21/12/19:

Είναι και αυτή η αίσθηση της Ζωής που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις! Κάθε χειμερινό βράδυ που επιλέγεις να ξαπλώσεις μόνος σε μια έρημη παραλία, κοιτώντας τα άπειρα αστέρια, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, αυτά τα μικρά μάτια που σε κοιτάνε ενώ απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο. Κάθε φορά που το κρύο γίνεται η αφορμή για μια αγκαλιά, και ερέθισμα για το ξεκίνημα μιας κοινής θέλησης. Κάθε φορά που τα μάτια λαμπυρίζουν μέσα σε κάποια άλλα, αναζητώντας στο βάθος τους την απόδειξη της ύπαρξης μιας ψυχής. Κάθε φορά που το αδιανόητο γίνεται ποθητό, και το κατανοητό απόμακρο. Κάθε φορά που η σκέψη μοιάζει περιττή, και ο πόθος ασυγκράτητος. Κάθε φορά που οι δισταγμοί της λογικής ξεπερνιούνται από την δύναμη της επιθυμίας!

12/11/19: Εσύ ανθρωπάκο!

Εσύ ανθρωπάκο! Εσένα που δεν είδα ποτέ σου, να διαμαρτύρεσαι, χωρίς κάποιον νταβατζή δίπλα σου, χωρίς κάποιον προστάτη, ενάντια στην κοινωνική σου αδικία, στην εκμετάλλευση του εργοδότη σου, στις συνθήκες εργασίας σου, στο εργασιακό μπούλινγκ. Γιατί δεν σηκώνεις κεφάλι χωρίς προστασία; Γιατί κατεβάζεις το επίπεδο της ζωής σου, συνειδητά, χωρίς να προσπαθείς να αλλάξεις τίποτα; Τι σε εμποδίζει να κερδίσεις επιτέλους το δικαίωμα της προσωπικής σου αξιοπρέπειας; Τι σε εμποδίζει να ζήσεις μια ζωή, η οποία θα είναι ευλογία, και όχι κατάρα; Ξέρω! Οι υποχρεώσεις σου, ο φόβος που σου έχει εμφυτευτεί από πολύ νεαρή ηλικία, η αναξιοπιστία και η αθλιότητα της ανθρώπινης φύσης, οι παρωχημένες πλέον διαδηλώσεις, που δεν καταλήγουν πουθενά, η ταυτοποίηση των αναγκών της μάζας, έναντι των δικών σου προσωπικών αναγκών, που καθορίζουν το ποιος είσαι, η ταυτότητα που χάνεις μέσα στα πλαίσια ενός κράτους, ενός εργασιακού περιβάλλοντος, η επιτηδευμένη συμμόρφωση σου, με τους κανόνες που ισχύουν για όλους, οι κηρώσεις, οι απειλές που δέχεσαι όποτε προσδοκείς ένα καλύτερο αύριο, όποτε προσπαθείς να αποκτήσεις δική σου γνώμη, να μιλήσεις, να εκφράσεις την ατομικότητα σου, εκείνη που σου στερούν οι μάζες, επειδή τους συμφέρει να ανήκεις κάπου, οπουδήποτε, αρκεί να ξεχνάς ποιός είσαι, επειδή όταν γνωρίζεις ποιος είσαι, αποκτάς γνώμη, αναπτύσσεις την κριτική σου σκέψη, και αυτό είναι επικίνδυνο για αυτούς, πολύ επικίνδυνο! Στηρίζεται το σύστημα τους, ακριβώς στην ιδέα της εξοικείωσης με μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα, μια παράδοση αιώνων, η οποία με την αλήθεια της παλαιότητας της, ορίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, σε τάξεις, σε θρησκείες, σε πολίτες. Κανείς δάσκαλος σου, δεν τόλμησε να σε διδάξει το ουσιαστικότερο μάθημα, πως η ατομικότητα δεν είναι εγωισμός, δεν είναι ενάντια στη φύση σου, δεν είναι μια υπάνθρωπη και μισάνθρωπη ιδεολογία, αλλά στην πραγματικότητα, μια υγιή αγάπη πρώτα από όλα για τον εαυτό σου, επειδή όταν μαθαίνει κάποιος να αγαπά αυτό που είναι, μπορεί μόνο να αγαπήσει και τον διπλανό του! Όμως ποτέ δεν στο δίδαξαν αυτό! Δεν τους συμφέρει το να αγαπάς τον εαυτό σου! Σε ονομάζουν ομάδα, σε ντύνουν με τις ‘’αρετές’’ της ομάδας, όπου ανήκεις, και αυτό το ονομάζουν υγιή αντίληψη της ανθρώπινης κοινωνίας! Κι όμως! Από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα! Αυτή είναι η αρχή της κατάντιας του σύγχρονου ανθρώπου! Η ανάγκη για να ανήκεις κάπου, σε μια πολιτική ιδεολογία, σε μια θρησκεία, σε ένα κράτος, η ανάγκη να ανήκεις σε μια ομάδα με κοινό σκοπό, η ανάγκη να αποκτήσεις μια ταυτότητα, όση αξία και να έχει, σε μετατρέπει σε μια μάζα από σάπιο κρέας! Ο οπαδισμός στην πιο αισχρή μορφή του! Ένας ανθυγιεινός εγωισμός στις σχέσεις των ανθρώπων, τόσο στις ερωτικές, όσο και στις φιλικές ή κοινωνικές. Εσύ ανθρωπάκο... Πότε επιτέλους θα γίνεις αυτό που ήδη είσαι;

28/9/19: Μαθήματα Ζωής!

Γεννιέσαι σε αυτόν τον κόσμο. Ένα κενό χαρτί που γράφουν επάνω του οι άλλοι. Τις απόψεις τους, τις αντιλήψεις τους, τις δήθεν σοφίες τους. Και έτσι εύθραυστος και εύπλαστος που είσαι, πιστεύεις τους μεγάλους! Είναι εκείνοι που σε ξεναγούν στον κόσμο. Και τους εμπιστεύεσαι επειδή δεν γνωρίζεις τίποτα, επειδή διψάς να μάθεις! Ρωτάς και περιμένεις να μάθεις κάτι, οτιδήποτε θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις μπροστά, οτιδήποτε θα σε προστατέψει, από πιθανούς κινδύνους που βρίσκονται παντού γύρω σου. Σου μιλάνε για κάποιο Θεό, και μαγεύεσαι! Νομίζεις πως είναι η υπέρτατη αλήθεια! Συγκινείσαι για κάτι που δεν βλέπεις, προσεύχεσαι, πιστεύεις στα τυφλά, σαν να προσπαθείς να δεις κάποιο φως μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας σου. Ωστόσο η ηλικία δεν ενδείκνυται για τον σκεπτικισμό. Απλά ζεις τη στιγμή! Παίζεις, κοινωνικοποιείσαι, απολαμβάνεις τη χαρά και την ανεμελιά σου. Ακόμη και η λύπη μοιάζει στιγμιαία. Μεγαλώνεις, αρχίζεις να διαμαρτύρεσαι, να έχεις γνώμη, έστω και λανθασμένη. Αντιδράς στους οικείους σου πρώτα, επειδή είναι εκείνοι που εμπιστεύτηκες τόσο πολύ! Εκείνοι που σου έμαθαν το καλό και το κακό τους! Δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους η ίδια ηθική! Νιώθεις πως η γη περιστρέφεται γύρω από εσένα, νιώθεις τον νεανικό σου παρορμητισμό, σαν μια αδιάκοπη ενέργεια να διαπερνά όλο σου το κορμί, αλλάζεις απόψεις γρήγορα, σκέφτεσαι, αντιλαμβάνεσαι τους νέους κανόνες. Αρχίζεις να ρισκάρεις, φλερτάρεις, απογοητεύεσαι, δεν ελέγχεις τον θυμό σου, απολαμβάνεις κάθε χαρά σου! Έχεις ακόμη κάτι από το παιδί που ήσουν! Οι υποχρεώσεις σου μεγαλώνουν μαζί με εσένα. Το σχολείο προχωράει, ο στρατός πλησιάζει, ή επιλέγεις να συνεχίσεις να μαθαίνεις νέα πράματα, μέσα από τη νέα σου φοιτητική ζωή. Αγωνιάς για το μέλλον σου, αφοσιώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν θα σου αρέσει μετέπειτα, για το μελλοντικό σου επάγγελμα. Πρόχειρες δουλειές κακοπληρωμένες, νέα άγχη και αγωνίες, πρόχειροι έρωτες. Νιώθεις όμως πως όλη η ζωή είναι μπροστά σου! Συνεχίζεις να αναρωτιέσαι για τα πάντα. Διαπιστώνεις με λύπη μερικές φορές, για τα πόσα ψέματα σου έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια! Αναπτύσσεις την κριτική σου σκέψη, διαβάζεις βιβλία, διασκεδάζεις μέχρι το πρωί, και ξανά η ίδια κατάσταση. Είσαι όμως ακόμα πολύ νέος! Απορρίπτεις τις παλιές σου αντιλήψεις που νιώθεις ότι δεν σου ταιριάζουν. Ο Θεός γίνεται μια αφηρημένη έννοια, η παιδεία που διδάχθηκες δεν έχει σχεδόν καμία ισχύ, οι παλιοί σου δεσμοί με την οικογένεια, έχουν φθαρεί. Νοσταλγείς το παρελθόν σου σε κάθε απογοήτευση! Αυτά τα ψέματα που σε μάθαιναν μέχρι και τα εφηβικά σου χρόνια, ήταν χρόνος που σπαταλήθηκε άδικα, χρόνος που δεν πρόκειται να επιστρέψει! Αναπληρώνεις πλέον τον χαμένο χρόνο σου, προσπαθώντας να μάθεις επιτέλους ποιος είσαι! Αφοσιώνεσαι σε μια φιλοσοφία που σου ταιριάζει, σε κάποια ικανότητα που έχεις, και μαθαίνεις πως η αγάπη έχει πολλές εκφράσεις!

              Οι παρέες μικραίνουν, οι φίλοι λιγοστεύουν, οι έρωτες σύντομοι, ανούσιοι, σχεδόν βαρετοί. Ψάχνεις να βρείς τον πραγματικό φίλο που θα σου σταθεί και θα του σταθείς σε μια δύσκολη στιγμή, την κοπέλα που δεν θα χρησιμοποιήσει τις αδυναμίες σου εναντίον σου. Μάταια μοιάζουν όλα όμως! Οι προσπάθειες σου δεν πιάνουν τόπο. Συμβιβάζεσαι σε ελαφριές ανούσιες κουβέντες, και στο φθηνό χιούμορ, ακόμη και στις σωματικές σου ανάγκες, για να μην νιώθεις μόνος! Και η ζωή προχωράει! Βγάζεις το πτυχίο σου με πολύ κόπο, ψάχνεις να βρεις δουλειά στο αντικείμενο σου, αλλά μάταια! Νιώθεις σαν αιώνιος φοιτητής, και οι υποχρεώσεις σου είναι περισσότερες, δεν ανταποκρίνονται πια στους μισθούς που δίνει ο κάθε εκμεταλλευτής! Απελπίζεσαι, αλλά προχωράς! Δεν υπάρχει επιστροφή! Δουλεύεις ώρες τις οποίες δεν πληρώνεσαι, φθάνεις κουρασμένος στο μίζερο διαμέρισμα σου, και δεν έχεις κέφι για τίποτα. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που αποκαλείς φίλους σου, έρχονται να σε δούν στο σπίτι, επειδή τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για έναν καφέ έξω. Σιγά σιγά εξαφανίζονται και αυτοί. Απορροφιούνται σε κάποια ερωτική τους σχέση, και σε ξεχνάνε σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους! Ακόμη και η επικοινωνία μέσω τηλεφώνου ή βιντεοκλήσης σπανίζει με τον καιρό. Ψάχνεις να βρεις καινούριους ανθρώπους. Εντωμεταξύ με πολύ κόπο βρίσκεις κάτι που πλησιάζει το αντικείμενο που σπούδασες. Συμβιβάζεσαι επειδή είναι αρχή ακόμα. Το αναγγέλλεις σε κάποιον φίλο σου, και αντί να χαρεί με την χαρά σου, ζηλεύει επειδή εκείνος παραμένει άνεργος! Καταλήγεις να ψάχνεις τελικά μια σύντροφο. Ανακαλύπτεις εντελώς τυχαία κάποια μέσα από το διαδίκτυο, η οποία φαίνεται πως ταιριάζει στις δικές σου αντιλήψεις. Βγαίνεις μαζί της και ενθουσιάζεσαι! Ο ενθουσιασμός σου μετατρέπεται γρήγορα σε απογοήτευση, επειδή εκείνη έχει διαφορετικά θέλω! Συνεχίζεις, επειδή καταλαβαίνεις το πόσο δύσκολο είναι να βρείς έναν άνθρωπο που σου ταιριάζει. Μένεις αρκετό καιρό μόνος, και αποφασίζεις πως η μόνη χαρά στη ζωή σου πλέον είναι το σεξ Εύκολες γνωριμίες, ανούσιες εφήμερες σχέσεις, ώσπου αποφασίζεις πως απλά ξοδεύεις τον εαυτό σου και σταματάς! Γνωρίζεις κάποια εντελώς τυχαία στον πραγματικό κόσμο. Ενθουσιάζεσαι, και τελικά ερωτεύεσαι! Ζείς επιτέλους αυτό που ονειρευόσουν! Ή μήπως όχι; Οι ώρες που ξοδεύεις πλέον τόσο εσύ, όσο και εκείνη για κάποια δουλειά, σας αναγκάζουν να βλεπόσαστε μόνο τις Κυριακές. Συζητάς μαζί της την πιθανότητα συγκατοίκησης. Εκείνη δέχεται και νιώθεις πως θα