστρεπτικό της έργο, με αναπάντεχα αποτελέσματα, για τους δημιουργούς αυτής της μαρμάρινης πολιτείας. Οι εναπομείναντες δημιουργοί της, κάποια στιγμή σκέφτηκαν, πως οι φύλακες κοστίζουν, οπότε ελάττωσαν τις βάρδιες τους στο ελάχιστο, ώσπου αναγκάστηκαν απλώς να κάνουν έναν τυπικό έλεγχο κάθε φορά. Ώσπου ο τυπικός αυτός έλεγχος έγινε ρουτίνα. Και η ρουτίνα έδωσε τη θέση της στην πλήρη αδιαφορία! Περνώντας τα χρόνια οι λιγοστοί πιά δημιουργοί, άρχισαν να λησμονούν, εφησυχασμένοι πλέον, τις ευθύνες που είχαν συνθηκολογήσει τότε, σε εκείνα τα πολυτελή γραφεία. Και αδιάφοροι για το μαρμάρινο επίτευγμα τους, έπιναν τον καφέ τους νωχελικά κάθε πρωί, ξεφυλλίζοντας κάποιο ανούσιο περιοδικό. Τα χρόνια όμως περνούσαν, και η διάβρωση στο κακής ποιότητας μάρμαρο έγινε σοβαρότερη! Ένα μικρό κομμάτι της απέραντης μαρμάρινης πολιτείας, είχε μετατραπεί σε γύψο! Απο αυτό το κομμάτι, αρχικά οι σταγόνες της βροχής, πλημύριζαν τους κάτοικους της υπόγειας πολιτείας. Αλλά αυτό δεν τους ενόχλησε ιδιαίτερα. Νόμιζαν πως η υγρασία του εδάφους συγκεντρώνονταν για κάποιο λόγο, σε ορισμένα σημεία. Είχαν συνηθίσει έτσι κι αλλιώς στην υγρασία! Τράβηξαν όλοι μαζί τις γύρω ρίζες των μεγάλων δέντρων, και κάλυψαν το επικίνδυνο σημείο με αυτές, ώστε να απορροφούν όση μεγαλύτερη ποσότητα νερού μπορούσαν. Τα χρόνια πέρασαν και το ρήγμα ξεχάστηκε. Τα φυτά είχαν μεγαλώσει τόσο, ώστε απορροφούσαν αποτελεσματικά οι ρίζες τους το νερό. Κάποια στιγμή μια πιο περίεργη ανθρώπινη μορφή του κάτω εκεί κόσμου, κατευθύνθηκε προς το σημείο αυτό. Σκόνταψε σε μια ρίζα που είχε γυρίσει ανάποδα, και έπεσε απρόσμενα κάτω. Εκνευρισμένος χωρίς να το σκεφτεί, τράβηξε τη ρίζα για να την εκδικηθεί για αυτό που έπαθε. Έπεσε αρκετό χώμα και φάνηκε κάποια λεία επιφάνεια. Έσκαψε λίγο με τα χέρια του, –έτυχε να είναι ημέρα στον επάνω κόσμο- και μια δέσμη φωτός, εισέβαλε δειλά στον ανυποψίαστο κάτω κόσμο! Στη συνέχεια έτρεξε σαν τρελός, από το παραλήρημα που του δημιούργησε η ανακάλυψη του, και διέδωσε παντού τα νέα! Έλεγε πως είδε ένα φως που έμοιαζε αρκετά με αυτό των ηλεκτρικών λαμπτήρων τους, αλλά πως είχε κάτι το διαφορετικό! Πώς είχε μια αλλόκοτη ζωντάνια, και πως μπορούσε να αισθανθεί κάποια αόρατη δύναμη, που έκανε τα αδύναμα πνευμόνια του να λειτουργήσουν! Οι περισσότεροι τον χλεύασαν, κάποιοι απλώς γέλασαν μαζί του, ενώ ορισμένοι άλλοι σκέφτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους <<μα τί μπορεί να βρίσκεται όντως εκεί πέρα;>> Ορισμένοι καχύποπτοι, για να βρουν την αφορμή να τον γελοιοποιήσουν, υποσχέθηκαν πως θα τον ακολουθήσουν ως εκεί που ισχυριζόταν. Τον ακολούθησαν, μα για κακή του τύχη ήταν νύχτα στον επάνω κόσμο! Ο τρελός φώναζε πως έλεγε την αλήθεια! Εκείνοι όμως βρήκαν την αφορμή για να τον γελοιοποιήσουν σε όλη την πολιτεία! Πήγαν και διέδωσαν χωρίς να χάσουν ευκαιρία, πως όλα αυτά ήταν απλώς στην φαντασία του τρελού, και πώς το μόνο που είδαν ήταν μια ρωγμή μες το σκοτάδι, όπου διέρρεε κάποια άοσμη, άγνωστη, αόρατη ουσία, χωρίς χρησιμότητα. Ο τρελός όμως ήταν αποφασισμένος να μην τα παρατήσει! Όποιον συναντούσε του έλεγε το νέο γεμάτος πάθος, σίγουρος για την ειλικρίνεια του! Ήλπιζε πως κάποιον θα έπειθε και θα τον ακολουθούσε ως εκεί. Τίποτα όμως! Η εξήγηση των επισήμων είχε αποδεχθεί από το κοινό σύνολο, ως η μόνη σωστή. Έβλεπαν λοιπόν στο πρόσωπο του τρελού, κάποιον παραδομένο στην αλλόκοτη φαντασία του. Έπαψαν να του δίνουν σημασία! Κάποια στιγμή σταμάτησαν ακόμη και να στρέφουν το βλέμμα τους επάνω του! Ώσπου τον έκλεισαν σε ένα ψυχιατρείο για να ησυχάσουν από την ενοχλητική του παρουσία. Ο τρελός όμως δεν είχε κάνει την τελευταία του πράξη! Κάποια στιγμή κατόρθωσε να δραπετεύσει! Οι φύλακες τον κυνήγησαν, αλλά εκείνος ήξερε πολύ καλά το τι έπρεπε να κάνει. Τους οδήγησε στο σημείο του ρήγματος. Εκείνοι τον έπιασαν καθώς άπλωνε τα χέρια του στις ρίζες. Με όλες τις δυνάμεις που του είχαν απομείνει, ξέφυγε για λίγο και τις τράβηξε! Ευτυχώς ήταν ημέρα στον επάνω κόσμο! Το φώς μπήκε απότομα μέσα στην υπόγεια πολιτεία, και έκανε τους πάντες να καλύψουν τα μάτια τους! Οι ανυπόμονοι τυφλώθηκαν, οι συνετοί άνοιγαν σιγά-σιγά τα μάτια τους. Οι άπιστοι πίστεψαν, οι πιστοί εξαπατήθηκαν!
