Η ανθρώπινη κατάντια σε όλο της το μεγαλείο!

Ιδού! Η ανθρώπινη κατάντια σε όλο της το μεγαλείο! Οι ‘’δήθεν’’ παρασημοφορημένοι για την αθλιότητα των πράξεων τους, χαμογελούν κάτω από τις τέντες της ντροπής, πίσω από τα μικρόφωνα, ξεστομίζοντας υπερήφανοι λέξεις θλίψης! Αναρωτιέμαι… αξίζει στην ειλικρίνεια να ντύνεται με τα ρούχα της ντροπής; Ποζάρουν υπερήφανοι παρασυρμένοι από τις κολακείες των θαμώνων. Η πραγματική ποίηση είναι παντελώς απούσα σε τέτοιες εκδηλώσεις. Φοβάται να αντικρύσει τα πλαστά αυτά πρόσωπα! Τις πόζες τους περιφρονώ! Τους μπερέδες τους, τα μακριά περιποιημένα κασκόλ τους, τα λευκά μούσια τους που φανερώνουν σοφία! Αρέσκονται να ακούν τα χειροκροτήματα για να ισχυροποιούν το ‘’Εγώ’’ τους! Το ‘’Είναι’’ τους ανύπαρκτο, όσο και να προσπαθούν να πείσουν τους γύρω τους πως η ποίηση είναι το πάν, οι ίδιοι προδίδουν τις αισχρές προθέσεις τους. Η υποκριτική καλύπτει την ουσία της ποίησης! Ένα φθηνό παρακμιακό θέατρο γεννιέται με κάθε τους λέξη. Η σκηνή όμως μπορεί εύκολα να πάρει φωτιά τυλίγοντας με την έννοια της κάθαρσης τα φθαρτά κορμιά τους! Αυτός ο θάνατος θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος! Η ανειλικρίνεια του ποιητικού τους λόγου θα χαθεί μαζί τους! Σκεφτείτε μονάχα ποιοί ποιητές έχουν ξεχαστεί και ποιοί ζουν ακόμα επειδή ο ποιητικός τους γνήσιος λόγος και ο τρόπος που έζησαν μερικές φορές και που πέθαναν, παρέμεινε αναλλοίωτος στο χρόνο. Δυστυχώς κέρδισαν την ενδοκοσμική δόξα ακόμη και όσοι δεν την άξιζαν! Και τη κέρδισαν από όσους συνεχίζουν να τους δίνουν σημασία, από τους ομοίους τους που είναι περισσότεροι από τους υπόλοιπους. Και ποιοι είναι οι υπόλοιποι; Όσοι έγραψαν σε μια μικρή κάμαρα, με το παράθυρο ανοιχτό προς τον ήλιο, σκυμμένοι πάνω στο γραφείο τους με ένα συνηθισμένο στυλό ή πένα, καθισμένοι πάνω σε ένα βράχο στη θάλασσα ή κάτω από ένα πεύκο στο βουνό. Σε μια ερημική παραλία τις καλοκαιρινές νύχτες ή στα έρημα λιμάνια τον χειμώνα. Ακούγοντας τη φθινοπωρινή βροχή να πέφτει ρυθμικά στις στέγες των σπιτιών τους, ή θαυμάζοντας τα χρώματα της άνοιξης! Εκείνους που αναζήτησαν την αλήθεια στη μοναχικότητα κρατώντας ένα υπέροχο βιβλίο. Εκείνους που θέλησαν να μοιραστούν με τον σύντροφο τους ή κάποιον καλό φίλο τους στίχους τους, θέλοντας να τους καταλάβουν! Εκείνους που τύπωσαν κάποια συλλογή ποιημάτων χωρίς να  κάνουν διαφήμιση. Μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη τους μες τη ζωή! Επειδή ζωή χωρίς δημιουργία δεν είναι τίποτα! Κι ο θάνατος βαρύς σαν τη συνήθεια! Έχετε γεια εσείς που έχετε την εντύπωση πως θα κερδίσετε τη  ζωή με τις δημόσιες σχέσεις σας! Έχετε γεια ακάθαρτοι ύμνοι των ποιημάτων σας, μολυσμένοι από την άγνοια και την αλαζονεία σας! Έχετε γεια πλαστικά πρόσωπα δήθεν συγκινημένα από τις επευφημίες του κοινού σας!