(Πρόχειρο κείμενο)
Ήταν κάποτε μια τελεία πολύ θλιμμένη! Ζούσε στον μεγάλο και χαοτικό κόσμο των λέξεων, και ενώ συμμετείχε σε κάθε μορφή γραπτής επικοινωνίας, ένιωθε πως αυτό δεν της αρκούσε! Είχε μάθει να παίρνει παραδείγματα από τον περίγυρο της, και θαύμαζε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό της! Ένιωθε πάντα πως κάτι της λείπει. Αλλά δεν είχε φθάσει από μόνη της σε αυτή την κατάληξη.
Ήταν μια εποχή παλιά, που οι άνθρωποι δεν είχαν μάθει ακόμα να ρωτούν, και σχημάτιζαν μακρόσυρτες φράσεις, λες και τα ήξεραν όλα! Έτσι έμειναν ικανοποιημένοι με αυτό που ήντουσαν, και μάλιστα νόμιζαν πως υπήρχαν, επειδή απαντούσαν στα πάντα, χωρίς τη βοήθεια των ερωτήσεων. Αυτά τα ανεπαρκή πλάσματα λοιπόν, ήταν περήφανα και υπεροπτικά, και βέβαια όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ σύντομα έμειναν μόνα με τον εαυτό τους. Και επειδή δεν είχαν μάθει να ρωτούν, είχαν πιστέψει πως αυτή ήταν η μοναδική τους φύση! Και αηδίαζαν με αυτή, χωρίς να τους απασχολεί το Γιατί, τους αρκούσε που γνώριζαν μόνο! Είχαν επαναπαυθεί με αυτό, σε βαθμό που δεν αηδίαζαν, ούτε βελτίωναν οτιδήποτε. Σε αυτόν τον παράδοξο κόσμο των λέξεων ζούσε η τελεία. Στον γεωμετρικά σκεπτόμενο κόσμο των ανθρώπων!
Τα υπόλοιπα σημεία στίξης όμως, τα είχαν καλά με τον εαυτό τους!
Όπως το θαυμαστικό που ήταν γεμάτο περηφάνια, επειδή οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν πάντα, όταν ήθελαν κάτι σημαντικό να πουν. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζαν! Επίσης ήταν και το πρώτο από τα σημεία στίξης που δημιούργησαν, αυτοί οι ανόητοι υπερόπτες! Το χρησιμοποιούσαν ύστερα από ένα επιφώνημα ή μια έκφραση που δήλωνε θαυμασμό, προσταγή, χαρά, ελπίδα, φόβο, ένα ξαφνικό αίσθημα, πάθος ή άλλο συναίσθημα.
Επίσης ανάμεσα στα ελάχιστα υπάρχοντα σημεία στίξης,υπήρχε και το κόμμα, που αν και φαινομενικά ασήμαντο, υπήρχε μέσα στις φράσεις, ανάμεσα στις λέξεις. Συμμετείχε μέσα στον γραπτό λόγο των ανθρώπων!
Ενώ η τελεία, απλώς έμπαινε στο τέλος μιας φράσης, ή χρησιμοποιούταν για τις συντομογραφίες. Ήταν ένα ισχνό σύμβολο, από την άκρη της μύτης του στυλού, και ένιωθε πως δεν συμμετείχε μέσα στις φράσεις, παρά χρησιμοποιούταν μόνο ως παύση, για την επόμενη.
(Συνεχίζεται)
Ένιωθε εντελώς ασήμαντη! Το θαυμαστικό συνεχώς της θύμιζε την μικρότητα της, εκμεταλλευόμενο τον ναρκισσισμό του, που τον γιγάντωνε σε κάθε ευκαιρία! Κι έτσι η ισχνή ασήμαντη τελεία, παρέμενε μόνη και πράα, αδύναμη και τυφλή μπροστά στο μεγαλείο της πραγματικής της ύπαρξης! Ώσπου μια ημέρα, παρατήρησε πως επάνω στον χαρτονένιο κόσμο της, ακριβώς μετά την ταπεινή συμβολή, και χρησιμότητα της, έπειτα από το κλείσιμο ενός κειμένου, υπήρχε ένας λεκές από μελάνι. Της φάνηκε κάτι το αξιοπερίεργο, και βάλθηκε να εξερευνά τον λεκέ, γυροφέρνοντας τον, σχολαστικά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Παρόλο που φοβόταν το άγνωστο αυτό σχήμα, το υλικό του έμοιαζε καταπληκτικά στο χρώμα και στην ύλη, με την δική της ουσία! <<Μην το πλησιάζεις αυτό!>> Ξεφώνισε τρομοκρατημένο το θαυμαστικό! <<Δεν ξέρεις τι είναι!>> Συνέχισε να λέει τρεμουλιάζοντας. <<Εσύ πάντα τα γνωρίζεις όλα!>> του αποκρίθηκε η τελεία με πρωτοφανή κυνισμό, επειδή πήρε θάρρος άξαφνα, από την όψη του τρεμάμενου θαυμαστικού! <<Άκουσε με, και γύρνα πίσω στη θέση σου, εκείνη που σου ανήκει>>Συνέχισε το θαυμαστικό, αποφασισμένο να αλλάξει γνώμη στην τελεία. <<Ποια θέση!>> του απάντησε η τελεία <<εκείνη που συνεχώς χλευάζεις; Γνωρίζω την υπερβολή σου, στα πάντα, και δεν σε λαμβάνω υπόψιν μου>>συνέχισε η τελεία αποφασισμένη. <<Δεν καταλαβαίνεις;>> της λέει εξαγριωμένο το θαυμαστικό. <<Θα χαθείς αν το ακουμπήσεις!>>
(Συνεχίζεται)
Ήταν κάποτε μια τελεία πολύ θλιμμένη! Ζούσε στον μεγάλο και χαοτικό κόσμο των λέξεων, και ενώ συμμετείχε σε κάθε μορφή γραπτής επικοινωνίας, ένιωθε πως αυτό δεν της αρκούσε! Είχε μάθει να παίρνει παραδείγματα από τον περίγυρο της, και θαύμαζε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό της! Ένιωθε πάντα πως κάτι της λείπει. Αλλά δεν είχε φθάσει από μόνη της σε αυτή την κατάληξη.
