Απογοητεύοντας τα αστέρια.

Ένας συνεχής παραλογισμός διαφεντεύει το ανθρώπινο είδος. Φανταστείτε τις υπάρξεις σας, ως σώματα κενά από επιθυμίες, ως μια αέναη επιστροφή σε μια τρέλα δίχως τέλος. Ένα παρελθόν που βρίσκεται μπροστά από κάθε μέλλον, και το κατακτά με γνώμονα τη συνήθεια του. Ένα παρόν που ξεγελά το μέλλον αντικατοπτρίζοντας την ασχήμια του χθες, ως τη μόνη αναντίρρητη αλήθεια. Και ένα μέλλον δίχως ουσία, με μόνη ανεκτίμητη προσδοκία, την επιστροφή στο παρελθόν, το μόνο σίγουρο και άρα συνετό και μπορετό από τους πολλούς. Έρχεται κάποτε μια μέρα, που για τους περισσότερους μοιάζει με νύχτα, όπου τα σύνορα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος καταρρέουν. Βρισκόμαστε επιτέλους για ελάχιστα δευτερόλεπτα στο παρόν, όπου αποκτούμε για πρώτη και τελευταία φορά τη συνειδητότητα με την οποία θα έπρεπε να είχαμε ζήσει! Και ύστερα πεθαίνουμε αμάχητοι, όπως ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή, που ήταν για μας μια θαμπή χαρά, όπως φαίνονται οι ακτίνες του Ήλιου πίσω από ένα θαμπωμένο από το χειμωνιάτικο ψύχος, τζάμι. Το τραγικό της παρούσας κατάστασης είναι πως μας τελείωσε ο χρόνος! Και ως πλάσματα που έχουμε μια ουσιαστική αντίληψη του αδηφάγου χρόνου, άξαφνα τρομάζουμε για μια στιγμή, σε αυτά τα τρία δευτερόλεπτα που χρειάζεται για να σβήσει η σπίθα μας, η μόνη απόδειξη της ύπαρξης μας! Αλλά η σπίθα αυτή για τους περισσότερους, στην πραγματικότητα δεν άναψε ποτέ! Αυτό κάνει το τέλος μας μη υποφερτό, και εγωιστικά σκεφτόμαστε πως η ζωή, ήταν τόσο σύντομη ώστε δεν μας κάλυψε σε τίποτα! Αν είχαμε καιρό θα τα βάζαμε και με τον χρόνο, λες και είναι η αιτία που τελειώνει η ζωή μας! Ποτέ μας δεν σκεπτόμαστε πως στο σύμπαν ο χρόνος είναι κάτι το οποίο χάνει τη σημασία του! Μπροστά στο φόβο του θανάτου, γινόμαστε εγωκεντρικοί, μισαλλόδοξοι, προκλητικοί, αντιπαθέστατοι, ανήθικοι, βίαιοι, και τόσα άλλα μισητά ατοπήματα, που θα έπρεπε να είχαν συνετίσει το ανθρώπινο είδος, αντί να του γίνονται αφορμές για μια αναπάντεχη επιστροφή στο ζωώδες παρελθόν μας, που ο καθένας από εμάς κουβαλάει μέσα στον εγκέφαλό του. Είμαστε άξιοι της μοίρας που επιλέγουμε τόσο επιπόλαια, και χωρίς καμία σκέψη να μας ωριμάσει, πέφτουμε σαν τα φρούτα πάνω στο χώμα, και σαπίζουμε αργά, ενώ δεν ήμασταν ποτέ έτοιμοι για το αναπάντεχο τέλος της ζωής. Γερνώντας μονάχα σκεπτόμαστε, το πώς θα περάσει γρήγορα ο χρόνος μας, και σπαταλούμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ανυπαρξίας μας, μπροστά από κάποια τηλεόραση. Στην καλύτερη περίπτωση ο εγωισμός μας, μας οδηγεί στη σκέψη πως δεν προλάβαμε να κάνουμε όσα θέλαμε στη ζωή. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ μας, πως στην ουσία απογοητέψαμε τα αστέρια, που συνηθίζαμε να κοιτάμε κυρίως σε μικρή ηλικία, όταν πιστεύαμε στα όνειρα! Αλλά κυρίως πως απογοητέψαμε εκείνο το μεγάλο άστρο, που δεν το βοηθήσαμε ποτέ μας, να έρθει το μεγάλο μεσημέρι του! Ναι! Στην καλύτερη περίπτωση σκεφτόμαστε πως απογοητέψαμε αυτές τις βρώμικες μάζες, γεμάτες σκόνη και πέτρες, γεμάτες θερμότητα και ψύχος, και επίτηδες λησμονούμε πως η βιαιότητα με την οποία δημιουργήθηκαν, έδωσε ζωή ακόμη και σε εμάς! Απογοητεύσαμε τη Μεγάλη Έκρηξη! Ποιος ο λόγος να υπάρχουμε, χωρίς να έχουμε συναίσθηση της μοναδικότητας μας; Ποιος ο λόγος να σπαταλούμε το θαύμα της ζωής, για την πεζότητα με την οποία τη δεχόμαστε; Η ποίηση βρίσκεται παντού! Ήρθε καιρός να το αντιληφθούμε και να το κατανοήσουμε ως το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής μας!