είστε περισσότερο χρόνο μαζί. Τίποτα όμως δεν σε είχε προϊδεάσει για αυτό που πρόκειται να συμβεί. Δουλεύει άλλες ώρες ο ένας και άλλες ώρες ο άλλος! Κάνετε έρωτα ελάχιστα, και σχεδόν ποτέ αυθόρμητα. Η σχέση φθάνει κοντά στο να διαλυθεί, αλλά το βλέπεις στα μάτια της πως υπάρχει αγάπη! Αντί να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να φύγει, συμβαίνει το θαύμα! Παλεύει να βρει κάποια άλλη δουλειά, για να συμπίπτουν οι ώρες σας! Προσπαθείς κι εσύ να βρεις κάτι καλύτερο. Δεν εγκαταλείπεις την σχέση σου! Όχι εκείνη που μοιράστηκε μαζί σου τον πόνο και την χαρά της! Όλα με τον καιρό καλυτερεύουν! Η θέληση των δύο δημιούργησε μια άλλη πραγματικότητα! Νιώθεις ακόμα ερωτευμένος μαζί της, βλέπεις στα μάτια της την συγκίνηση, σε κάθε της λέξη κρέμεσαι από τα χείλη της! Ζεις τη ζωή σου γεμάτη όπως πάντα επιθυμούσες! Εξιστορείς στον μοναδικό σου φίλο, τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Δείχνει χαρούμενος με εσένα, αλλά απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Σε ζηλεύει! Ζηλεύει που έχεις κάποια δίπλα σου, και σου λέει να προετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, δήθεν για να μην προσγειωθείς απότομα από το όνειρο και τσακιστείς! Απομακρύνεσαι! Ο κόσμος σου μικραίνει και άλλο. Δημιουργείς με τον άνθρωπο σου έναν μικρόκοσμο, που ορκίζεστε πως θα κάνετε τα πάντα για να τον διατηρήσετε σε αρμονία. Είσαι ευτυχισμένος! Επιτέλους κάνεις έρωτα σαν να τελείς κάποια ιεροτελεστία, η σύντροφός σου γίνεται η φίλη σου, όχι μόνο η ερωμένη σου. Την προστατεύεις και την συμβουλεύεις, και εκείνη σε ανταμείβει με ένα φιλί, ή με ένα χαμόγελο, σε στηρίζει το ίδιο αν σου συμβεί κάτι άσχημο! Ο χρόνος πήρε επιτέλους τη σημασία που του άξιζε! Δεν είναι απλά κάτι που περνάει και χάνεται, είναι κάτι που μένει! Σου θυμίζει την σοφία της φύσης, του ίδιου του σύμπαντος! Ακόμη και το άστρο όταν γίνει σκόνη, η ύλη του σκορπίζεται, αλλά δεν εξαφανίζεται! Είναι η απόδειξη πως κάποτε έλαμψε, πως έκανε το χρέος του στη φύση της Ζωής! Τα παλιά σου πιστεύω έχουν πλέον εξαφανιστεί από μέσα σου! Η ζωή είναι μια διαρκή πάλη, για τη διατήρηση της πραγματικής χαράς, όχι απλά επιβίωση και πόνος. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία! Θεοί και δαίμονες, κοινωνική αδικία, παλιές και ξεπερασμένες ηθικές αξίες, που δεν συνάδουν με την εποχή που ζείς. Η πίστη σε εσένα είναι το θαύμα που έψαχνες, σε λάθος δρόμους! Η πίστη σε εκείνη είναι πλέον περιττή! Οι πράξεις της ήταν μεγαλύτερες από τα λόγια της! Είσαι ευτυχισμένος που έμαθες επιτέλους να Ζείς!

13/9/19: Φθινοπωριάζει!

Μύρισε το χώμα απόψε! Τα σύννεφα έφεραν τη βροχή από νωρίς, το αεράκι δροσερό, σημάδι πως το φθινόπωρο πλησιάζει.
          Σήμερα πήρα το δρόμο για το βουνό. Πέρασα ανάμεσα από πεύκα και θάμνους, περπάτησα πάνω στο χώμα, τις πέτρες, και τις πευκοβελόνες. Σκόρπια άγρια χόρτα, ξερά από το καλοκαίρι, και φρέσκα βρύα απλωμένα δω κι εκεί, που  σαν σπόγγοι μάζεψαν τις σταγόνες, δροσίζοντας το τοπίο. Η βόλτα στο δάσος είναι πάντα αναζωογονητική! Η φύση σε καλεί να περπατήσεις εκεί όπου δεν έχεις συνηθίσει, ή εκεί που έχεις ξεχάσει. Δεν μυρίζει το τσιμέντο της πόλης! Γι αυτό οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι! Είναι που δεν ακούνε τα κελαηδίσματα των πουλιών, που δεν νιώθουν στα πόδια τους τις πέτρες και το χώμα, που δεν έχουν συνηθίσει τα μάτια τους στη θέα του πράσινου, και τα χέρια τους στην κόλλα του ρετσινιού! Πολιτισμό το ονόμασαν! Την απουσία του χλωρού χορταριού, ή την στρωμένη άσφαλτο. Γνωρίζω την αξία του σχηματισμού μονοπατιών, σε δυσπρόσιτα σημεία, από τους λίγους που θυμούνται το δάσος! Βρήκαν σαν δικαιολογία, την ύπαρξη αγκαθιών, ή των αγκαθωτών ξερών θάμνων, για να φέρουν τον πολιτισμό γρηγορότερα! Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις μίσους, ενάντια στην φύση!
        Έπειτα βρέθηκα στη θάλασσα. Ο φλοίσβος που με σταθερό ρυθμό θύμιζε μουσική, και η βρεγμένη άμμος, που ενώ της αφήνεις τα αποτυπώματα των πελμάτων σου, πάντα η θάλασσα τα σβήνει, για να σε προκαλεί να ξαναπεράσεις πάλι! Τα αλμυρά βότσαλα μύριζαν ακόμη καλοκαίρι. Σπασμένα κοχύλια, και φύκια ξεβρασμενα, σαν αποτέλεσμα του πολέμου της φύσης, για την αλλαγή των εποχών! Το φθινόπωρο κέρδισε τη μάχη, και οι μνήμες από τα ταξίδια, μοιάζουν ήδη μακρινές! Τι απαίσια η αίσθηση, της αναμονής κάποιας ελπίδας, Πόσο μάταιη είναι η προσμονή για κάποια αλλαγή; Προχώρησα σκεφτικός και κάπως λυπημένος. ''Πέρασε η εποχή μου!'' Σκέφτηκα εγωιστικά, λες και μου χρωστούσε κάτι, μια χάρη, έναν ατέλευτο σκοπό! 

           Συνέχισα να περπατώ στην έρημη πια πλατεία, σχεδόν κανείς τριγύρω μου, μια σιωπή ανεπιθύμητη παντού. Η μοναξιά αφήνει μια αίσθηση ματαιότητας, που έχει τη δύναμη να ξεθωριάζει τα φύλλα των δέντρων!

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Το εγκώμιο της θαλάσσης

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ' άλλα - ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος - ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα. 

Ἔζησε κανεὶς θλιβερὰ πράγματα. (Σπίτια μαῦρα, κλειστά. Ἀναιμικά, ἐξόριστα δέντρα τοῦ δρόμου. Ἡ «μαντάμα» μετράει ἀπογοητευμένη τὶς μάρκες της. Στὴν πλατεία οἱ λοῦστροι, κουρασμένοι νὰ κάθονται, σηκώνονται καὶ παίζουν μεταξύ τους. Ὁ νέος νομάρχης, μὲ μονόκλ, ἐπροσφώνησε τοὺς ὑπαλλήλους. Δίπλα ἐξύπνησαν γιὰ νὰ πάρουν τὸ τρένο. Ποτὰ ἀνδρῶν 10 δρ., ποτὰ γυναικῶν 32,50 δρ.) Στὸν ἄνεμο ἀνοίγει ἕνα παράθυρο, κ᾿ ἔρχεται μπροστά μας. Ὅλα ξεχνιοῦνται. Εἶναι ἐκεῖ, ἄσπιλη, ἀπέραντη, αἰώνια. Μὲ τὸ πλατύ της γέλιο σκεπάζει τὴν ἀσχήμια της. Μὲ τὴ βαθύτητά της μυκτηρίζει. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἐμπόρου πεθαμένη καὶ περπατεῖ. Ἡ ψυχὴ τῆς κοσμικῆς κυρίας φορεῖ τὰ πατίνια της. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου λούζεται στὴν ἁγνότητα τῆς θαλάσσης. Βρίσκει ἡ νοσταλγία μας διέξοδο καὶ ὁ πόνος μας τὴν ἔκφρασή του.

1/2/19: Θα έρθει μια μέρα...

Θα έρθει μια μέρα, που ο χρόνος θα φαίνεται βαρύς και ασήκωτος, ένα ανεπιθύμητο βάρος, που θα σηκώνεις αναγκαστικά. Θα μοιάζει με μια υποχρέωση, ή μια δεδομένη συνήθεια. Θα έρθει μια μέρα που ο χρόνος θα γίνεται μια ακατανίκητη έλξη στο παρελθόν. Το προσωπικό σου δηλαδή καταφύγιο! Θα επιθυμείς απεγνωσμένα τη ζωή που πέρασε, και θα κοιμάσαι ελπίζοντας να ονειρευτείς, τα όσα έχασες, τα όσα δεν έκανες, τα όσα δεν συνέβησαν τον κατάλληλο χρόνο. Θα έρθει μια μέρα που θα κοιτάζεις τον Ήλιο, και θα σκέφτεσαι πως είναι ένα απλό κοινό άστρο, μεσαίου μεγέθους, και τίποτε περισσότερο! Η ανατολή και η δύση του, δεν θα σου προκαλεί πλέον καμία συγκίνηση! Θα έρθει μια μέρα, που θα θέλεις να μάθεις, να δημιουργήσεις, να κάνεις κάτι που θα σε ευχαριστεί, αλλά δεν θα έχεις το κουράγιο. Θα έχεις κουραστεί από τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις, και οι σκέψεις θα επαναλαμβάνονται μονότονα μέσα σου. Ακόμη και να μπορούσες να χαρείς για μια στιγμή, δεν θα έχεις κανέναν δίπλα σου που θα μπορείς να μοιραστείς αυτή την τόσο ιδιαίτερη και υπέροχη χαρά, του να είσαι απλώς ο εαυτός σου! Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μαζί σου ένας άνθρωπος, για να μην νιώθεις μόνος! Ο συμβιβασμός της ζωής, θα είναι η ταφόπλακα σου! Το καθημερινό σου εγερτήριο για τη δουλειά, οι συνεργάτες σου, οι προσωπικότητες που θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις, ώστε να καταφέρνεις να αποφεύγεις τους ανούσιους διαπληκτισμούς, με το κάθε λογής ανθρώπινο εξάμβλωμα, θα σε διχάζουν μόνιμα με τον πραγματικό σου Εαυτό!

             Ποιος είσαι τελικά; Τι κρύβεται πίσω από αυτή την φθηνή πλαστική μάσκα, που δημιουργεί ένα τόσο μα τόσο υποκριτικό χαμόγελο; Που κρύβεσαι πάλι; Στο κελί σου; Aυτό το σκοτεινό δυάρι, μέσα στο κέντρο της πόλης, σε μια ακόμη πολυκατοικία, να μην μπορείς να αναπνεύσεις, να μην μπορείς να κουνηθείς παραπάνω από λίγα τετραγωνικά, πάνω στο παλιό μάρμαρο; Βγες επιτέλους! Πάρε έναν καμβά ή ένα τετράδιο και πήγαινε στη φύση! Ζωγράφισε, γράψε! Κάνε ότι σε ευχαριστεί! Η ζωή είναι δική σου! Επειδή θα έρθει μια μέρα, που θα μετανιώσεις για όσα δεν επέτρεψες ο ίδιος στον εαυτό σου να απολαύσεις! Ζωή με απωθημένα μόνο ζωή δεν είναι! Μην ακούς κανένα που περιόρισε τις επιθυμίες του, και αυτό το ονόμασε ωριμότητα! Μην ακούς κανένα που απλά επαναλαμβάνει την αχρειότητα της προχειρότητας, και την εξαναγκασμένη πραγματικότητα της ζωής, σαν να μην έχει ο ίδιος Εαυτό! Μόνο όταν μάθεις να απολαμβάνεις τη χαρά που πηγάζει από εσένα τον ίδιο, τότε θα είσαι έτοιμος για να κρατήσεις ένα χέρι! Και να μάθεις σε αυτόν τον νέο άνθρωπο που ήρθε στη ζωή σου για να συμμεριστεί αυτή τη χαρά που νιώθεις, πως υπάρχει καλύτερο μέρος για να κάνεις έρωτα, από τους τέσσερις τοίχους του μίζερου διαμερίσματος σου, ή από ένα ξενοδοχείο! Περιορίσαμε τον έρωτα, τον μάθαμε στα μουγγά και στα σκοτεινά, τον φέραμε στα μέτρα μας, τον ισοπεδώσαμε με την καθημερινότητα μας! Θα έρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τη στιγμή, χωρίς τον περιορισμό και την αίσθηση σκλαβιάς του χρόνου! Και αυτή η στιγμή μπορεί να έρθει, μόνο όταν μάθουμε την αξία της Ελευθερίας που μόνο ο Έρωτας μπορεί να μας μάθει, είτε μέσα από τη δημιουργικότητα, είτε μέσα από την αίσθηση απόλυτης αγάπης για έναν άλλο Άνθρωπο! 
Ας κάνουμε προσπάθεια να έρθει κάποτε εκείνη η ημέρα!