Μια καλοκαιρινή ημέρα του Ιουλίου, τα μικροσκοπικά ματάκια μου, είδαν για πρώτη φορά το φώς. Από ένα τυχαίο βιολογικό γεγονός, είχα γεννηθεί όπως μου είπαν αργότερα στην Ελλάδα. Καθώς μεγάλωνα έμαθα να παίζω κάτω από τον ήλιο της, να μαθαίνω τη γλώσσα της, να λατρεύω το πράσινό της. Οι μύθοι των αρχαίων πολιτισμών ,που θριάμβευσαν πάνω στα χώματα της με μάγευαν. Ένοιωθα πως ο χρόνος σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, ξεκινά την άνοιξη! Συνήθιζα να πηγαίνω στους λόφους με παιδιά από το σχολείο. Παίζαμε μπάλα στα χώματα, ξαπλώναμε στο γρασίδι, έκοβα λουλούδια για να τα δώσω σε κάποιο κορίτσι. Τα καλοκαίρια συνήθιζα να φτιάχνω όπως κάθε παιδί, κάστρα στις αμμουδιές, να κάνω βόλτες με το ποδήλατο στους χωμάτινους δρόμους, και να αισιοδοξώ για το μέλλον. Μεγάλωσα, αλλά παρέμεναν οι μύθοι μέσα μου ακλόνητοι, σαν πιστού θρησκευόμενου ανθρώπου. Δεν έλεγαν οι φωνές τους να σωπάσουν! Όποτε επισκεπτόμουν τα ερείπια αρχαίων μνημείων, πάντοτε τα άγγιζα, μήπως και μπορέσω να νιώσω το παρελθόν! Ανατρίχιαζα μονάχα στη σκέψη, πώς κάποτε θα μου απαντούσε! Δεν το θελα το σχολείο! Μου αρκούσαν οι μύθοι! Το σχολείο το έβλεπα πάντοτε σαν μια φυλακή. Έτσι όπως το είχαν φτιάξει! Ένιωθα πως έξω, έπρεπε οι μαθητές να μαθαίνουν!
Κάτω από τα αστέρια των εφηβικών μου χρόνων, η φαντασία μου έβλεπε πάνω τους σχηματισμένα τα πρόσωπα αρχαίων Θεών. Παρότι είχα μεγαλώσει αρκετά, συνέχισα να ψάχνω για κοχύλια επάνω τα βουνά, και πάντοτε έβρισκα! Η γη αυτή είναι θάλασσα και ουρανός! Τα νησιά της είναι μικροσκοπικές τελίτσες, που σπάζουν επάνω τους τα κύματα από τα πελάγη της. Χαιρόμουν τη ζωή! Οι διακοπές ήταν πάντοτε η καλύτερη στιγμή του χρόνου.
Αφού ενηλικιώθηκα πήγα να υπηρετήσω στο στρατό. Έμαθα το πώς η αδικία δεν πρέπει να σε λυγίζει! Αργότερα έμαθα το πόσο σκληρό είναι το να είσαι άνεργος! Και όταν με το ζόρι έπιασα κάπου δουλειά, το πόσο σκληρή είναι η καθημερινή ψυχική κούραση, σε αυτό που άλλοι ονομάζουν εργασία! Ένιωθα την κοινωνία να με λυγίζει! Το πώς οι συνάνθρωποι μου, μάθαιναν τόσο εύκολα το βόλεμα, τη ρουφιανιά και την καλοπέραση! Δεν τους ενδιέφερε τίποτε άλλο! Αφότου έχασα κάθε ελπίδα, έπρεπε να πιστέψω σε εμένα τον ίδιο. Όταν πίστεψα σε εμένα, πίστεψα και στην ανθρώπινη δημιουργικότητα! Ο άνθρωπος είναι όν δημιουργικό από τη φύση του! Όσες ώρες και να μου στερούσαν από τη ζωή, έπρεπε πάση θυσία να κερδίσω σε δημιουργία! Η γνώση έγινε επίσης αρετή μου, και τα βιβλία για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου έδειξαν καινούριους, περήφανους, αξιοπρεπείς κόσμους. Έτσι έκανα προσευχή την περηφάνια, Θεό τη δημιουργία, και πατρίδα τη γνώση! Κι όμως! Τα χώματα αυτά που πατούσα από μικρό παιδί, έκρυβαν από κάτω τόση γνώση όσο του κόσμου όλη! Απλώς έπρεπε να σκάψω βαθιά, με επιμονή και συγκεκριμένο στόχο, την επιβίωση αυτού που ονομάζουμε οι άνθρωποι ψυχή!
Πολλοί πάτησαν σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, πολλοί αδικήθηκαν, πολλοί έπεσαν. Δεν γεννηθήκαμε εμείς για να τους αγνοούμε, και να τους προσφέρουμε έναν ακόμη χειρότερο θάνατο, αυτόν της λησμονιάς!
Μεγάλωσα πια, αλλά θα συνεχίσω να μαθαίνω, είναι ο μόνος τρόπος για να μην μας κάνουν ότι θέλουν, όσοι βρίσκονται από πάνω μας. Χωρίς όλους εμάς, ένα τίποτα είναι ο κόσμος όλος! Εμείς πεινάμε με τα μολύβια στο χέρι να τρέμουν, άξυστα, με φαγωμένες τις μύτες τους. Εμείς δημιουργούμε, κάνοντας την αθλιότητα, ζωή. Εμείς παραδίδουμε αυτόν τον κόσμο, κρατώντας στα δειλά μας χέρια, τα παιδιά μας. Και όλα αυτά επειδή ποτέ δεν μας έμαθαν να πιστεύουμε στον εαυτό μας! Ας το μάθουμε λοιπόν!