Ήταν μια εποχή παλιά, που οι άνθρωποι δεν είχαν μάθει ακόμα να ρωτούν, και σχημάτιζαν μακρόσυρτες φράσεις, λες και τα ήξεραν όλα! Έτσι έμειναν ικανοποιημένοι με αυτό που ήντουσαν, και μάλιστα νόμιζαν πως υπήρχαν, επειδή απαντούσαν στα πάντα, χωρίς τη βοήθεια των ερωτήσεων. Αυτά τα ανεπαρκή πλάσματα λοιπόν, ήταν περήφανα και υπεροπτικά, και βέβαια όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ σύντομα έμειναν μόνα με τον εαυτό τους. Και επειδή δεν είχαν μάθει να ρωτούν, είχαν πιστέψει πως αυτή ήταν η μοναδική τους φύση! Και αηδίαζαν με αυτή, χωρίς να τους απασχολεί το Γιατί, τους αρκούσε που γνώριζαν μόνο! Είχαν επαναπαυθεί με αυτό, σε βαθμό που δεν αηδίαζαν, ούτε βελτίωναν οτιδήποτε. Σε αυτόν τον παράδοξο κόσμο των λέξεων ζούσε η τελεία. Στον γεωμετρικά σκεπτόμενο κόσμο των ανθρώπων!
Τα υπόλοιπα σημεία στίξης όμως, τα είχαν καλά με τον εαυτό τους!
Όπως το θαυμαστικό που ήταν γεμάτο περηφάνια, επειδή οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν πάντα, όταν ήθελαν κάτι σημαντικό να πουν. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζαν! Επίσης ήταν και το πρώτο από τα σημεία στίξης που δημιούργησαν, αυτοί οι ανόητοι υπερόπτες! Το χρησιμοποιούσαν ύστερα από ένα επιφώνημα ή μια έκφραση που δήλωνε θαυμασμό, προσταγή, χαρά, ελπίδα, φόβο, ένα ξαφνικό αίσθημα, πάθος ή άλλο συναίσθημα.
Επίσης ανάμεσα στα ελάχιστα υπάρχοντα σημεία στίξης,υπήρχε και το κόμμα, που αν και φαινομενικά ασήμαντο, υπήρχε μέσα στις φράσεις, ανάμεσα στις λέξεις. Συμμετείχε μέσα στον γραπτό λόγο των ανθρώπων!
Ενώ η τελεία, απλώς έμπαινε στο τέλος μιας φράσης, ή χρησιμοποιούταν για τις συντομογραφίες. Ήταν ένα ισχνό σύμβολο, από την άκρη της μύτης του στυλού, και ένιωθε πως δεν συμμετείχε μέσα στις φράσεις, παρά χρησιμοποιούταν μόνο ως παύση, για την επόμενη.
(Συνεχίζεται)
Ένιωθε εντελώς ασήμαντη! Το θαυμαστικό συνεχώς της θύμιζε την μικρότητα της, εκμεταλλευόμενο τον ναρκισσισμό του, που τον γιγάντωνε σε κάθε ευκαιρία! Κι έτσι η ισχνή ασήμαντη τελεία, παρέμενε μόνη και πράα, αδύναμη και τυφλή μπροστά στο μεγαλείο της πραγματικής της ύπαρξης! Ώσπου μια ημέρα, παρατήρησε πως επάνω στον χαρτονένιο κόσμο της, ακριβώς μετά την ταπεινή συμβολή, και χρησιμότητα της, έπειτα από το κλείσιμο ενός κειμένου, υπήρχε ένας λεκές από μελάνι. Της φάνηκε κάτι το αξιοπερίεργο, και βάλθηκε να εξερευνά τον λεκέ, γυροφέρνοντας τον, σχολαστικά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Παρόλο που φοβόταν το άγνωστο αυτό σχήμα, το υλικό του έμοιαζε καταπληκτικά στο χρώμα και στην ύλη, με την δική της ουσία! <<Μην το πλησιάζεις αυτό!>> Ξεφώνισε τρομοκρατημένο το θαυμαστικό! <<Δεν ξέρεις τι είναι!>> Συνέχισε να λέει τρεμουλιάζοντας. <<Εσύ πάντα τα γνωρίζεις όλα!>> του αποκρίθηκε η τελεία με πρωτοφανή κυνισμό, επειδή πήρε θάρρος άξαφνα, από την όψη του τρεμάμενου θαυμαστικού! <<Άκουσε με, και γύρνα πίσω στη θέση σου, εκείνη που σου ανήκει>>Συνέχισε το θαυμαστικό, αποφασισμένο να αλλάξει γνώμη στην τελεία. <<Ποια θέση!>> του απάντησε η τελεία <<εκείνη που συνεχώς χλευάζεις; Γνωρίζω την υπερβολή σου, στα πάντα, και δεν σε λαμβάνω υπόψιν μου>>συνέχισε η τελεία αποφασισμένη. <<Δεν καταλαβαίνεις;>> της λέει εξαγριωμένο το θαυμαστικό. <<Θα χαθείς αν το ακουμπήσεις!>>
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου