Ο ποιητής βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν θέλησε τα μάτια να του κλείσουν, μήτε τα χέρια να του δέσουν. Για τελευταία του επιθυμία, δεν ζήτησε ένα καλό γεύμα. Και εφόσον ήταν αδύνατο, την τελευταία του στιγμή, να του κρατά το χέρι μια γυναίκα, από εκείνες που αγάπησε, και περιέγραψε στην ποίηση του, έκανε ίσως την πιο παράξενη παράκληση, προς τους εκτελεστές του. Τους είπε λοιπόν, αν αυτό ήταν εφικτό, να τον αφήσουν να απαγγείλει, ένα από τα ποιήματα του! Στην αρχή, όλοι τους, κοίταξαν αμήχανα ο ένας τον άλλο! Κατέληξαν να χαμογελούν διακριτικά, διότι λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης, δεν επιτρεπόταν, καμία λοξοδρόμηση του κυρίαρχου, αρνητικού συναισθήματος, ιδιαίτερα δε, στον μελλοθάνατο! Έπειτα, ο αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος, με σοβαρό σταθερό ύφος, παρά την αμηχανία του, όπως των υπολοίπων, έδειξε να σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα, αυτή την παράξενη τελευταία επιθυμία. Καθώς όμως, δεν είχε υπάρξει ανάλογο προηγούμενο, σε ανάλογες καταστάσεις, έδωσε τη διαταγή, να επιτραπεί στον παράξενο αυτόν ποιητή, να απαγγείλει το ποίημα του, ενώπιων των ασυνείδητων εκτελεστών του.
Παράξενη παραγγελία, όντως! Και ιδιαίτερα προκλητική, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω! Διότι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι, που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, δεν ζητούν τίποτε το ασυνήθιστο για το θάνατο τους, αυτό σημαίνει πως και η ζωή τους, κύλησε ιδιαίτερα κοινότυπα και μονότονα. <<Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε>> δηλαδή, όπως συνήθιζαν να λένε και οι αρχαίοι. Ιδού και το ΄΄γιατί΄΄, της προκλητικής του στάσης προς το θάνατο. Όπου θα μπορούσαμε, να την ερμηνεύσουμε ως εξής: Πως δηλαδή, οι περισσότεροι άνθρωποι, θα αποκαλούσαν τον ποιητή, εξαιτίας αυτής της ιδιαίτερης επιλογής του, τουλάχιστον φαντασμένο. Ξυπνώντας τους όμως, ζηλότυπα αισθήματα, ίσως ακόμη και ματαιόδοξο υπερόπτη! Βέβαια! Αλλά σε αυτή την περίπτωση, γίνεται σαφές, πως τους διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια: Πώς ο ήδη ανυψωμένος, τα ύψη δεν τα φοβάται! Και πως ακόμη, βρίσκεται εκεί, για να θυμίζει σε όλους, πως μπορούν κι εκείνοι, με την ανάλογη προσπάθεια, να τον φθάσουν. Αρκεί να θυμούνται, πως δεν είναι εκείνος. αυτό που πρέπει να φθάσουν, αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός! Ο ποιητής, είναι απλώς η αφορμή. Μια ισχνή φιγούρα, που μόλις φαίνεται εκεί πάνω. Το κίνητρο δεν είναι βέβαια, η περιέργεια, για το ποιος βρίσκεται εκεί. Αλλά για το πώς φαίνεται ο κόσμος, από ένα τόσο μεγάλο ύψος! Αν μπορούσε ο ποιητής, να έλκει με αυτό το επιχείρημα, πλήθος κόσμου, τότε αυτός ο ευγενικός σκοπός, θα γινόταν ιερός, και μοναδική πρόκληση προς τη ζωή, και τα εκπληκτικά νοήματα της! Αλλά ο κόσμος, έμαθε να ζει βυθισμένος, στην σκοτεινιά της καχυποψίας! Δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, κι ας λάμπει ο Ήλιος! Όμως αν το καλοσκεφτούμε, δεν ευθύνεται ο απλός κόσμος για αυτό.
Υπάρχει ένα σύστημα αξιών, που το ακολουθεί πιστά σαν σκύλος, ζητώντας για αντάλλαγμα, τη ζωή του σκύλου! Υπάρχει κι εδώ όμως, ακόμη μια παγίδα! Ή θα ζήσεις σαν αδέσποτο σκυλί που υποφέρει, και τρέφεται με ότι βρει, ή θα είσαι ένας σκύλος, που θα τον φροντίζουν, και θα τον περιποιούνται, υπεύθυνα αφεντικά. Η ουσία είναι όμως, πως και πάλι σκύλος θα είσαι! Ο πρώτος δεν αντιδρά, επειδή έχει βυθιστεί μες την κατάθλιψη του, και ο δεύτερος, επειδή καλοπερνά υπερβολικά. Σημασία έχει πως και τα δύο είδη σκύλου, θα εξακολουθούν να υπάρχουν! Το σύστημα, αποδεικνύεται πως κάνει καλά τη δουλειά του, και πως θα συνεχίσει να βασιλεύει, επάνω στις συνειδήσεις των σκύλων! (Συνεχίζεται)
Ξέχασα όμως να αναφέρω, το τι οδήγησε τον ποιητή, σε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση. Ο ποιητής λοιπόν, ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος. Του άρεσαν πολλά πράματα στη ζωή, και ως επί το πλείστον, αντιφατικά μεταξύ τους. Του άρεσε να διαβάζει ήσυχα στην εξοχή, τα αγαπημένα του βιβλία, και την ίδια ημέρα το βράδυ, να ακούει δυνατά την μουσική, στο μπαρ που είχε γίνει μόνιμος θαμώνας. Επίσης του άρεσαν τα ταξίδια, αλλά και οι στιγμές, που του επέτρεπαν να απολαμβάνει τη μοναξιά του, όπως μια πολύωρη πεζοπορία στο δάσος, ή το να γράφει δίπλα στη θάλασσα, εμπνεόμενος από τον φλοίσβο της. Ήταν σίγουρα διαφορετικός άνθρωπος, λίγο κυκλοθυμικός, με ευφάνταστο χιούμορ που δεν πρόσβαλε ποτέ, και ικανός ομιλητής, αν και κάπως φλύαρος. Ο ποιητής ήταν επίσης και λάτρης του ωραίου φύλου, παρά την παροδικότητα των λίγων σχέσεων του, που όπως ομολογούσε ο ίδιος, δεν οφείλονταν στην δική του συμπεριφορά, αλλά αποκλειστικά και μόνο στις λανθασμένες εντυπώσεις του. Σε γενικές γραμμές ήταν ειλικρινής, και έλεγε ψέμματα μόνο για να ξεφύγει από κάποια δύσκολη κατάσταση, αρκεί να μην πλήρωνε άλλος τα λάθη του. Ο ποιητής όμως, απέφευγε συστηματικά να κάνει επάγγελμα την τέχνη του. Αν και στην πραγματικότητα, το να θεωρήσεις επάγγελμα την ποιητική, ήταν κάτι το ακατόρθωτο, και ήταν ένας ακόμη λόγος, πέρα από τις ιδεολογικές του αντιλήψεις, για να μην ασχοληθεί με αυτόν τον τρόπο με την τέχνη του. Έτσι αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές για να ζήσει, στις οποίες προσπαθούσε να τα ανταπεξέλθει, με την τιμιότητα και τον υπερβάλλοντα ζήλο που έδειχνε, όχι επειδή απολάμβανε την δουλειά, την οποία αναγκαζόταν να κάνει, αλλά εξαιτίας του αισθήματος της αλληλεγγύης, που αναπτυσσόταν μέσα του, όταν έπρεπε να συνεργαστεί με κάθε λογής ανθρώπους. Αυτό ακριβώς του έδινε την εντύπωση, πως ήταν χρήσιμη η εργασία του. (Συνεχίζεται)
Παράξενη παραγγελία, όντως! Και ιδιαίτερα προκλητική, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω! Διότι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι, που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, δεν ζητούν τίποτε το ασυνήθιστο για το θάνατο τους, αυτό σημαίνει πως και η ζωή τους, κύλησε ιδιαίτερα κοινότυπα και μονότονα. <<Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε>> δηλαδή, όπως συνήθιζαν να λένε και οι αρχαίοι. Ιδού και το ΄΄γιατί΄΄, της προκλητικής του στάσης προς το θάνατο. Όπου θα μπορούσαμε, να την ερμηνεύσουμε ως εξής: Πως δηλαδή, οι περισσότεροι άνθρωποι, θα αποκαλούσαν τον ποιητή, εξαιτίας αυτής της ιδιαίτερης επιλογής του, τουλάχιστον φαντασμένο. Ξυπνώντας τους όμως, ζηλότυπα αισθήματα, ίσως ακόμη και ματαιόδοξο υπερόπτη! Βέβαια! Αλλά σε αυτή την περίπτωση, γίνεται σαφές, πως τους διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια: Πώς ο ήδη ανυψωμένος, τα ύψη δεν τα φοβάται! Και πως ακόμη, βρίσκεται εκεί, για να θυμίζει σε όλους, πως μπορούν κι εκείνοι, με την ανάλογη προσπάθεια, να τον φθάσουν. Αρκεί να θυμούνται, πως δεν είναι εκείνος. αυτό που πρέπει να φθάσουν, αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός! Ο ποιητής, είναι απλώς η αφορμή. Μια ισχνή φιγούρα, που μόλις φαίνεται εκεί πάνω. Το κίνητρο δεν είναι βέβαια, η περιέργεια, για το ποιος βρίσκεται εκεί. Αλλά για το πώς φαίνεται ο κόσμος, από ένα τόσο μεγάλο ύψος! Αν μπορούσε ο ποιητής, να έλκει με αυτό το επιχείρημα, πλήθος κόσμου, τότε αυτός ο ευγενικός σκοπός, θα γινόταν ιερός, και μοναδική πρόκληση προς τη ζωή, και τα εκπληκτικά νοήματα της! Αλλά ο κόσμος, έμαθε να ζει βυθισμένος, στην σκοτεινιά της καχυποψίας! Δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, κι ας λάμπει ο Ήλιος! Όμως αν το καλοσκεφτούμε, δεν ευθύνεται ο απλός κόσμος για αυτό.
Υπάρχει ένα σύστημα αξιών, που το ακολουθεί πιστά σαν σκύλος, ζητώντας για αντάλλαγμα, τη ζωή του σκύλου! Υπάρχει κι εδώ όμως, ακόμη μια παγίδα! Ή θα ζήσεις σαν αδέσποτο σκυλί που υποφέρει, και τρέφεται με ότι βρει, ή θα είσαι ένας σκύλος, που θα τον φροντίζουν, και θα τον περιποιούνται, υπεύθυνα αφεντικά. Η ουσία είναι όμως, πως και πάλι σκύλος θα είσαι! Ο πρώτος δεν αντιδρά, επειδή έχει βυθιστεί μες την κατάθλιψη του, και ο δεύτερος, επειδή καλοπερνά υπερβολικά. Σημασία έχει πως και τα δύο είδη σκύλου, θα εξακολουθούν να υπάρχουν! Το σύστημα, αποδεικνύεται πως κάνει καλά τη δουλειά του, και πως θα συνεχίσει να βασιλεύει, επάνω στις συνειδήσεις των σκύλων! (Συνεχίζεται)
Ξέχασα όμως να αναφέρω, το τι οδήγησε τον ποιητή, σε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση. Ο ποιητής λοιπόν, ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος. Του άρεσαν πολλά πράματα στη ζωή, και ως επί το πλείστον, αντιφατικά μεταξύ τους. Του άρεσε να διαβάζει ήσυχα στην εξοχή, τα αγαπημένα του βιβλία, και την ίδια ημέρα το βράδυ, να ακούει δυνατά την μουσική, στο μπαρ που είχε γίνει μόνιμος θαμώνας. Επίσης του άρεσαν τα ταξίδια, αλλά και οι στιγμές, που του επέτρεπαν να απολαμβάνει τη μοναξιά του, όπως μια πολύωρη πεζοπορία στο δάσος, ή το να γράφει δίπλα στη θάλασσα, εμπνεόμενος από τον φλοίσβο της. Ήταν σίγουρα διαφορετικός άνθρωπος, λίγο κυκλοθυμικός, με ευφάνταστο χιούμορ που δεν πρόσβαλε ποτέ, και ικανός ομιλητής, αν και κάπως φλύαρος. Ο ποιητής ήταν επίσης και λάτρης του ωραίου φύλου, παρά την παροδικότητα των λίγων σχέσεων του, που όπως ομολογούσε ο ίδιος, δεν οφείλονταν στην δική του συμπεριφορά, αλλά αποκλειστικά και μόνο στις λανθασμένες εντυπώσεις του. Σε γενικές γραμμές ήταν ειλικρινής, και έλεγε ψέμματα μόνο για να ξεφύγει από κάποια δύσκολη κατάσταση, αρκεί να μην πλήρωνε άλλος τα λάθη του. Ο ποιητής όμως, απέφευγε συστηματικά να κάνει επάγγελμα την τέχνη του. Αν και στην πραγματικότητα, το να θεωρήσεις επάγγελμα την ποιητική, ήταν κάτι το ακατόρθωτο, και ήταν ένας ακόμη λόγος, πέρα από τις ιδεολογικές του αντιλήψεις, για να μην ασχοληθεί με αυτόν τον τρόπο με την τέχνη του. Έτσι αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές για να ζήσει, στις οποίες προσπαθούσε να τα ανταπεξέλθει, με την τιμιότητα και τον υπερβάλλοντα ζήλο που έδειχνε, όχι επειδή απολάμβανε την δουλειά, την οποία αναγκαζόταν να κάνει, αλλά εξαιτίας του αισθήματος της αλληλεγγύης, που αναπτυσσόταν μέσα του, όταν έπρεπε να συνεργαστεί με κάθε λογής ανθρώπους. Αυτό ακριβώς του έδινε την εντύπωση, πως ήταν χρήσιμη η εργασία του. (Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου