Και φθάνει ξανά η στιγμή που μετράς ασταμάτητα από μέσα σου! Σε απασχολεί μόνιμα αυτή η σκέψη: Πότε θα φύγεις, πότε θα επιστρέψεις ξανά στη Ζωή! Υπολογίζεις κάθε κίνηση σου, μελετάς κάθε σου σκέψη. Η ώρα περνά αργά, βασανιστικά, μονότονα, σε ένα αρρωστημένο στημένο περιβάλλον. Περιβάλλεσαι από καχύποπτους, αμόρφωτους, απολίτιστους. Σκέπτεσαι μήπως έχεις μεγάλη ιδέα τελικά για τον εαυτό σου, και πως τους υποβιβάζεις άδικα με την αυστηρή ηθική σου. Όμως όχι! Πείθεσαι κάθε ημέρα για αυτό! Όλοι κοιτάζουν τη ζωούλα τους εκεί μέσα. Τους απασχολούν σκέψεις που δεν μοιάζουν με σκέψεις, επειδή δεν έχουν τίποτα το ουσιώδες μέσα τους. Η καλημέρα έρχεται αβίαστα, ρομποτικά, δεν σε συνδέει τίποτα με αυτή τη λέξη εκεί μέσα συναισθηματικά. Νιώθεις το βάρος της μοναξιάς που σε απομονώνει, σε απομακρύνει, σε κουράζει κάθε φορά που περνάς την πόρτα της εισόδου, σαν μίζερη απομίμηση ενός ανθρώπου, που έχει πεθάνει ήδη μέσα του, κάθε ελπίδα για κάποια αλλαγή. Ανέχεια, υποβιβασμός, καθημερινή απόκληση από το ταξίδι που κάποτε ονειρεύτηκες όσο ήσουν νέος, και πλέον μοιάζεις με γέρο ναυτικό που κοιτάζει νοσταλγικά τα πλοία, και νιώθει ανίκανος πλέον για να μπαρκάρει, για θάλασσες ξένες, που κάποτε έζησε περιπέτειες, δυσκολίες, κακουχίες, κι όμως τις νοσταλγεί κι αυτές, επειδή περιείχαν μέσα τους κάποια υποψία ζωής.
Αντιστέκεσαι σθεναρά πάντοτε επιστρέφοντας στο σπίτι. Ένα καταφύγιο ονείρων και ελπίδων. Η κούραση σου είναι μάταιη. Δεν σου προσφέρει τίποτα απολύτως! Λίγα ευρώ την ημέρα που μοιάζουν κι αυτά κλεμμένα, σαν τα όνειρα εκείνα που έκανε κάποιος άλλος, και θέλησες να του στερήσεις τη χαρά του, προσγειώνοντας τον βίαια στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει, υιοθετώντας έναν μόνιμο και σκληρό κυνισμό, που ουδεμία σχέση έχει με την αρχαία εκείνη φιλοσοφία. Δεν το καταλαβαίνεις; Ο θυμός σου για τη ζωή που δεν κάνεις, βρίσκει διέξοδο στον κυνισμό! Δήθεν παίζεις τον ρόλο του αδικημένου και του ρεαλιστή, μήπως και το δράμα σου προσελκύσει κι άλλους όμοιους σου, έτσι για να αποκτήσεις παρέα, για να έχεις κάτι να πεις και τίποτε περισσότερο. Δεκαετίες ολόκληρες περνάς αυτή την πόρτα, κάθε ημέρα, τυπικός και σοβαρός, με κάποιες ευθύνες που ονομάζεις υπευθυνότητες να σε βαραίνουν ακόμη περισσότερο από τα χρήματα που βγάζεις.
Και αντί κάθε σου ημέρα να είναι γιορτή, συνήθισες να παίρνεις τη δουλειά στο σπίτι σου και την έξοδο σου. Κατάφερε τελικά αυτή η μονότονη απέχθεια, να σε κυριαρχήσει ολοκληρωτικά! Απλά μετράς από μέσα σου όλα τα λεπτά. Κοιτάζεις νευρικά το ρολόι, και αδημονείς να φύγεις, να επιστρέψεις πάλι στο σπίτι σου. Είναι η μόνη διαδρομή που σου αξίζει; Και τα ταξίδια που ονειρεύτηκες; Οι άνθρωποι που θα γνώριζες; Τα μονοπάτια στα δάση που θα περπατούσες; Τόσο λίγο αξίζεις, ώστε να τα φαντάζεσαι μέσα στο μυαλό σου; Βγες λοιπόν! Η ζωή δεν είναι μόνο το μέτρημα των δευτερολέπτων, σε τέτοια άθλια περιβάλλοντα! Και αφού η ζωή είναι έτσι διαμορφωμένη, που να χρειάζεσαι τα χρήματα, τουλάχιστον προσπάθησε να βγεις από εκεί μέσα, και να κάνεις κάτι δικό σου! Οτιδήποτε θα αξιοποιεί τις δυνατότητες σου, και αυτό να γίνει η ευλογία που πρόσμενες τόσα χρόνια.
Η μισθωτή εργασία είναι αρρώστια! Πρέπει να καταργηθεί! Οι ανειδίκευτοι εργάτες πρέπει να καταργηθούν! Είναι απάνθρωπο το να μην αξιοποιείς τα ταλέντα σου, το να μην αναπτύσσεσαι σε μια εργασία, το να κατεβάζεις το επίπεδο σου προκειμένου να συνεννοηθείς, το να κουράζεις το σώμα σου, να το νοικιάζεις σαν πόρνη σε κάθε εργοδότη, που οι πολλοί ακόμα ονομάζουν αφεντικό, επειδή έχουν αποδεχθεί τη δουλική τους πραότητα! Βγες λοιπόν! Πάψε να μετράς τις ώρες που χρειάζεσαι για να πας στην δουλειά σου, πάψε να μετράς τις ώρες που χρειάζονται για να σχολάσεις, πάψε να υπογράφεις επιτέλους σε εκείνο το άθλιο σκισμένο χαρτί κάθε ημέρα, για να αποδέχεσαι πως αξίζεις μόνο εκείνα τα λίγα χρήματα, που σε αναγκάζουν να ζεις ανεκτικά στην καλύτερη περίπτωση. Ξεχάσαμε τη ζωή, τη βλέπουμε να περνά από μπροστά μας, όπως κοιτάμε τα πράσινα ανθισμένα δέντρα, πίσω από το τζάμι ενός τρένου. Ο επόμενος σταθμός μας λοιπόν, ας είναι ο επιθυμητός, και ο χρόνος πλέον να μην μας σκλαβώνει τις συνειδήσεις.
