Από μικρό παιδί, ήξερα πως η φαντασία μου ήταν το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου. Η συνεχώς καλπάζουσα, αφηνιασμένη και ανήσυχη φαντασία, περιπλανιόταν πάντα μέσα στα εύλογα σύνορα της χώρας των προσωπικών μου ονείρων, όπου εσώκλειε τον κατάλληλο κόσμο για μένα! Ως παιδί μου άρεσε ιδιαίτερα η κατασκευή χαρτονένιων ή ξύλινων καλυβών, όπου εκεί μέσα διαφύλασσα μακριά από τα κακεντρεχή βλέμματα, τις φανταστικές μου περιπέτειες, παρμένες από τους τότε παιδικούς μου ήρωες. Καθώς μεγάλωνα, αυτοί οι προσωπικοί μου χώροι, εξαφανίστηκαν με τη δικαιολογία πως έπρεπε να γίνω μέλος, -ύστερα από τη μεσολάβηση της εφηβείας-, στον κόσμο των μεγάλων! Καθότι ανίδεος και αφελής, σαφώς επηρεασμένος από τη συμπεριφορά των γύρω μου, υπέκυψα τελικά στη φυσική μου ανάπτυξη. Δεν άργησα να καταλάβω πως ο κόσμος που νόμιζα πως είναι, με αυτό που είναι στην πραγματικότητα, δεν είχε σχέση με τις δικές μου φιλοδοξίες! Εγώ προσδοκούσα να βρω φίλους που θα μπορούσα να τους εμπιστευτώ, και κορίτσια τα οποία θα ήθελαν να τα αγκαλιάσω! Οι υποτιθέμενοι ‘’φίλοι’’ όμως, μου υπέδειξαν τη σκληρότητα της κοινωνίας, και τα κορίτσια την απόμακρη και μυστήρια φύση τους! Τα χρόνια της εφηβείας, αν και τα τελευταία ανέμελα της ζωής, αποδείχθηκαν άκαρπα και λυπητερά, όπως όταν μαθαίνεις πως μόνο οι ευθύνες μας μεγαλώνουν μαζί μας! Συνέχισα παρόλα αυτά να μεγαλώνω, έχοντας μια αλλόκοτη πίστη μέσα μου, πως κάποια στιγμή μπορεί να αποδείξω το αναπόδειχτο! Πως δηλαδή μπορούν να υπάρξουν φίλοι στη ζωή, και μια γυναίκα που θα σταθούν δίπλα σου, ώστε να σου δώσουν το δικαίωμα να το ανταποδώσεις, όχι σαν χάρη, αλλά σαν δώρο στοργικό, σε εκείνους που είναι ικανοί να δώσουν χαρά στη ζωή σου.
Αδυνατώντας να βρω μέσα στην κοινωνία τα ιδανικά μου πρότυπα, θέλησα να ψάξω την αλήθεια του κόσμου. Με την πάροδο του χρόνου, λίγο μετά την ενηλικίωση μου, κατάλαβα πως οι υποχρεώσεις είναι ικανές να μας αποκόψουν από το πραγματικό νόημα της ζωής, και ο σκοπός που βάζουμε για να πετύχουμε κάτι, αγχόνη διπλή που στη μια μεριά στεκόμαστε εμείς και στην άλλη ως αντίβαρο, ο πνευματικός μας θάνατος με τη μορφή του εξαναγκασμού. Άρχισα να καταλαβαίνω ακόμη και τις πραγματικές έννοιες του καλού και του κακού! Όπου καλό, οι δικές μας ευγενικές φιλοδοξίες, που δεν ενοχλούν τους άλλους, και όπου κακό, οι διαστρεβλωμένες ως καλές, δανεικές ιδέες και κουσούρια των καθημερινών, αποκαλούμενων και ως μέσων ανθρώπων. Δεν είναι κακό να ανήκεις στους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψεις να σου κρεμάσουν μια ταμπέλα με αυτές τις λέξεις! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για έναν άνθρωπο, από το να τον αποκαλούν ‘’μέσο άνθρωπο’’. Αυτή είναι μια πονηρή μέθοδος για να δημιουργούμε τον κατώτερο άνθρωπο! Κατώτερος άνθρωπος, στην ουσία είναι εκείνος που διαθέτει κατώτερη συνείδηση. Είναι ο μη δημιουργικός, που πλήττει μέσα στην αφόρητη καθημερινότητα των υποχρεώσεων του, και πεθαίνει κάθε μέρα, βαριανασαίνοντας από τη σωματική και ψυχική του κατάρρευση. Σημαίνει επίσης πως δίνουμε μια νέα έννοια στη λέξη ‘’ζόμπι’’, εννοώντας όλους εκείνους που κοιτάζουν την τηλεόραση τους, κάνοντας πρότυπα τη χυδαιότητα, την ηλιθιότητα και την αμορφωσιά! Ούτε το χρώμα, ούτε η φυλή, ούτε τα κράτη, ούτε οι θρησκείες, είναι ικανές να δημιουργήσουν τις ανεξάρτητες συνειδήσεις. Ο συλλογικός νους είναι ο απόλυτα ελεγχόμενος νους! Εκείνος που πραγματικά δεν θέλει να ελέγχεται από αυτούς τους θεσμούς, πρέπει να μοιάζει και να είναι αιρετικός! Εκδιωγμένος από τις δημιουργημένες αξίες των κοινωνιών, θα μπορέσει να βρει επιτέλους τον πραγματικό του εαυτό.
Βυθίζοντας τον εαυτό μου βασανιστικά, στης πραγματικότητας την κατάντια, λησμόνησα το πρωταρχικό μου όνειρο για τους φίλους και τις γυναίκες! Και κάνοντας μου εμμονή τη διόρθωση των υπολοίπων, παρέλειψα να ολοκληρώσω τον εαυτό μου! Και αυτό είναι μια από τις πιο επώδυνες αμαρτίες! Διότι κάνεις κακό σε εσένα! Κάποια στιγμή λοιπόν επιθύμησα να επιστρέψω στα όνειρα μου. Βρέθηκα μια αναπάντεχη στιγμή, μια νύχτα δίπλα στη θάλασσα, καθισμένος σε ένα βράχο. Κοίταζα και ξανακοίταζα τα αστέρια του καθαρού ουρανού, και ονειροπολούσα με ανοιχτά τα μάτια τον ιδανικό μου κόσμο! Οι φίλοι που θα έπρεπε να έχω γνωρίσει, να μου λένε λόγια που τα πιστεύουν, και η γυναίκα -η μοναδική για μένα-, να κάνει πράματα που μπορεί να τα αισθανθεί! Τίποτα! Ούτε η θάλασσα, ούτε ο ουρανός, ούτε το απαλό ανοιξιάτικο αεράκι, που βοηθά τη θάλασσα να μιλά μέσα από το φλοίσβο της, δεν ήταν ικανά να με γυρίσουν πίσω στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια! Η πραγματικότητα με είχε απορροφήσει τόσο, ώστε το όνειρο έμοιαζε με παιδική ανοησία! Η μαγεία του είχε ξεθωριάσει σαν παλαιά φωτογραφία, μιας περασμένης και θολωμένης ανάμνησης. Δεν μπορούσα παρά να αφεθώ στο όνειρο, έχοντας την επίγνωση πως πρόκειται για όνειρο και μόνο! Ακολουθώντας τον έναστρο ουρανό, κατάφερα να βρεθώ στο σπίτι μου, σχεδόν ξεχνώντας να κοιτάζω μπροστά μου! Κάθε επιστροφή είναι σκληρή, αλλά πρέπει να γίνει! Δεν χρειάζεται ‘’πως’’, αλλά ούτε και ‘’γιατί’’, μονάχα το ένστικτο της επιβίωσης αρκεί για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο, και όλα είναι δυνατά!
