Μύρισε το χώμα απόψε! Τα σύννεφα έφεραν τη βροχή από νωρίς, το αεράκι δροσερό, σημάδι πως το φθινόπωρο πλησιάζει.
Σήμερα πήρα το δρόμο για το βουνό. Πέρασα ανάμεσα από πεύκα και θάμνους, περπάτησα πάνω στο χώμα, τις πέτρες, και τις πευκοβελόνες. Σκόρπια άγρια χόρτα, ξερά από το καλοκαίρι, και φρέσκα βρύα απλωμένα δω κι εκεί, που σαν σπόγγοι μάζεψαν τις σταγόνες, δροσίζοντας το τοπίο. Η βόλτα στο δάσος είναι πάντα αναζωογονητική! Η φύση σε καλεί να περπατήσεις εκεί όπου δεν έχεις συνηθίσει, ή εκεί που έχεις ξεχάσει. Δεν μυρίζει το τσιμέντο της πόλης! Γι αυτό οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι! Είναι που δεν ακούνε τα κελαηδίσματα των πουλιών, που δεν νιώθουν στα πόδια τους τις πέτρες και το χώμα, που δεν έχουν συνηθίσει τα μάτια τους στη θέα του πράσινου, και τα χέρια τους στην κόλλα του ρετσινιού! Πολιτισμό το ονόμασαν! Την απουσία του χλωρού χορταριού, ή την στρωμένη άσφαλτο. Γνωρίζω την αξία του σχηματισμού μονοπατιών, σε δυσπρόσιτα σημεία, από τους λίγους που θυμούνται το δάσος! Βρήκαν σαν δικαιολογία, την ύπαρξη αγκαθιών, ή των αγκαθωτών ξερών θάμνων, για να φέρουν τον πολιτισμό γρηγορότερα! Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις μίσους, ενάντια στην φύση!
Έπειτα βρέθηκα στη θάλασσα. Ο φλοίσβος που με σταθερό ρυθμό θύμιζε μουσική, και η βρεγμένη άμμος, που ενώ της αφήνεις τα αποτυπώματα των πελμάτων σου, πάντα η θάλασσα τα σβήνει, για να σε προκαλεί να ξαναπεράσεις πάλι! Τα αλμυρά βότσαλα μύριζαν ακόμη καλοκαίρι. Σπασμένα κοχύλια, και φύκια ξεβρασμενα, σαν αποτέλεσμα του πολέμου της φύσης, για την αλλαγή των εποχών! Το φθινόπωρο κέρδισε τη μάχη, και οι μνήμες από τα ταξίδια, μοιάζουν ήδη μακρινές! Τι απαίσια η αίσθηση, της αναμονής κάποιας ελπίδας, Πόσο μάταιη είναι η προσμονή για κάποια αλλαγή; Προχώρησα σκεφτικός και κάπως λυπημένος. ''Πέρασε η εποχή μου!'' Σκέφτηκα εγωιστικά, λες και μου χρωστούσε κάτι, μια χάρη, έναν ατέλευτο σκοπό!
Σήμερα πήρα το δρόμο για το βουνό. Πέρασα ανάμεσα από πεύκα και θάμνους, περπάτησα πάνω στο χώμα, τις πέτρες, και τις πευκοβελόνες. Σκόρπια άγρια χόρτα, ξερά από το καλοκαίρι, και φρέσκα βρύα απλωμένα δω κι εκεί, που σαν σπόγγοι μάζεψαν τις σταγόνες, δροσίζοντας το τοπίο. Η βόλτα στο δάσος είναι πάντα αναζωογονητική! Η φύση σε καλεί να περπατήσεις εκεί όπου δεν έχεις συνηθίσει, ή εκεί που έχεις ξεχάσει. Δεν μυρίζει το τσιμέντο της πόλης! Γι αυτό οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι! Είναι που δεν ακούνε τα κελαηδίσματα των πουλιών, που δεν νιώθουν στα πόδια τους τις πέτρες και το χώμα, που δεν έχουν συνηθίσει τα μάτια τους στη θέα του πράσινου, και τα χέρια τους στην κόλλα του ρετσινιού! Πολιτισμό το ονόμασαν! Την απουσία του χλωρού χορταριού, ή την στρωμένη άσφαλτο. Γνωρίζω την αξία του σχηματισμού μονοπατιών, σε δυσπρόσιτα σημεία, από τους λίγους που θυμούνται το δάσος! Βρήκαν σαν δικαιολογία, την ύπαρξη αγκαθιών, ή των αγκαθωτών ξερών θάμνων, για να φέρουν τον πολιτισμό γρηγορότερα! Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις μίσους, ενάντια στην φύση!
Έπειτα βρέθηκα στη θάλασσα. Ο φλοίσβος που με σταθερό ρυθμό θύμιζε μουσική, και η βρεγμένη άμμος, που ενώ της αφήνεις τα αποτυπώματα των πελμάτων σου, πάντα η θάλασσα τα σβήνει, για να σε προκαλεί να ξαναπεράσεις πάλι! Τα αλμυρά βότσαλα μύριζαν ακόμη καλοκαίρι. Σπασμένα κοχύλια, και φύκια ξεβρασμενα, σαν αποτέλεσμα του πολέμου της φύσης, για την αλλαγή των εποχών! Το φθινόπωρο κέρδισε τη μάχη, και οι μνήμες από τα ταξίδια, μοιάζουν ήδη μακρινές! Τι απαίσια η αίσθηση, της αναμονής κάποιας ελπίδας, Πόσο μάταιη είναι η προσμονή για κάποια αλλαγή; Προχώρησα σκεφτικός και κάπως λυπημένος. ''Πέρασε η εποχή μου!'' Σκέφτηκα εγωιστικά, λες και μου χρωστούσε κάτι, μια χάρη, έναν ατέλευτο σκοπό!
Συνέχισα να περπατώ στην έρημη πια πλατεία, σχεδόν κανείς τριγύρω μου, μια σιωπή ανεπιθύμητη παντού. Η μοναξιά αφήνει μια αίσθηση ματαιότητας, που έχει τη δύναμη να ξεθωριάζει τα φύλλα των δέντρων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου